Κοντραμπάντο

Επιτέλους,

το μυαλό ν’ ανοίξω θέλω,
απροστάτευτο,  άνευ όρων,
να τιμωρήσω στη μέγιστη ποινή:
πίσω απ τον αμνήμονα τοίχο
να περιπλανάται αιωνίως,
την αίσθηση των πραγμάτων
να ξεχάσει και των αισθημάτων.

Στις επερχόμενες σκιές,

το τώρα θέλω να προσφέρω,
ένα τίποτα, εξαγορασμένο
από κλεπταποδόχους πίστης,
σκάρτο, κοντραμπάντο,
και  δια παντός  να κρύψω:
στο χθες και το αύριο 
το χρονοδιάγραμμά μου. 

Πέτρινος, τοίχος ζωντανός,
χωρίς τέλος και προοπτική,
τη πορεία μου καθορίζει,  
ακολουθώ: παλιά μου ίχνη,
δύσκολα, περιπαικτικά,  
στο ρυθμό  κοσμικού ντραμς
οι πόνοι της ψυχής μου,
ψάχνουν στιγμές, ηρεμιστικές. 

Η άγνοια, ισχυρή ουσία,
θεραπευτική για ηλιθίους,
την απόκτησα φτηνά,
σε καταγώγια υποκρισίας,
λίγα αργύρια προσβολής,
τα  μπόνους μισοτιμής:
κοροϊδία συγκαλυμμένη,
με τέλος,  super εγγυημένο.   

AlexMil