No 213 (ένα κλικ ήσουνα)

Όταν το ζήτησες
εκείνο το ξινόγλυκο
απόγευμα ,
είχα την αίσθηση
πως το θελες,
γι αυτό 
και συμφώνησα
να τελειώσουμε:
από χαρά έκλαιγα,
νόμιζες 
γιατί  την αγάπη μας,
εντάξει,
στο λέω τώρα,
·σε βαρέθηκα·
με μετρούσες
απ τα like που σου κάνα
στις παπαριές
που έγραφες,
·τα ήθελες αχόρταγα·
τελικά, 
ένα κλικ μου έγινες,
τικ στ’ ακροδάχτυλα
απέκτησα,
ξύρισα και το κεφάλι,
νυχθημερόν
ανόητους
στίχους απαγγέλλοντας
και ξέρεις;
ούτε μερακλού
στα μπλουζ
ήσουν όπως έλεγες.  

AlexMil  28-03-2013 3.00 πμ