Πυροβολισμός

Πεσμένο το κεφάλι

στο καθημερινό τραπέζι,
σκοτάδι στο βλέμμα,
η σάρκα ξεψυχά, εκπνέει,
στάζει στο χυμένο αίμα,  
απορεί , σβηστό το φεγγάρι.

Ο τροχός των ονείρων,

λαμπαδιάζει  στις κόρες,
του καίει  τα σωθικά, 
μια τελευταία αναπνοή,
κι ο χρόνος του κόσμου,
παγωμένος  σταματά.

Το πυροβόλησε σιωπηλή,

σε κρυφή  θήκη υποκρισίας
το φίνο πιστόλι της,
τον σημάδεψε αιφνίδια,
το στήθος  του κουρέλιασε:
κόκκαλα, σάρκα, ματωμένα.
   

Οι σκέψεις της, ατσάλινες ,
τις λέξεις  προετοίμασαν,  
θεριά τις έκαναν, σφαίρες,
κι όπλισαν  το χέρι της: 
τώρα,  κοιτά βουβά, ανόητα,
είχε καρδιά,  μόνο εκείνος.  

AlexMil  13-02-2013 2.00 πμ