Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Φόρος τιμής


Ταξιδεύω για να προλάβω την ηχώ της ζωής μου,
με μια σφαίρα φωτεινή,
το δικαίωμα της φυγής,
της ψυχής μου η απέλπιδα προβολή,
γι αυτούς που δεν μπόρεσα να βοηθήσω.

Κυνηγημένος από της νόησης τους δαίμονες,
να ξεφύγω προσπαθώ,
προσπερνώ τους δρόμους μιας χρήσης
και σε υπόγειες γαλαρίες εισχωρώ,
από σώματα αδικημένων φτιαγμένες,
πρόσωπα αμέτρητα,
που σαν ένα μπροστά μου προβάλλουν,
μορφές διαβόλου,
που στων θεών την αδικία,
μόνο έτσι να εμφανιστούν θέλουν.

Ώρες πιο πριν,
οι κραυγές τους, απέραντος πόνος,
το μυαλό μου το μάτωσαν,
άνθρωποι στα συντρίμμια της μοίρας,
μάτια απόκοσμα της ικεσίας του φόβου αντίκρισα,
τα διαμελισμένα σώματα να συγκρατήσω
και το αίμα να σταματήσω προσπάθησα,
με μανία αρχέγονη, ανθρώπινη τιμή,
μαζί με άλλους, πολλούς,
της δικιάς μας φυλής,
των ανθρώπων.

Δεν τα καταφέραμε…
η σιωπή σαν της αρχής του κόσμου ο θόρυβος,
όλα τα κάλυψε,
η θλίψη, υγρή, απέραντη,
στου χρόνου την παγίδα κατακάθισε,
ίζημα εγκατάλειψης,
που τις ψυχές μας για πάντα διάβρωσε,
ένα παραμύθι ζωής,
παράνοια έγινε.

Τώρα,
φαντάζομαι ή βλέπω,
μέσα από των ματιών μου το πόνο,
μάγους με σάβανα,
συντεταγμένους στου δρόμου τις πλευρές,
αστέρια στα χέρια να κρατούν,
και τις σαστισμένες αιωρούμενες ψυχές,
να καθοδηγούν,
στης πίστης τη κόλαση ή το παράδεισο.

Συνεχίζω το ταξίδι της φυγής,
φοβάμαι,
απελπισμένος γι αυτά που έγιναν,
γι αυτά που θα μπορούσαν να μη γίνουν,
ψάχνω να βρω μήπως κάτι και χρωστώ
σ’ αυτόν που πρέπει να πιστεύω,
μήπως με νέο φιλοδώρημα
της ψυχής μου το πόνο μειώσω.

Ας είναι,
φόρος τιμής οι στίχοι μου ας γίνουν,
στις άγνωστες ψυχές,
στις πρώτες της αιωνιότητας στιγμές τους,

φόρος τιμής και σ’ αυτούς των τραγικών στιγμών
που με αυταπάρνηση έτρεξαν να βοηθήσουν..


Αφιερωμένο στα άγνωστα θύματα του θανατηφόρου δυστυχήματος,
αυτόπτης μάρτυς του οποίου ήμουν, λίγες μέρες πριν.


13 σχόλια:

elis.pandora. είπε...

Η εμπειρία που ζεί ενας αυτόπτης μάρτυρας θανατηφόρου τροχαίου ....Μετουσιώνεται σε αριστούργημα και απονέμει φορο τιμής στόν ΑΝΘΡΩΠΟ!!!Συχγαρητήρια!!!

AlexMil είπε...

Σε τέτοιες τρομακτικές στιγμές, αναθεωρείς πολλά, υπαρξιακά, καθημερινά, αξίες, συμπεριφορές, όνειρα, μεταφυσικές ανησυχίες. Αγαπητή μου,
οι στοίχοι μου απλα ζωγραφίζουν συνεχώς τον ενδιάμεσο κόσμο των αισθημάτων και συναισθημάτων μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, έτσι απλά. Αυτό παράγει ενίοτε δυσάρεστες εικόνες, αλλά πιστεύω πως έτσι πρέπει να είναι η ποίηση, όχι καλλιλογία για την καλλιλογία, αλλά αποτύπωση, με τη τρομερή δύναμη των λέξεων της "ουσίας" της ζωής σε όλες τις εκφάνσεις της, κοινωνικές, ηθικές, υπαρξιακές, αισθηματικές, σεξουαλικές μεταφυσικές, κ.λ.π.

Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου

Artanis είπε...

Καλημέρα κι απο μένα...Πρέπει να ήταν τρομακτική εμπειρία, λυπάμαι για τους ανθρώπους που χάθηκαν...Όμορφοι οι στίχοι σου, και πάνω απ' όλα ευαίσθητοι ...

AlexMil είπε...

Ευχαριστώ Artanis για τα καλά σου λόγια. Ναι πράγματι το περιστατικό ήταν φοβερό και είμαι ακόμη επηρεασμένος.

Roadartist είπε...

..Δυστυχώς η ζωή ..καθορίζεται από καθημερινές ..ανάσες θανάτου..
Μόνο γι'αυτό θα έπρεπε όλοι να ζούσαμε διαφορετικά, αλλά ούτε καν αυτό (το επικείμενο τέλος) δεν ταράζει τον εγωισμό μας..Θλιβερό..

AlexMil είπε...

Πολύ σωστά Roadartist. H ματαιοδοξία μας είναι αδιανόητη, το πεπερασμένο, το τυχαίο, το μεταφυσικό ίσως που θα έπρεπε να καθορίζουν το τρόπο και τη ποιόητα της ζωής μας έχουν "ξεχαστεί" πλήρως. Σε αυτό πιστεύω πως κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνες είναι οι θρησκείες και λιγότερο η ανθρώπινη φύση που σαν αυτοάμυνα "αγνοει" τη πραγματικότητα αυτή.

Ενας μικρό απόσπασμα από ένα αγαπημένο ποιητή τον Γκρέκορυ Κόρσο και το ποίημα : Mαγικά γεγονότα στο Χάρλεμ

Τέσσερεις ανεμόμυλοι, κοινωνοί
εθεάθηκαν ένα πρωί να τρων τουλίπες
Μεσημέρι
και όλη η πόλη χτυπιέται
ουρλιάζοντας: Αποκάλυψη! Αποκάλυψη!

Ω λαέ λαέ μου
κάτι μσγικά αρχιτεκτονικό
σαν οργιαστικός κανίβαλος
ήρθε χθες βράδυ στο Χάρλεμ..
....

Ετσι θα έπρεπε ίσως να είναι η ζωή μας, σουρεαλιστική, μέσα στη μαγεία του σχετικού, του απροσδιόριστου του πιθανού.

Ευχαριστώ

Σταλαγματιά είπε...

Γεγονότα που δεν θα ξεχαστούν ποτέ ιδιαίτερα από την ψυχή εκεί που τα έζησε από τόσο κοντά.
Λυπάμαι βαθιά για το γεγονός αυτό θελει δύναμη περισσότερο γιαυτούς που έμεινα πίσω.

Υπέροχοι οι στίχοι σου!

AlexMil είπε...

Ανσστασία γεια σου
Κάθε δυστύχημα για τον αυτόπτη είναι εκτός των άλλων "άσκηση μεταφυσικής"
γιατί είναι μια κορυφαία στιγμή της ζωής, όπου ο θάνατος κάνει την ξαφνική εμφάνισή του, περνάει από δίπλά σου και είναι σαν να σε χαιρετάει.
Σίγουρα δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

elli elli... είπε...

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ ΚΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ...
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ...ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!

elli elli... είπε...

Α....ΚΑΙ ΩΡΑΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ!!!

AlexMil είπε...

Elli γεια σου, ευχαριστώ, για τα λόγια σου.
Κάποια από τις προυγούμενες μέρες στην tv σε μια εκπομπή ήταν ο Αγγελόπουλος ο σκηνοθέτης. Μιλώντας για τον Μαστρογιάννη, ανέφερε μια συζήτηση που είχαν, λίγο καιρό πριν πεθάνει.Όταν ο Αγγελόπουλος του είπε για ένα ποίημα πόσο μελαγχολικό είναι απάντησε, "Προς θεού η ποίηση δεν είναι ποτέ μελαγχολική"

Όσο για τη φωτογραφία (ώρσία!!!!! ?????) να πω και την ιστορία της, την τράβηξε η κόρη μου (18 ετών) όταν μαζί με το γιο μου (15 ετών) πήγαμε στην συναυλία των ACDC στην Αθήνα.

Τα ξαναλέμε

demis είπε...

Ξεκινάς, και ποτέ δεν ξέρεις αν θα φτάσεις. Προσκυνάς, είδωλα ενός ματαιωμένου τώρα. Προχωράς, στην κόψη ενός ξυραφιού που περιμένει το στραβοπάτημα.

Σου εύχομαι να μην ζήσεις ποτέ ξανά κάτι παρόμοιο. Να 'σαι καλά.

AlexMil είπε...

Ντεμη, γεια
Πέρασαν αρκετές μέρες από τότε και δύσκολα να το ξεχάσω. Πράγματι ζούμε στη κόψη και το στραβοπάτημα είναι σε κάθε στροφή.
Ευχαριστώ για το πέρασμα