Αισθάνομαι να ζω σε κόσμο δίχως τροφή,
σαν πατέντα ενός ανόητου ξεμωραμένου θεού,
σε δρόμους στοιχειωμένους σιωπηλά να περπατώ,
να ψάχνω πίσω από σκουπιδοτενεκέδες ηθικής,
σκελετωμένα απομεινάρια θυσιών και υποταγής,
μήπως και δω στις κόγχες του πεθαμένου χθες
γιατί τα δάκρυα δεν μπορούν να σπάσουν τη σιωπή.
Νομίζω πως υπάρχω σε νευρώνες ηλίθιου μυαλού,
μια μόνο στιγμή, που είναι η δικιά μου ζωή,
μια υποψία εφιαλτική, που φαίνεται πραγματική,
όταν η αγωνία έχει στεγνώσει τη ψυχή,
να μη διακρίνω στη γυαλάδα του βρώμικου γυαλιού,
το σήμερα, έστω με αγάλματα χωρίς σκιές,
αλλά το αύριο σε γκράφιτι με κόκκινες γραμμές.
Στο ψίθυρο του ανέμου που την μοναξιά μοιρολογεί
ν’ ακούσω προσπαθώ κάτι πειστικό, αναρωτιέμαι,
γιατί δεν μπορώ ν’ αγγίξω τις μύριες ψυχές,
που τρομαγμένες ακολουθούν σαν εφιαλτικές σκιές,
είναι σαν ψέμα που μοιάζει απόκοσμα αληθινό,
το βιβλίο των ωρών να ξεφυλλίζουν οι πνοές,
το φως να εξασθενούν, να φανερώσουν τις ζωές.
Δεν είμαι σίγουρος αν ζω, αν άλλους παραπλανώ,
αν η σκιά μου, σκιάζει όνειρα τρελλών,
σ’ αμφιθέατρο με φανατικές φιγούρες αν είμαι θεατής,
αισθάνομαι ασώματες ματιές να με διαπερνούν,
σκέψεις που σέρνονται, τενεκεδένιες ιαχές,
να μ’ οδηγούν να προσκυνήσω ένα παράσιτο θεό,
ανύπαρκτος, ένα παράδοξο σε μαίανδρο υπνωτικό.
Πάλι, στην έρημο του κόκκινου ήλιου περπατώ,
σκιάχτρο ρομποτικό σε φορμόλη χρονική,
τη συνείδηση των πραγμάτων υποτάσσω,
τις αναμνήσεις μιας άλλης ζωής μου ιχνηλατώ,
επίπεδα οράματα σε ρολό μαύρου χαρτιού,
ακμές που ξετυλίγονται χωρίς προοπτική,
ενός τερατώδους σύμπαντος η μηχανική.
Τώρα, καμπύλες ελικοειδείς στη σκόνη ζωντανεύω,
κόσμους των μύθων με το λυκόφως σκηνογραφώ,
τους κτύπους της καρδιάς μου μήπως και συντονίσω
με τις μορφές της αβεβαιότητας που ακολουθώ.
AlexMil Φεβρουάριος 2010
