Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Αρχοντικά να κρέμονται

Ήξερες ότι σε πρόσεξα,
με τα πόδια ανοικτά ξυνόσουνα
κι όταν το κατάλαβες,
Βαλεντίνο μου έγινες,
τη κοιλιά σου τη ρούφηξες,
κι αργά αρχοντικά
στη ξαπλώστρα ανακάθισες.

Με άρεσες,
το πλαδαρό σου κορμί,
τριχωτό εκεί που δεν έπρεπε
εμένα μου θύμιζε,
τότε εκεί στο μαχαλά,
που η μάνα μου Μήτσο με φώναζε.

Νωχελικά
με τα δυο μου δάκτυλα
από την άκρη το έπιασα
και με τα βαμμένα μου χείλη
ηδονικά το ρούφηξα,
σε κοίταξα,
και το καλαμάκι,
πιο βαθειά το έβαλα,
αλλά να πνιγώ παραλίγο κινδύνεψα.

Γλείφτηκα,
από την άλλη πλευρά γύρισα
και απαλά ρεύτηκα,
όταν το δεξί μου μάτι έπιασε,
στη μια πλευρά όπως έγειρες,
αυτά, προκλητικά,
γυαλιστερά και κόκκινα
αρχοντικά να κρέμονται.

Τα ήθελα,
το οβάλ καθρεφτάκι μου έβγαλα,
κάτι με έτσουζε
το σπυρί δίπλα στη μύτη μου,
χαριτωμένα και διακριτικά μου έσπασε,
και με μια κίνηση,
που παραλίγο να έπεφτα,
από τη ξαπλώστρα σηκώθηκα.

Τρέχοντας σε πλησίασα,
χαμογέλασα,
και το στήθος σου φούσκωσες,
με αρχέγονο θόρυβο ρουφηχτό,
που λάτρεψα,
τα ρουθούνια καθάρισες,
έφτυσες,
και αμέσως μετά, το χέρι μου,
με τα ιδρωμένα σου χείλη,
το φίλησες

Τ’ άρπαξα,
ακόμη κρεμόντουσαν,
το παντελόνι σου,
παραλίγο να έσκιζα,
το κατάλαβες και σ’ άρεσε
σε σήκωσα,
ένα κεφάλι και κάτι σε πέρναγα,
μεσ’ στα βυζιά μου,
τη μύτη σου έχωσα,
θα σ’ έσκαζα
τη τελευταία όμως στιγμή,
ευσπλαχνικά σ’ έσωσα.



Τώρα,
στο δρόμο μαζί σου βρίσκομαι,
το λεβιέ με πάθος το κρατώ
μπρος και πίσω το κουνώ,

και με τα κλειδιά που άρπαξα
την Πόρσε σου οδηγώ επάξια.


AlexMil Αύγουστος 2009


Διαβάστε και το "Ιστορίες γλειψίματος"

26 σχόλια:

Madame de la Luna είπε...

Εγώ πάντως χαμογέλασα, στο τέλος...

Καλησπέρα Alex.

elli elli... είπε...

καλημερα και παλι στο ξαναλεω...σου παει το χιουμορ!!!!

Λερναία Υδρα είπε...

χαχαχα. Καταπληκτική περιγραφή του άντρα με την κοιλιά..
Ευχάριστη νότα σε ένα ακόμα δύσκολο πρωινό μου.
Καλώς σε βρήκα και από δω..Καλημέρα!!

Λάκης Θλιμμένος είπε...

το φινάλε ωραιότερο απ' όλα

καλή σου μέρα άλεξ

AlexMil είπε...

madame de la Luna
γεια σου

η ζωή έχει πολλές όψεις, όπως τη βλέπει κανείς, σε προκαλεί δε πολλές φορές,
οπότε, γράφω και πρώτα γελώ εγώ.

ευχαριστώ για το πέρασμα

AlexMil είπε...

Λερναία Υδρα,

Α! ο άνδρας με τη κοιλιά, δυστυχώς πολλοί από μας,

ΟΧΙ ΕΓΩ ΠΑΝΤΩΣ

τα λέμε

AlexMil είπε...

Λάκη,


φαντάζομαι πως, μετά τη πίεση από τη Μαρία να το διασκέδασες δεόντως.


καλημέρα,

Λάκης Θλιμμένος είπε...

Ω ναι, ναι!! ήταν ότι έπρεπε!! χαχαχαχαχα!!! (κι αρχοντικά να κρέμονται, υπέεεροχο - αλλά ήταν δυνατόν να μη κρεμόντουσαν έτσι εφόσον υπήρχε και πόρσε!! χαχαχαχα!!)

AlexMil είπε...

Έλλη,
καλημέρα, δεν ξέρω τι παιζόταν, δεν μπορούσα να σε φορτώσω,

ξέρεις, όταν στη ζωή σου, ζεις συναισθηματικά, με πάθος, όπου τη λογική πολλές φορές τη πετάς στα σκουπίδια, και ΠΟΝΑΣ τότε, το χιούμορ, η διακωμώδηση είναι μια φυσική συνέπεια και επειδή μπορώ, τα δημοσιοποιώ για να γελάμε όλοι μαζί

τα λέμε
Υ.Γ. Η συνέχεια θα είναι και πάλι του πάθους, του γκρίζου, της μελαγχολίας, του παράξενου, του σούρεαλ

AlexMil είπε...

έλα Λάκη,

χααχαχχα αυτό είναι, γελώ κο εγω τώρα με το γέλιο σου,

έτσι πρέπει, όλα, σχεδόν όλα είναι καρικατούρες,

τα λέμε

Σταλαγματιά είπε...

Και όλα αυτά για μια πόσρε;
Μεγάλη η χάρη της :))))

Μέρα καλή

AlexMil είπε...

Αναστασία

Μα δεν έκανε πολλά για να τη πάρει

τα λέμε

b|a|s|n\i/a είπε...

τους χυμούς των καλαμακίων τους πληρώσανε τουλάχιστον; :)
καλησπέρα σου!

AlexMil είπε...

b|a|s|n\i/a γεια σου,

όλα αυτά που γράφω (αν βγάλεις τη δόση υπερβολής και μυθοπλασίας) συμβαίνουν, όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων.

Οσο για τους χυμούς τους είχαν πληρώσει πριν γνωριστούνε.

τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Εγώ από την αρχή χαμογέλασα άσε που σταμάτησα φανταζόμενος τις σκηνές...

Καλημέρες

AlexMil είπε...

Οδοιπόρε,

και να φανταστείς πως γελούσα κι εγώ όταν τα έγραφα σε ένα pocket σε μια παραλία


καλημέρα

tovenito είπε...

η θαλασσινή αύρα φέρνει έμπνευση σε λέω!
τελικά είσαι κάτι μεταξύ σουρή και αριστοφάνη της λυσιστράτης!

AlexMil είπε...

tovene592

υπερβάλεις,
όχι βέβαια για τη θαλασσινή αύρα.
Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και οι πράξεις τους πολλές φορές ακροβατούν,
μεταξύ του γελοίου και του σοβαροφανούς. Κοίτα γύρω σου, στη tv, στο bar και θα καταλάβεις. Και όταν συμβαίνει αυτό, πολύ εύκολα γράφεις.

ευχαριστώ και τα λέμε

Unknown είπε...

τα κρεμμασμένα αρχοντικά ανάλογα με την οπτική που θα τα δεις, αναδεικνύονται ιδιαιτέρως...

;)

φιλιά βρόχινα...

AlexMil είπε...

Αγαπητή μου νεράιδα,

απροσδόκητο σχόλιο χαχαχαχα!!,
μα δεν φαντάστηκα τίποτα άλλο, τα κλειδια της Πόρσε κρεμόντουσαν του ανθρώπου, γυαλιστερά και κόκκινα.

Εκπληκτική εικόνα και να φανταστείς πως την κλικάρισα στην ακτή με την άλλη εκδοχή.

τα λέμε

Matriga είπε...

Το έχεις το ταλέντο Alex... και το καλό τιμόνι φυσικά ;)

AlexMil είπε...

Αγαπητή matiga,

το τιμόνι σίγουρα δεν το έχω, τουλάχιστον μιας Πορσε,
όμως, αυτό δεν έχει και τόσο σημασία,
σημασία έχει η προσπάθεια,
έστω για το τιμόνι ενός φορτηγού.

καλημέρα
καλό Σαββακύριακο

Roadartist είπε...

Εγώ ακόμη χαμογελάω.. :)

Αυτό με το pocket στην παραλία όμως.., εγώ εξακολουθώ να είμαι της παραδοσιακής ..σχολής, ακόμη με χαρτί κ μολύβι.. :)))

Καλημέρα Άλεξ.

AlexMil είπε...

καλήμερα,
με πρόλαβες πρν φύγω,

ξέρεις από χρόνια χρησιμοποιώ ένα pocket στη δουλειά μου, όποτε τα πράγματα είναι πιο φιλικά για μένα.
Ομως, και γω, τις βελτιώσεις, διορθώσεις σε χαρτί τις κάνω. Εδώ είναι το περίεργο, μόνο στο χαρτί αντιλαμβάνομαι τη γενική αίσθηση, αυτών που γράφω, το πνεύμα τους.

τα λέμε

Ανώνυμος είπε...

Χωρις λόγια
χωρίς σχόλια
με πολλά γέλια.
Να είσαι καλα!
Φιλιά

AlexMil είπε...

αγαπητή Τόνια,

χρειαζόμαστε όλοι το γέλιο, γύρω μας εχω την εντύπωση υπάρχει πολύ σοβαροφάνεια που γίνεται ασφυκτική και τελικά καταντά γελοία.

χαρά μου που γέλασες
Τα λέμε