Κατάθεση ψυχής

Το παράδοξο, η ζωή μας,

στο ασύγχρονο των γεγονότων,
μπλεγμένη αμήχανα:
αδυνατεί να κατανοήσει
τη συμφωνία των αισθημάτων:
οι πιθανότητες  και η μοίρα,
συγχρονισμένες στην αγάπη,
αποτέλεσμα; μεγαλειώδες:
μια εκδοχή  απίθανη,
της πραγματικότητάς τους. 

O χρόνος ρέει ασταμάτητα
προς τη δύση της κάθε ζωής,
παρασύρει τις ευκαιρίες,
αθόρυβα,  κάποιες φορές,
έτσι, σαν μυστική συμφωνία,
σταματά, κοκαλώνει,
περικλείει κάποιες ψυχές, 
και τους ξαναδίνει μια αρχή,
στον άνεμο του πάρκου,
στις φυλλωσιές του δάσους. 

 Ιδιότυπη κατάσταση,
στην ερημιά της αμηχανίας,
δυο σημεία, δυο ψυχές,
μίλησαν για πρώτη φορά,
ελεύθερα,  γενναιόδωρα,
η κάψουλα του ανελέητου,
τα λόγια τους προστάτεψε,
για μια και μοναδική φορά,
τους άφησε την ηδονή
και βυθίστηκαν μέσα της. 

Κι έπειτα, το παράδοξο,
την ευκαιρία  τερμάτισε, 
στις δύνες της ανοησίας,
τα πάντα κατέστρεψε:
η εντροπία,  τον άνεμο
κόπασε, τον αέρα μάτωσε,
τους αναστεναγμούς
σκέπασε στη κόκκινη σκόνη,
κι όλα, έγιναν όπως πριν:
γκρίζα, αδιάφορα… 

AlexMil  12-02-2013  (3.00 πμ)