Νο 165 (η διάλυση του παράδοξου)

Ακόμη φαίνεται,
δεν έχω ξοφλήσει τα χρέη
επειδή γεννήθηκα άνθρωπος,
οφείλω την ταπείνωση:
να συρθώ ανυπόληπτος
στη σιωπή της  ανυπαρξίας. 

Το παράδοξο έπρεπε
να διαλυθεί, με σφαίρες
υποκρισίας  πυροβολήθηκα,
άθελα ίσως αλλά καίρια,
έτσι, αυτόχειρας έγινα
της ευτυχίας μου.

Έσκυψα το κεφάλι,
σταμάτησα τις αναπνοές
και το κουμπί πάτησα,
κι όλα με μιας χάθηκαν,
διάλογοι αγάπης,
όνειρα και υποσχέσεις,

Η ψύχη μου τώρα τρέμει,
στη σιωπή του πόνου
λόγια  ψιθυρίζει συνεχώς:  
τα κλείνω δακρύζοντας  
για πάντα στη καρδιά μου,  
δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. 

AlexMil 26-02-2013