Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Παράξενη συνάντηση - Το θεώρημα


Σε είδα και ο χρόνος μου σταμάτησε.

Όλα σε αργή κίνηση γύρω σου θαμπά στριφογυρνούσαν
και εγώ μαζί τους,
σε κόσμο διαφορετικό σαν να βρισκόσουν,
σαν το σύμπαν για σένα άγνωστη,
τη προσοχή μου να ζητούσε.
Eτσι φαινόταν,
ίσως ο διαχειριστής των επιθυμιών,
της ψυχής μου ο διάβολος,
το χρόνο να συγχρόνισε
και στο κόσμο μου να έφερε την ομορφιά σου.

Πήρα το άτι της αναδρομής
και για μια στιγμή στο παρελθόν επήγα,
ήξερα που θα σε βρω,
στις ερήμους της ζωής μου,
εκεί που οι άνεμοι του χρόνου,
κτίσματα των ονείρων μου σμιλεύουν,
και μέσα από αψίδες,
την εικόνα σου στων άστρων το στερέωμα προβάλλουν.

Με κοίταξες,
φαινόταν να μη με βλέπεις,
σε κοίταξα,
και τη μορφή σου από τα βάθη της ψυχής μου ανέσυρα,
αμυδρά σε αναγνώρισα,
αστροφεγγιά στα μάτια σου η θλίψη,
του προσώπου οι γραμμές,
ευγενικά από το χρόνο χαραγμένες,

στο χρώμα των σταχιών το χρώμα σου,
από τεχνίτες της ζωής που σμίξανε,
της βροχής τη γλυκιά σκιά

με αυτή του φεγγαριού της μέρας,
με τα μαλλιά σε περιδίνησης σχηματισμούς
που τη σιωπή του σώματος ακολουθούσαν.

Πως βρέθηκες εδώ,
σε αναζητούσα στις διαστάσεις της ζωής
πίσω από τις ακμές των στερεών,
στις διάφανες των συναισθημάτων καμπύλες,
γλίστρησα στους πάγους πολλές φορές,
άλλες, στις φωτιές καιγόμουν,
σε πλησίαζα αλλά εσύ χανόσουν,
σε επιφάνειες γυαλιστερές γλιστρούσες,
σε ανισότροπη ανταύγεια
μεταμορφωνόσουν.

Φαίνεται πως η αλχημεία του μυαλού
στο κάστρο των ονείρων μου,
στο πιο ψηλό και σκοτεινό του δώμα,
έξω από το χρόνο με στείλε,
το χώρο και το χρόνο λύγισε,
για μια στιγμή και σε φέρε κοντά μου,
ονειρικό χρόνο μου δώσε
μύστης της ομορφιάς σου για να γίνω.

Όμως, μήπως δεν είμαι εγώ που σε αναζητώ,
μήπως στην άλλη μεριά μπορεί να είμαι,
αυτή των εφήμερων ζωών,
που η επιθυμία μου τις κάνει και ανασαίνουν;
Μήπως στα όρια του πραγματικού, οι δρόμοι
της ζωής μου σταματάνε,
μήπως εσύ σε ο παρατηρητής και εγώ των επιθυμιών σου
το σχήμα;

Ξέρεις, πολλές φορές στο βάθος διακρίνω
όταν οι σκέψεις της ζωής ισορροπούν στο χείλος,
σκιές της μιας στιγμής,
μορφές της μιας πνοής,
σαν ακτίνες μιας φωτεινής μαύρης ριπής,
μηνύματα, αγνώριστα, κύλα οπτικής,
που δεν καλούν, αλλά αγναντεύουν,
δήθεν ανθρώπινες μορφές
σε ανθρωπόμορφες σκιές.

Και αν όλα αυτά αληθινά είναι,
τότε το παράξενο,
ένα βήμα πριν τη σιωπή,
το ασυνήθιστο εμφανίζει,
παιγνίδι ποιος ξέρει ποιανού παρατηρητή,
και φοβάμαι,
γιατί πως γίνεται τόσο να σε επιθυμώ,
και σε μια στιγμή να σε ξεχνώ,
μήπως οι επιθυμίες της ψυχής,
παιγνίδια κάποιας τιμής είναι,
και πίσω από της μνήμης τη σιγή,
ψυχών κώδικες να μην υπάρχουν;

Γι’ αυτό πολλές φορές τολμώ
στα όρια του ανεστραμμένο κόσμου να πετώ,
να τον ξεπεράσω δεν μπορώ,
όμως μπορώ να τρέχω, να σε αναζητώ,
στους τόπους και τους χρόνους,
και μέσα στης ιστορίας τις στιγμές
να ζω, να σ’ αγαπώ,
ελπίζοντας κάποια στιγμή,
της μοίρας τα σύννεφα να ‘νοίξουν,
και οι γραμμές οι αρχέγονες που όλα τα ενώνουν,
να σε ξαναβρώ να με οδηγήσουν.

Τώρα, στην άκρη του γκρεμού
στη σπηλιά με το γυάλινο θόλο
εκεί στο μακρινό πλανήτη της ψυχής,
ζω με της νοσταλγίας το λυκόφως
τη μορφή σου σε αρχαίους πάπυρους αναζητώ,
μήπως και σε αναγνωρίσω,
ξέρω πως ζήσαμε μαζί,
κάπου στης Μεσογείου τις ακτές
σε κάποιου ηφαιστείου τις πλαγιές,
δεν αμφιβάλλω,
το θεώρημα απλά να αποδείξω προσπαθώ,
η αγάπη,
της αιωνιότητας η αφορμή είναι,

γι’ αυτό και πάλι τρέχω,
πίσω από της φαντασίας τις σκιές,
σε αναζητώ αγαπημένη ψυχή,
ξέρω πως θα σε ξαναβρώ
όπως αιώνες τώρα κάνω.


H αφορμή για τους στοίχους


AlexMil Ιούνιος 2009



9 σχόλια:

elis.pandora. είπε...

Ας αφησουμε ελευθερες τις μορφες που μας αιχμαλωτιζουν!!!Σαν ατια ας καλπασουν για να ισσοπεδωσουν την επιθυμια να τις κραταμε δεσμιες
ισως και λυτρωθουμε...

AlexMil είπε...

Πως θα μπορούσε να γίνει; Δεν ξέρω, ίσως δεν θα 'θελα από τις μορφές να ελευθερωθώ, όταν με αυτές ή γιαυτές στο χώρο και το χρόνο ταξιδεύω. Είναι η χρονομηχανή μου, η γραφίδα της ζωής μου στα οργανικά ταξίδια του μυαλού μου.

Ευχαριστώ

elis.pandora. είπε...

Ναί αλλά και τι θα γίνει που η ζωη θέλει διανοηση και οχι φαντασίά?

AlexMil είπε...

Η ζωή θέλει διανόηση και φαντασία, πιστεύω πως αν δεν υπάρχει το ένα από τα δυο ό άνθρωπος είναι ελλειπής. Σε υπενθυμίζω τη ρήση του Αισταιν.
Για παράδειγμα νοήται ζωγραφική χωρίς διανόηση ή το αντίστροφο;

elis.pandora. είπε...

Οχι...δεν νοηται αλλά τις περισσότερες φορές η φαντασία είναι ψυχοκτόνος. Η διανόηση φέρνει την επινοηση...λεω...

Penthesileia είπε...

Βλέπω...
Από την άλλη πλευρά του καθρέφτη-Θολός είναι ή εγώ δάκρυσα;
Εσύ. Σε κοιτώ να κινείσαι , να ψάχνεις με το βλέμα, να βιάζεις το βήμα κοιτώντας γύρω σου, σταματάς στη γωνία, κοιτάς στην άκρη του πεζοδρομίου αναζητώντας αόρατα χνάρια, ένα άρωμα,μια σκιά, μία κλωστή να πιαστείς, να συνεχίσεις το ψάξιμο.
Μια σκιά. Εγώ σκιά στον κόσμο σου κι εσύ στο δικό μου.
Συνεχίζεις. Ψάχνεις ακόμα.
Κι εγώ από την άλλη πλευρά του καθρέφτη, θολά να σε βλέπω....ακόμα...

AlexMil είπε...

Ακριβώς, κάπως έτσι είναι η ζωή μου, η ζωή σου και πολλών άλλων ίσως, μια φαντασιώση, που μπορεί να είναι και πραγματικότητα. Το προτιμώ όμως αυτό,
απο μια αδιέξοδη χωρίς όνειρα ζωή.

Ευχαριστώ για το post

Penthesileia είπε...

"Πώς να μπορέσει, πολυμήχανε, το αχνό μυαλό του ανθρώπου
να ξεχωρίσει αλήθεια κι όνειρο, την πάχνη από την πάχνη;
Κρασί μού φαίνεται η ζωή, κρασί κι ο θάνατος, μεθούμε! " _ Καζαντζάκης, Οδύσσεια.

- Να ονειρεύεσαι, να πετάς, να μεθάς....

AlexMil είπε...

Πιθανόν να μπορεί να ξεχωρήσει την αλήθεια από το όνειρο, δεν είναι απαραίτητος ο πολυμήχανος...... ακόμη και αν υπάρχει.
Όμως τελικά, ζωή, θάνατος, όλα μαζί, εκφάνσεις του ίδιου πράγματος είναι.

Ευχαριστώ