Ο Ιανός του χρόνου

Ότι και να σκεφθώ το τελευταίο καιρό,

εικόνες άλλης διάστασης φαίνονται να είναι,

σαν η ζωή μου σε παράδοξη συμφωνία,

επιθυμίες γενναιόδωρα να ζωντανεύει,

σκίτσα των καημών μου, σε όνειρα υπερβατικά,

σε μυστήριους κόσμους να ελευθερώνει.  

Απ’ την άλλη, σαν να ζω με τους ψιθύρους,

σε μαυσωλείο παρηγοριάς ευνουχισμένος,

φυλακισμένος σε πετρωμένους ρυθμούς, 
να τριγυρνώ στους σκιασμένους φόβους,

βλέποντας στους φανοστάτες της προσμονής,

των αγαπημένων τις σκιές, απόμακρες να φεύγουν.

Στους μαύρους ωκεανούς του χρόνου,

 τα ίχνη των καημών τη μνήμη αδυνατίζουν,

το παρελθόν εξαφανίζουν, τίποτα το κάνουν,

και το σήμερα, μανδαρίνος απολιθωμένος,

τέρας διαστρικό σε άβυσσο εικόνων,

τη μνήμη φυλακίζει, σε αιώνια ύλη.

Τον Ιανό του χρόνου, φοβική σκιά,

φευγαλέα στις στροφές της αγωνίας διακρίνω,

με μανδύα από φόβους πικραμένους,

συνείδησεις στις γραμμές του χρόνου περιφέρει,

κόσμους μέσα σε κόσμους τις αναβιώνει,

ψυχές και πρόσωπα, στο αστρόφως του αέναου.

Η αδυναμία της ζωής είναι κυνική,

απομονωμένη στο μαστροπό του ασήμαντου,

αγαπημένους στους εφιάλτες αιχμαλωτίζει,

τραγωδίες των στιγμών σε συνθήκες αγάπης,

που στο εφιαλτικό αντίτιμο της ανάμνησης,

με το πουθενά του αύριο μας ευνουχίζουν.

Τη ψυχή μου, το παράδοξο της αδυναμίας,

χρονικές προσκλήσεις την σκλαβώνουν,

στην αναμονή της, τα αστέρια δεν της μιλούν,

μόνο με δόσεις υποψίας, σαν να κλαίνε,

την παροτρύνουν να περιπλανηθεί μες στις σκιές,

στους κόκκινους ήλιους να ξεφύγει.

AlexMil

Οκτώβριος 2010

Δανείζομαι για να ζήσω

Με σπρέι απελπισίας και οργής,
στους τοίχους των ανέφικτων προσδοκιών,
τις αναμνήσεις να διαπομπεύσω θέλω,
το παρελθόν με συνθήματα να τρομοκρατήσω,
τη ζωή, παράδοξο δραπέτη της σχισμής,
στη μακέτα του σύμπαντος να ξανά τοποθετήσω.

Δανείζομαι για να ζήσω την απάτη της ζωής,
υπόλογος σε αναπνοές θανατηφόρων διδαχών,
μια εκατόμβη με αναλώσιμες παραλλαγές,
με φαινόμενα βιώσιμα, με ερμηνείες αποδεκτές,
για να ξεφύγω πριν την επόμενη στιγμή,
από το τρόμο της αλήθειας που ζει μες στη ψυχή.

Αισθήματα σε βιοχημικές διαδικασίες
μπλεγμένα σε μάχες για  γνώση της ζωής
καταλογίζουν ενοχές στις φοβισμένες ματιές, 
λιγοστεύουν τις ελπίδες σε κάθε στροφή,
σαν κουπόνια υποταγής της εξουσίας δωρεές,  
κοροϊδίες, αιματοβαμμένες, διαχρονικές.   

Σε καθωσπρέπει εξορία η ζωή μου,
τα όρια της αποδοχής στις άκρες του ορατού,
με δάκρυα απελπισίας  να στενεύουν βλέπει,
στο αόρατο που λυσσασμένα αντιστέκεται,
προσπαθεί με τη ψυχή να θαμπώσει το μηδέν,
μήπως στο τίποτα, ευκαιρίες εμφανίσει.

Όμως δεν ζουν στ’ αλήθεια εκδοχές
στο κόσμο με τις γυαλιστερές καρδιές,
μόνο η ασήμαντη των θεατρίνων επιλογή,
που ο άνεμος του χρόνου θα επικυρώσει
- το τέλος -
    της ζωής η πληρωμή χωρίς δόσεις.  

AlexMil
Ιούνιος 2011

Χιλιάδες χρόνια μετά...

Στο όνειρο μιας παράδοξης πραγματικότητας,
σαν από ενορατική παράσταση βγαλμένη
στο πουθενά του χρόνου, χιλιάδες χρόνια μετά,
το σήμερα, σε παράδοξες εκδοχές σμιλεύω,
αναμνήσεις ορφανών αναστεναγμών
σε στιγμιότυπα ζωής από σκέψεις στοιχειωμένα.

Είναι φορές που το χθες στο  μακρινό αύριο
την αιτιότητα του σήμερα χλευάζει,    
κι γω σε χρονική αδράνεια εγκλωβισμένος,
να προσπαθώ των συναισθημάτων τις εικόνες,
σε φαντασία συμβιωτική  να διαλύσω,
σε σώματα αγαπημένα να τη δώσω.

Στη σκόνη του χρόνου τις κραυγές τους εξορίζω,
σε νότες συμπαντικές να τις μετατρέψω
στις  στοιχειωμένες ψυχές να δώσω τη πνοή μου,
ένα βραχνό συγνώμη για μένα και γι αυτές,
το  όνειρο που δεν μπόρεσα να αναστήσω,
την ανυπαρξία που δεν ξέρω να αμφισβητήσω.

Το τελευταίο καιρό οι σκέψεις μου φαίνονται,
γεννήτριες σκηνικών άλλων κόσμων να είναι,
σαν η πραγματικότητα τη θλίψη σε προοπτική,
σε ύποπτες, χωρίς νόημα εικόνες να προβάλει,
πτερωτοί δράκοι θλιβερά στο να κοιτούν,    
όντα με τους δαίμονες στις μάχες για τη πίστη.

To ξέρω, σύντομα, μια μέρα θα τους ξαναβρώ
στα κοσμικά  σταυροδρόμια των ψυχών,  
αυτούς που στο παρόν μου με ίχνη μπερδεμένα,
το αύριο αλαζονικά φυλάκισαν στο χθες,
που την αγάπη, σαν αφίσα άλλης εποχής
σε σοφίτα ενοχών παράτησαν να ξεθωριάζει. 

Χθες, στο δρόμο περπατούσα των εχθρών,
τις παραστάσεις επίπεδες τις είχαν ξανακάνει,
στο σούρουπο αναζητούσα γι ακόμη μια φορά,
τα όνειρα που δεν μπόρεσαν να γίνουν πράξη,
σκόνη μιας ιστορίας που σημειώνεται ξανά,
στο κόσμο των ψυχών, αμέτρητα χρονιά μακριά.

AlexMil  ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010

Ανύπαρκτος

Αισθάνομαι να ζω σε κόσμο δίχως τροφή,
σαν πατέντα ενός ανόητου ξεμωραμένου θεού,
σε δρόμους στοιχειωμένους σιωπηλά να περπατώ,
να ψάχνω πίσω από σκουπιδοτενεκέδες ηθικής,
σκελετωμένα απομεινάρια θυσιών και υποταγής,
μήπως και δω στις κόγχες του πεθαμένου χθες     
γιατί τα δάκρυα δεν μπορούν να σπάσουν τη σιωπή.

Νομίζω πως υπάρχω σε νευρώνες ηλίθιου μυαλού,
μια μόνο στιγμή, που είναι η δικιά μου ζωή,
μια υποψία  εφιαλτική,  που φαίνεται πραγματική,
όταν η αγωνία έχει στεγνώσει τη ψυχή,
να μη διακρίνω στη γυαλάδα του βρώμικου γυαλιού,
το σήμερα, έστω με αγάλματα  χωρίς σκιές,
αλλά το αύριο σε γκράφιτι με κόκκινες γραμμές.

Στο ψίθυρο του ανέμου που την μοναξιά μοιρολογεί   
ν’ ακούσω  προσπαθώ κάτι πειστικό, αναρωτιέμαι,
γιατί δεν μπορώ ν’ αγγίξω τις μύριες ψυχές,
που τρομαγμένες ακολουθούν σαν εφιαλτικές σκιές,   
είναι  σαν ψέμα που μοιάζει απόκοσμα αληθινό,
το βιβλίο των ωρών να ξεφυλλίζουν οι πνοές,  
το φως να εξασθενούν, να φανερώσουν τις ζωές.

Δεν είμαι σίγουρος αν ζω, αν άλλους παραπλανώ,
αν η σκιά μου, σκιάζει όνειρα τρελλών,
σ’ αμφιθέατρο με φανατικές φιγούρες αν είμαι θεατής,
αισθάνομαι ασώματες ματιές να με διαπερνούν,
σκέψεις  που σέρνονται, τενεκεδένιες ιαχές,
να μ’ οδηγούν να προσκυνήσω ένα παράσιτο θεό,   
ανύπαρκτος,  ένα παράδοξο σε μαίανδρο υπνωτικό.
 
Πάλι, στην έρημο του κόκκινου ήλιου περπατώ,
σκιάχτρο ρομποτικό σε φορμόλη χρονική,
τη συνείδηση των πραγμάτων υποτάσσω,
τις αναμνήσεις μιας άλλης ζωής μου ιχνηλατώ,  
επίπεδα οράματα σε ρολό μαύρου χαρτιού,
ακμές που ξετυλίγονται χωρίς προοπτική,
ενός τερατώδους σύμπαντος η μηχανική. 

Τώρα, καμπύλες ελικοειδείς στη σκόνη ζωντανεύω,  
κόσμους των μύθων με το λυκόφως σκηνογραφώ,
τους κτύπους της καρδιάς μου μήπως και συντονίσω
με τις μορφές  της αβεβαιότητας που ακολουθώ.    

AlexMil  Φεβρουάριος 2010

Πάλι από την αρχή

Στο δρόμο του πεπρωμένου μου,
περπατούσα παράλληλα,
μια μαγεμένη στιγμή κατρακύλησε,
στο πέπλο του παρελθόντος σταμάτησε,
το χρόνο μου πάγωσε και μ’ έκπνευσε  
και μετά ξαναέζησα,
στο βάθος της προοπτικής τους αναγνώρισα,
προς εμένα ερχόντουσαν, μύριοι,
το χθες, σε άπειρους συνδυασμούς.

Έπειτα, κουλουριασμένος βρέθηκα,
μια ζωή σε μια στιγμή πέρασε,
στη σκοτεινή γωνιά της αναμονής,
εξαντλημένος από τον άρπαγα χρόνο,
να περιμένω και πάλι την αρχή,
αναμνήσεις  να μ’ αποχαιρετούν
χαμένες σκέψεις να ακολουθούν,
χαραυγή ανεξερεύνητης ζωής,
ύλη,  με προσδοκίες και μορφές.


Alexmil
Ιανουάριος 2010

Ευχαριστώ τις φίλες vicky και  Penthesileia
που με τα σχόλιά τους, βοήθησαν τις σκέψεις μου.

Κάτοικος του χρόνου

Όταν των πραγμάτων η άχρονη ουσία με τρομάζει,

και το αύριο ακατανόητη  διαδρομή φαντάζει,
το χρόνο σαν να διακρίνω στο δρόμο το κλειστό,
μορφή απειλητική, ένα ίχνος σκοτεινό,
ρωγμές εξώκοσμες να με κοιτούν,
σαν να μου λεν να μη  ξεχνώ πως είναι δω,
πως το ρολόι μου κρατά, τους λεπτοδείκτες του γυρνά,
το παρόν ασταμάτητα στο παρελθόν μου το ξοφλά.

Όμως, αν τον προσέξω πιο πολύ,
σαν να θυμίζει  εμένα όταν ήμουνα παιδί,
ίσως είναι όνειρο, των αισθήσεων συνομωσία,
περίπολος νυκτερινή στης ψυχής μου τα μονοπάτια   
που στο παρελθόν αναζητά των αναμνήσεων την αιώρα,  
για να τιμωρήσει τη ζωή που στο αντίο του κορμιού,
στο χώρο των πραγμάτων την συνείδηση αψηφά,
κι απ την πύλη της σιωπής σ’ άλλο σώμα διαπερνά.

Ένα παραμύθι τραγικό, του θανάτου είσαι παιγνίδι,
της συνείδησης ένα τοτέμ παραπλανητικό,   
που τη ζωή σε πειθαρχημένες στιγμές τη κομματιάζεις,
την αγωνία του αύριο στο εκκρεμές σου συγχρονίζεις
κι όπως σ’ αρέσει την μετράς, μήπως δικιά σου είναι;
τη μια τη τρέχεις γρήγορα όταν η χαρά σε ξεθωριάζει  
την άλλη πας αργά, το πόνο αβάστακτο το κάνεις,   
ένα θεός άχαρος, βασανιστής  της μαγείας της ζωής.

Για σκέψου αν μπορείς, το αύριο που μου στερείς,
είναι η απελευθέρωση απ τις αναμνήσεις της ζωής,
επιστροφή  στις αρχέγονες συμπαντικές γραμμές,
προνόμιο αρμονίας που δικαιούνται μόνο οι ψυχές,  
ταξίδι στην αιωνιότητα, χωρίς προγράμματα ζωής,
που δεν θα κάνεις ποτέ, είναι η κόλασή σου εκεί,  
καταραμένος να τριγυρνάς, να θυσιάζεις, να μετράς,
να γεννιέσαι και να γερνάς, χωρίς να πονάς, ν' αγαπάς.

Άκου χρόνε αυτό, το θάνατό μου δεν το φοβάμαι,
είναι η ήττα σου, αμέτρητες στη κάθε στιγμή σου,
κι αν τολμήσεις  σαν δημιουργό σου να με δεις,  
τότε θα καταλάβεις γιατί τώρα γελώ που με σκορπάς,  
που τους αγαπημένους στο παρελθόν μου εξαφανίζεις,  
στη ζωή είμαι περαστικός, της μοίρας  ένα συμβάν,  
όμως εσύ, θα είσαι εδώ, θα ζεις και θα πεθαίνεις
καταραμένος να φαντάζεσαι,  χωρίς τίποτα να ξέρεις.   

AlexMil