Διαπιστώσεις υποταγής

Στο σκοτεινό δωμάτιο στην άκρη της ζωής,
εκεί όπου η μοναξιά κερδίζει τη ψυχή μου,
αναρωτιέμαι πως  μπόρεσαν να με φοβίσουν,
πέτρες τιμωρίας επιτρέπουν μόνο να κυλώ,
δρόμους  τενεκεδένιων ευθυνών να ανεβαίνω.

 

Την ελπίδα  πήραν  και την έκαναν υποταγή,
την αξιοπρέπεια λεηλάτησαν με αριθμούς,
και σ’ όλα αυτά,  μόνος,  χωρίς εσένα έμεινα,
ψάχνοντας σε ευρετήρια  κιτρινισμένα,

χαρτονένια όνειρα,  σε δάκρυα διαλυμένα. 

Σίγουρα, γι αυτούς,  η ζωή μας δεν μετράει ,
δημαγωγούν τις ψυχές  με λόγια σκελετωμένα, 
λιμοκτονούν τη ανθρωπιά με λόγια σκληρά,
και όταν την αξιοπρέπεια ποδοπατούν,
 πάλι την υποταγή για το καλό μας απαιτούν.  

Πέτρινες οι ψυχές τους, σώματα ατροφικά
σε καταστάσεις ομηρίας μας κρατούν,
με αναλγησία  περιπολούν και σακατεύουν,
σαν λιγωμένα χαλκόνυχα αρπακτικά,
ν’ αρπάξουν με  υποχρεωτικές  κατασχέσεις.

Με όλα αυτά,
η οργή με τις ανάγκες έχει συμμαχήσει, 
με τα ελάχιστα που πετούν δεν θέλω να χορτάσω,
περιπλανούμαι στον έρημο πλανήτη  της ζωής
και μέσα απ’ την  σκόνη των καημών, στο βάθος,
στρατιές διακρίνω, των λυγμών είναι οι σύντροφοί μου.

AlexMil

Απρίλιος 2012