Πέμπτη 13 Αυγούστου 2009

Τριλογία της ζωής - O γέρος



Το τελευταίο καιρό,
και η σκιά μου ακόμη,
γερασμένη δείχνει,
νομίζω το μαύρο της να ξεθωριάζει αρχίζει,
κάποιος,
σίγουρα τη σβήνει,
νομίζω πως,
πριν ο ήλιος πέσει θα την εξαφανίσει,
κι εγώ,
χωρίς σκιά διάβολε,
σώμα χωρίς ψυχή θα γίνω;

Χθες πάλι, μεσάνυκτα και κάτι,
στο σκοτάδι,
αγκαλιά την μοναξιά φιλούσα,
μπλουζ ψιθύριζα,
ακούγοντας στο ράδιο του Νότου μπαλάντες,
όμως,
όσο κι αν προσπάθησα,
ρυτίδες με αναμνήσεις,
τίποτα πολλές φορές είναι,
και το παρελθόν,
μόνο παράξενες μορφές με κουβαλούσε,
μεταμορφισμένα νήπια,
γεροντικά,
που χορωδιακά μουρμούριζαν
και απειλητικά κοιτούσαν.

Κουράστηκα,
τα δάκρυα αρχίζω ν’ ακούω,
είχα γνώσεις παρανοϊκές,
γνώσεις άχρηστες,
που τώρα δεν με βοηθούν,
εικόνες από τα δάκρυα να πάρω,
να γίνουνε η αγκαλιά
για να ζεστάνουν το παγωμένο μου κορμί,
να διώξουν τα κοράκια,
που απέναντι στου τοίχου την υφή,
κάθε τόσο παίρνουν εκείνη τη γνωστή μορφή.

Είναι φορές που στο καθρέπτη,
σαν από την άλλη πλευρά,
η μοναξιά παίρνει μορφή απ’ τα παλιά,
και της μιλώ,
λόγια μου λέει ψιθυριστά,
που με τρομάζουν,
και κάθε φορά
να την εξαφανίσω προσπαθώ.
με τεθλασμένες γραμμές,
ραγίσματα τη σχεδιάζω

Πονώ τόσο πολύ,
δεν έχω πίστη, ούτε φωτιά,
είναι που 'ρχεται η νύκτα της ζωής,
το καταλαβαίνω,
κάθε μέρα,
η μέρα και πιο σκοτεινή γίνεται,
κάθε μέρα,
το χέρι που σβήνει τη σκιά μου,
όλο και πιο καθαρά φαίνεται,
κάθε μέρα,
η σκιά όλο και περισσότερο μικραίνει.

Απελπισία,
όχι θα έλεγα,
οργή ίσως για τη παντομίμα που λέγεται ζωή,
το τέλος αν ήξερα,
ίσως να γεννηθώ δεν θα θελα,
είναι τρομακτικό για τη ψυχή,
να χει ξεχάσει
και να χει ξεχαστεί,
και απλά να περιμένει,
ο ψίθυρος της να χαθεί στη σκοτεινή πόλη.

Στο παγκάκι της ζωής κάθομαι,
κι ο ήλιος,
χορογραφίες στο δρόμο επιδεικνύει,
έχει για παρτενέρ,
το νέο λίγο πιο πέρα,
νομίζω πως με παρατηρεί,
οι ακτίνες το σφιχταγκαλιάζουν
το φυλούν,
λόγια αγάπης του ψιθυρίζουν,
διάβολε,
ας φύγω,
τι μου θυμίζει.



Η σκιά μου με ακολουθεί;
δεν τολμώ και να κοιτάξω,

αχ κα να μπορούσα, το χρόνο να δικάσω,
να τον καταδικάσω.


AlexMil Αυγουστος 2009


Επόμενα
Τριλογία της ζωής - O νέος

Τριλογία της ζωής - Η ζωή

31 σχόλια:

efhbos είπε...

ΜΜΜ...τι να πει κανεις...!Ειναι τοσα πολλα αυτα που συμβαινουν.Τελικα ο πιο πιστος συντροφος του ανθρωπου ειναι η σκια του.Ακομα και στο σκοταδι βρισκετε μαζι μας!Οπως και η ψυχη οπως λες!Υπαρχει ενα χερι που σβηνει την σκια σου...μμμ...Αυτο το χερι κατι θα ξερει.Ειμαι σιγουρος!

Thanos Pasias είπε...

Ήρθα, είδα, συμπόνεσα...

Καλημέρα,

Πήρε πάλι να βρέχει...

mat είπε...

Ενίοτε και η σκια μας τραβα αλλον δρομο , την νοιωθεις που προσπαθει να ξεκολησει απο πανω σου .

Καλημερα να εχεις !

elli elli... είπε...

καλημέρα...στο φως της μέρας οι σκιές γλυκαίνουν...ελπίζω σήμερα οι ρυτίδες και οι αναμνήσεις να σου φαίνονται πιο απαλές.....

AlexMil είπε...

γεια σου έφηβε,

πολλά αυτά που συμβαίνουν και πολλά περισότερα αυτά που θα συμβούν σε σένα, όμορφα και συναρπαστικά, ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ.

Τα λέμε.

AlexMil είπε...

Χάρη,

Θα σε απαντήσω λίγο διαφορετικά:

"H μοναξιά, που ενώ νέος ήσουν ήρωας, τώρα δεν σε προσέχει κανένας"

Ισως το χειρότερο απ' όλα. Δεν θέλησα να το βάλω στους παρόντες στοίχους, θα είναι το κεντρικό θέμα για κάποιους άλλους

καλημέρα

AlexMil είπε...

mat φίλε,

Πράγματι, το αισθανόμαστε όλοι κάποιες φορές, το θέμα είναι να μη βρει κάτι καλύτερο και δεν ξανάρθει,
τότε άνθρωπος χωρίς σκιά, άνθρωπος σκιά γίνεται

καλημέρα

AlexMil είπε...

Ελλη αγαπητή,
καλημέρα,

μακάρι να γινότα όπως λες, δυστυχώς όμως από τη φύση του το φως τις κάνει πιο βαθειές.
Τέλος πάντων, στο ήρωά μας τα πράγματα είναι δύσκολα, η μοναξιά τον κάνει να βρίσκει εύκολα φανταστικούς συνομηλητές, αλλά και αυτούς τους διώχνει γιατί το πικραίνουν περισσότερο με τις αναμνήσεις που κουβαλούν.

τα λέμε

Thanos Pasias είπε...

Αυτή η ιδέα σου μου θυμίζει μια φράση από ένα μονόλογο του θεατρικού μου, "ΝΕΑ ΖΗΛΑΝΔΙΑ",




"NARC: Θέλω να τους το πω. Αλλά δε γίνεται. Πώς να τους κάνω να καταλάβουν? Είμαστε σε πόλεμο με το χρόνο. Πώς να τους δείξω ότι δεν έχουμε χρόνο για να μετράμε τις απώλειες? Ξέρεις ότι ο θάνατός του Ambroise και του Gy , δεν ήταν στις προθέσεις μας. Μία φορά έπρεπε να λείπουν και ήταν εκεί! Όπως και να ‘χει , αν δεν είχε γίνει αυτό , θα είχαν εγκαταλείψει όλοι τους μέχρι τώρα. Οι άνθρωποι είναι σα μικρά παιδιά και δε μπορούν να δουν το καλό τους. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΝΑΜΕ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΗΣΟΥΝ ΑΝΟΗΤΟΣ ΑΝ ΤΑ ΕΛΕΓΕΣ ΝΕΟΣ, ΚΑΙ ΓΕΝΑΙΟΣ ΑΝ ΤΑ ΠΕΙΣ ΠΙΑ. Είναι απ’ αυτά , που αν τα πεις ακούγονται αδιάφορα σε κάποιους ενώ σε άλλους μαγικά , γενναία. Στην περίπτωσή μας , αηδιαστικά. Αλλά ποιος απ’ όλους μπορεί να τα θυμάται? Για να καταλάβουν πόσο φοβερό ήταν αυτό που έκανα , πρέπει πρώτα να ξέρουν από ελευθερία , και ‘κείνοι όλο αυτό τον καιρό , στενοχωριούνται για όσα άφησαν πίσω. Δεν έχω το κουράγιο να το πω , γιατί κόπιασα πολύ να τους κερδίσω."



Πήρε πάλι να βρέχει...

Moody είπε...

Η μοναξία ,η παροδική βέβαια,είναι πολύ μεγάλο δώρο....Οι περισσότερες ανακαλύψεις,εφευρέσεις,συνθέσεις μας γίνονται όταν είμαστε μόνοι μας,ή προσπερνάμε όποιον περάσει δίπλα μας χωρίς να τον προσέξουμε..
Τώρα η μόνιμη,για κάποιους,είναι ο μεγαλύτερος πόνος.Για μένα δεν ξέρω,γιατί δεν την έχω γνωρίσει ακόμα...

Τώρα για τα γηρατειά..Αυτό ακριβώς έλεγα και στον Arvula...Δουλεύουμε σκληρά σε κάθε περίοδο της ζωής μας γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι στην επόμενη περίοδο θα ξεκουραστούμε.Και καταλήγουμε να παίρνουμε πίσω τον ελεύθερο μας χρόνο στα 70.Τι να το κάνεις όμως?Δώρον άδωρο.Μετά από κάποιο σημείο η ζωή πέρνει την κατιούσα...Για αυτό και ο γέρος καταδικάζει το χρόνο...Αλλά είναι ο μόνος ένοχος?Η απάντηση είναι πολύ απλή.Όχι.Εγώ μάλιστα θα τον χαρακτήριζα αθώο.Ο χρόνος είναι για όλους ,πάνω-κάτω, ίδιος.Μααα,το δικαστήριο πρέπει να ενοχοποιήσει κάποιον.Να ενοχοποιήσει?Γιατί να κατηγορήσει έναν αθώο ενώ εγώ σας έχω τον αληθινό ένοχο.?...
Εμείς.Εμείς οι ίδιοι και οι επιλογές μας ,μας βάζουν μέσα σε έναν σταθμό.Το πρώτο τραίνο που θα λέει "Οικογένεια,δουλεία,κοινωνική ναγνώριση" θα πασχίσουμε για να το πάρουμε..Και έτσι συμβαίνει σε κάθε σταθμό.Δεν παίρνουμε το τραίνο που μας αρέσει γιατί φοβόμαστε.Δεν ξέρουμε που κάνει τερματικό..Οπότε παίρνουμε το πολυσύχναστο,διοτί όλο και κάποιος από τους τόσους θα χει ενημερωθεί για να το πάρει....Και μετά καταλήγουμε στο τραίνο που λέγεται "Σύνταξη,τώρα είσαι ελεύθερος"..Αλλά που κάνει τερματικό?Και ποιούς έχουμε για συνεπιβάτες?Και γιατί όλη την ώρα να πληρώνουμε το εισητήριο και να πασχίζουμε για μια θέση ?
Ακριβώς.Είμαστε ένοχοι,και άμα τώρα δεν μετανιώσουμε για τα λάθη μας και δεν αλλάξουμε ,όλοι μας θα καταδικαστούμε σε θάνατο.Όλοι καταδικάζονται σε θάνατο,αλλά εγώ στο θάνατο δίνω την σημασία "νέκρωση της ψυχής" ....Ισοβίτες είμαστε,και ένα πρωί καθώς θα γυρνάμε από την τουαλέττα δυσαρεστημένοι,και θα βλέπουμε τον Αυτιά στην τηλεόραση θα αναρωτηθούμε
"Αυτή είναι η ζωή,που περίμενα μαρτυρώντας,
αυτή που με λαχτάρα επιθυμούσα να ζω,
νόμιζα πως ζούσα απλά παρακολουθόντας,
σε μια εκπομπή τον καλύτερο μου ευατό,
και τώρα τελικά άρχισα να ζω?"..

AlexMil είπε...

Χάρη,

Βέβαια προεκτείνεις αυτό που είπα, ότι και αυτά που λέγονται για κάποιους είναι αδιάφορα και για άλλους γενναία. Ειδικά στην εποχή μας αλλά και στο παρελθόν, πολλές φορές κριτήριο δεν είναι η ουσία αυτού που λέγεται, αλλά αυτός που το λέει.

Έτσι, ακούς ότι ανοησία μπορείς να φανταστείς, από ανθρώπους της εξουσίας (, tv, πολιτικούς, αθλητές……) διάσημους κατά κανόνα, ενώ άνθρωποι άγνωστοι (όχι απαραίτητα ταπεινοί) να λένε ενδιαφέροντα πράγματα αλλά να παραμένουν στην αφάνεια.

Βέβαια εδώ μπαίνουν άλλα ζητήματα, αλλά για να γυρίσω στο θέμα μας, τα παραπάνω συμβαίνουν και όταν υπάρχει η παράμετρος της ηλικίας, δεν μιλώ βέβαια για διάσημους γέρους, αλλά για τους απλούς ανθρώπους, που ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΝ ΕΞΥΠΝΟ ή ΗΛΙΘΙΟ παραμένουν αόρατοι, ακόμη και από το κλειστό τους περίγυρο.
και από τους άλλους γέρους,

Γιατί γίνεται αυτό, πολλοί οι λόγοι, ο πιο σοβαρός κατά την άποψή μου κοινωνικός και όχι υπαρξιακός. Τα πρότυπα των σύγχρονων κοινωνιών είναι όσο αφορά την ηλικία φασιστικά, κρατούν μια επίφαση ενδιαφέροντος για ευνόητους λόγους, αλλά αν μπορούσαν να τους στείλουν όλους σε ένα γιγάντιο γηροκομείο, ένα ερημικό νησί με κροταλίες, θα το είχαν κάνει σίγουρα.

Σήμερα θεοποιείται η εικόνα (Κοινωνία του θεάματος για να θυμηθούμε και τον Γκυ Ντεμπόρ), στην οποία δεν έχει θέση η ρυτίδα. Όχι πως δεν είμαι υπέρ της ομορφιάς, απεναντίας είμαι λάτρης του ωραίου σε όλες τις εκφάνσεις του, αλλά εννοώ πως οι γέροι θα έπρεπε να έχουν μια καλύτερη θέση στη κοινωνία, μια θέση όπως για παράδειγμα στην αρχαιότητα. Τώρα απλώς έχουν ρόλο όσο είναι χρηστικοί, με τη κοινότυπη έννοια του όρου.

Τα λέμε

Υ.Γ.
1.Λέγοντας “γέρος” δεν μιλώ επιτιμητικά, είναι πολύ πιο δυνατή, από το “ηλικιωμένος”
2. To έργο σου αν το έχεις σε ηλεκτρονικό φορμάτ και γίνεται στείλτο μου με ένα e-mail να το διαβάσω.

Αστρο - Συμμορίτες είπε...

Η σκιά είναι η ακόλουθος της ύπαρξης.
Η Σοφία βρίσκεται πάντα δίπλα μας, αλλά είναι συρματοπλεγμένη και χρειάζεται εσωτερικές θυσίες.

Καλημέρα και τα λέμε από τον Σεπτέβρη.

AlexMil είπε...

Αγαπητέ V de Vendetta

(Όταν γράφω το Nickname σου, μου έρχεται στο μυαλό η απίθανη ταινία, από τις καλύτερες όλων των εποχών. Ειδικά θυμάμαι τη σκηνή που ψυχορραγεί και λέει στη κοπέλα: «……να σε είχα γνωρίσει είκοσι χρόνια πριν ………», με όλο το πολιτικό – κοινωνικό της πλαίσιο, θα έπρεπε να τη διδάσκονται στα σχολεία !!!!!!!!!, ως ένα πρότυπο αγάπης, συνέπειας, αυτοθυσίας και κορυφαίας πολιτικής συμπεριφοράς ενάντια στην αδικία)

Τώρα, η μοναξιά με όρους επιλογής, βέβαια είναι θεμιτή, αλλά πάντοτε κάτι άλλο την αναπληρώνει, ένα φανταστικός φίλος, ένας σκοπός κ.λ.π.
Οι στίχοι μιλούν με όρους υπαρξιακής μοναξιάς (και δευτερευόντως κοινωνικούς),
όπου το επικείμενο τέλος, αρχίζει να εμφανίζεται, να βγαίνει από το ασυνείδητο και να καλύπτει σιγά – σιγά το συνειδητό. Οι στοίχοι μιλούν για τη κατάσταση αυτή, όπου όλα αρχίζουν να χάνουν το χρώμα τους, αρχίζουν να θαμπίζουν, να γκριζάρουν.

Τώρα, τα ζητήματα που βάζεις στο υπόλοιπο κείμενο σου, σοβαρότατα, σίγουρα φταίμε εμείς οι ίδιοι για αυτό που λέμε ζωή τόσο, σε προσωπικό, όσο και στο γενικότερο συλλογικό επίπεδο. Τελεία και παύλα.

Έχουμε όλα τα μέσα για να την αλλάξουμε, αλλά το εξουσιαστικό σύστημα που ζούμε ήταν και είναι ακόμη πιο ισχυρό σήμερα, βασίζεται στη υποβολή, τη προπαγάνδα με ψυχολογικούς και τεχνικούς όρους, που παράγει μια πραγματικότητα που δεν απέχει πολύ από το matrix, όπου όλα είναι λογικά, πραγματικά ακόμη και να σε γ….., αρκεί να είναι νόμιμο, ή καλύτερα νομιμοποιημένο από την εξουσία (ακόμη και με βία), ΟΡΑΤΟ.

Σε αυτό το πλαίσιο όπως πολύ σωστά γράφεις, θα βλέπουμε τον αυτιά και θα αναρωτιόμαστε, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙΠΟΤΑ, τη βία που άσκησε το σύστημα σε όλη τη ζωή μας για να μας καταντήσει,
ανθρώπινες ρέπλικες.

Τα ξαναλέμε

AlexMil είπε...

Αγαπητή Αστρο - συμμορίτες,

μια άλλη άποψη η δική σου, η εσωτερικη σοφία, πολύ ενδιαφέρον θέμα, θα έχουμε καιρό να το συζητήσουμε.

προς το παρόν
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ

Moody είπε...

Αχ,αυτά τα σχολεία..Πάντως στο Ελληνογαλλικό έμαθα ότι έχει προβληθεί η ταινία και πιο παλιά στο γυμνάσιο μας είχε παιχτεί (για μία ομάδα 20 παιδιών) Ο κύκλος των χαμένων ποιητών..Πάντως ότι υπάρχει εξέλιξη στον τρόπο διδασκαλίας υπάρχει..Ακόμα βέβαια δεν έχει φτάσει τα επιθυμητά όρια,αλλά τουλάχιστον έχει ξεφύγει από τα χέρια φασιστοειδών που νοιάζονται για αίμα,τιμή,χρυσή αυγή,θρησκεία,πατρίδα,πειθαρχεία...
Μία τέτοια πολύ καλή ταινία ,είναι το Die Welle(The Wave,Το Κύμα),η οποία ουσιαστικά δείχνει πόσο εύκολο είναι να επικρατήσει φασισμός...!

Όσο για την υπαρξιακή μοναξιά πιστεύω ότι σε πλησιάζει σε στιγμές αδυναμίας,και όταν δεν βρίσκεις κάποιον να κατηγορήσεις για την κατάσταση σου ή όταν κυρίως βρίσκεις κάποιον,αλλά λόγω της δύναμης του,κάνεις πίσω,και ξεχνάς ότι τον υποπτεύθηκες...Βασικά υπηρξιακή μοναξιά αποκτάς όταν δεν έχεις στόχους να γεμίζουν την ζωή σου..
Βέβαια ότι λέω είναι απλές εικασίες της στιγμής,καθώς ούτε το χω ψάξει,ούτε ξέρω τίποτα για αυτή την μορφή μοναξιάς.......!

Μαρια Νικολαου είπε...

Κι όμως... έχω την εντύπωση πως δεν με ακολουθεί ούτε η σκιά μου πια...


Να χεις ενα ομορφο βραδυ
Τοσο ομορφο όσο οι σκέψεις σου

tovenito είπε...

αδυσώπητος κριτής και δικαστής και φθοροποιός ο χρόνος. μα πιο πολύ σημασία έχει η διάρκεια του χρόνου του καθενός ή ουσία των στιγμών του;
η ψυχή δεν έχει χρόνο, μόνο πάλλεται με αυτόν..

AlexMil είπε...

Μαρία γεια σου,

Γιατί δεν σε ακολουθεί η σκιά σου, μη ακούω τέτοια.
Στους ανθρώπους των στοίχων και της φαντασίας η ζωή κάνει ρίμα με τη σκιά τους.

Καληνύχτα, όνειρα γλυκά

AlexMil είπε...

Αγαπητέ tovene592,
σίγουρα η ουσία της ζωής μας έχει τη μεγαλύτερη σημασία, όμως καθαρά με όρους διεκπεραίωσης μιας "υποχρέωσης" και τίποτα περισσότερο. Έτσι πιστεύω.
Τώρα για τη ψυχή, πολύ μεγάλο θέμα, πιστεύω ότι έχει μια ζωή διαφορετική από το σώμα. Η λέξη «πιστεύω» δεν είναι ίσως η κατάλληλη, «πεποίθηση» ίσως. Είναι μια χαραματιά, μια μικρή, πολύ μικρή ελπίδα πως δεν τελειώνουμε, έτσι απλά και τρομακτικά.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Καληνύχτα και τα ξαναλέμε.

Μαρια Νικολαου είπε...

Στους ανθρώπους των στοίχων και της φαντασίας η ζωή κάνει ρίμα με τη σκιά τους.

Αυτό δεν το είχα "δει"...ίσως επειδή περπατώ οπου δεν υπαρχει φως...
Μου αρεσε και θα το κρατήσω
Με ακολουθει η σκιά μου λοιπον.
Τουλαχιστον μου ανηκει μια παρεα...

Σ ευχαριστω

dyosmaraki είπε...

Νοιώθω πως κάθε ηλικία έχει τη καλή και τη κακή πλευρά της.

-Στη νιότη ο νέος διψασμένος για ζωή αδιαφορεί για τη σκιά του αφού θέλει πάντα να βρίσκεται στο φως (ίσως με μια ναρκισιστική διάθεση ή κατ΄αλλους λόγω της εξερευνητικής διάθεσης της νιότης, να μάθει....).

- Στα γεράματα όταν ο γέρος πάψει να βρίσκεται στο επίκεντρο των ανθρώπων τότε θυμάται τη σκιά του. Αχώριστος σύντροφος γίνεται ακόμη και αν δεν παίρνει ποτέ απόκριση. Ισως να ακολουθεί έναν πιο μοναχικό δρόμο ανησυχώντας για το τέλος ή καλύτερα για τη μοναξιά του τέλους...
Ομως σαν μέσα του ο γέρος τάχει βρει τότε δεν υπάρχει καλύτερη συντροφιά από τη σκιά του...είναι αυτή που δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ....ακόμη κι όταν έρθει το τέλος....

AlexMil είπε...

Μαρία,
περπατάς όπου υπάρχει σκιά;
πρόσεξε, απόκοσμες φιγούρες,
μπορώ να διατάξω
με λόγχες και σπαθιά,
να σε τρομάξουν,
στο φώς σε μια στιγμή,
να τρέξεις με χαρά.

Τα λέμε
φιλιά

AlexMil είπε...

Αγαπητή dyosmaraki
Γεια σου

Το χειρότερο πράγμα στο γέρο/α είναι ότι περνάει απαρατήρητος, γίνεται αόρατος σιγά - σιγά. Αυτό είναι και το δύσκολο, είναι η πόρτα που αχνά εμφανίζεται στο βάθος.
Βέβαια συμφωνώ με αυτά που γράφεις, μόνο που το αργό σβήσιμο της σκιάς δείχνει μεταφορικά την σταδιακά αυξανόμενη μοναξιά.
Βέβαια για πολλούς ανθρώπους προς τη δύση τους η σκιά είναι ο καλύτερος φίλος, ο καλύτερος συνομιλητής.

Ευχαριστώ για σχόλια
και καλημέρα

Μαρια Νικολαου είπε...

Κεκτημένη ταχύτητα...
"σκοτωσα" το ΣΤΙΧΩΝ...

Να ταν το μονο θα μου πεις που ειναι νεκρο πολλες φορες

maya είπε...

θέλω να πιστεύω ότι όταν φτάσουμε εκεί
στην δύση του ήλιου μας
θα έχει χαθεί πια ο φόβος
και τα "τεθλασμένα ραγίσματα" των παθών
και λαθών .
βλέπεις τόσο φόβο και στους νέους .
αρκετά, λέω .

άσε που προλαβαίνουμε να τα γυρίσουμε όλα !
γης μαδιάμ και παραπέρα !!!

καλώς σε βρήκα !
μου άρεσαν πολύ οι σκέψεις σου ανοίγοντας το μπλογκ σου ...
νάσαι καλά .
:)

AlexMil είπε...

γεια σου Μaya,

συμφωνώ, αν προλάβουμε να γεράσουμε και δεν τα καταστρέψουμε όλα πριν.


Ευχαριστώ για το πέρασμα

maya είπε...

χμμμ...

και γω συμφωνώ
αν προλάβουμε να ΖΗΣΟΥΜΕ πριν γεράσουμε .

:)))

logia είπε...

Όταν φτάνεις στην ηλικιά των 40-50 κουβαλάς μαζί σου όλη την ομορφιά του έμπειρου νου και του έμπειρου σώματος και έχεις μια ψυχή γεμάτη χρώματα από τα δειλινά που αντίκρυσες, γεμάτη γεύσεις από τις λιχουδιές που γεύτηκες, γεμάτη οσμές από τα σώματα που αγκάλιασες.
Τότε η υπαρξιακή μοναξια γίνεται φίλη και αιτία ενδοσκοπήσεων και συμφιλίωσης με τον εαυτό μας. Αν κοιτάξεις μέσα σου και αναγνωρίσεις τα χρώματα, τις γεύσεις, τις οσμές και αν απλώσεις τη σκιά σου όσο γίνεται περισσότερο,
δεν μπορεί παρά σίγουρα να έχεις γίνει καλύτερος!

AlexMil είπε...

Αγαπητή logia

πόσο γλυκά μιλάς,
αυτό σίγουρα συμβαίνει σε πολλούς ανθρώπους, όμως σαν απάντηση σου συνιστώ να διαβάσεις το θεατρικό έργο με τίτλο
'Τα τελευταία φεγγάρια-Le ultime Lune' του Furio Bordon.

Το έπαιξε με τεράστια επιτυχία στο θέατρο ο Μαρτσέλλο Μαστρογιάννη, το 1995-96

Ένα μικρό απόσπασμα, ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ

-Σε μια μόνο περίπτωση μπορείς να δεχτείς την ιδέα του θανάτου...αν έχεις σιχαθεί τη ζωή σου. Και η φύση με τη σοφία της σε εξωθεί να νιώσεις αυτή την αηδία όταν γερνάς. Διαφορετικά, ο κόσμος θα ξεκουφαινόταν από τα ουρλιαχτά του πλήθους των ξεσηκωμένων γερόντων που θα αρνούνταν να πεθάνουν.

Ευχαριστώ για την επίσκεψη

logia είπε...

...διαφωνώ εν μέρει, αλλά μου έδωσες και το ερέθισμα για τη νέα μου ανάρτηση.
Στην αφιερώνω,
γιατί η ζωή μπορεί να είναι και όμορφη σε κάθε στιγμή της

AlexMil είπε...

γεια σου logia,
Αλλοίμονο αν συμφωνούσαμε σε όλα. Η διαφωνία είναι απαραίτητη για να υπάρχει ο διάλογος.
Στη προκειμένη περίπτωση μη ξεχνάς πως είναι ένα ποίημα που κρίνεται όχι τόσο από αυτά που λέει αλλά πως τα λέει

ευχαριστώ για το πέρασμα
τα λέμε