Ανόητος

To barcode της, τότε,

να ξεδιαλύνω προσπάθησα,
δεν τα κατάφερα, όμως
σε ξενοδοχείο φτηνό, Εγνατία,
μαστουρωμένοι, όλη νύκτα,
με βρώμικες ορέξεις, άρρωστοι,
τα δοκιμάσαμε όλα, αγοραία,
ελεημοσύνες στις ψυχές μας,
και με τους πρωινούς θορύβους,
χαθήκαμε όπως γνωριστήκαμε,
άγνωστοι, εύκολα κι αμίλητα.

Ήταν από κείνες τις νύχτες ,
τις μοναδικές, που ο διάβολος
τις ταλαιπωρημένες  καρδιές,
ένωσε σε ανώνυμα φιλιά,
πρόσφερε ηδονή, έταζε,
χωρίς υποσχέσεις και αγάπες,
και τα κατάφερε, ως ήθελε,
το μυαλό μου σιχάθηκα,
βλαστήμησα τις ενοχές μου,
σαν φίδια τυλιχθήκαμε,
και στο τέλος, στερέψαμε.

Στο δωμάτιο της ύπαρξης,
τα χρόνια αδυσώπητα τρέχουν,
σαν τα σύννεφα του ανέμου
στην ερημιά των αναστεναγμών,
σκοτώνουν γεύσεις, αναμνήσεις,  
κι αφήνουν τη πίκρα αιχμηρή,
με δάκρια για να με τρυπά:
ήταν αγρίμι, υπέροχο πλάσμα,  
με μάτια που ικέτευαν αγάπη,
κι εγώ δεν μίλησα ο ανόητος,
απλά τη πήδηξα,  χάθηκα. 


AlexMil   03-02-2013 (2.30 μμ)