Νο 361 (αρουραίοι)

Ήταν
αυτά τα γαμημένα βράδια,
που το σκοτάδι
έπαιζε βάναυσα τη ψυχή μου:
την ξερίζωνε
και τη κατρακυλούσε
στους φθηνούς δρόμους
με τις φριχτές φάτσες των ενοχών:
περπατούσα σκυφτός,
βάραινε η ελαφρότητα της ζωής
και ο τσιμεντένιος ουρανός
με λόγχες με πολεμούσε,
ήταν και τα τσογλάνια που ακολουθούσαν,
αρουραίοι βαρέων βαρών:
τα χρέη
και η γαλαρία των θεατών,
στημένη στις αναθυμιάσεις των υπογείων,
παραζαλισμένη,
το ξεγύμνωμά μου απαιτούσε:
ΕΝΟΧΟΣ,
σε χρυσή τουαλέτα
να με στήσουν,
αφού πρώτα με ξεβρακώσουν:
φαντασιώσεις του ποτού
ή μήπως,
εμφυτεύσεις
της κόλασης για να εξοικειωθώ;
ποιος ξέρει
στο υπόστεγο των εκπνοών
στάθηκα
και σκεφτόμουν:
το αερόστατο με τα φιδίσια σχοινιά,
κρυμμένο
πίσω από τα ψηλά κτίρια,
πάντα με τρόμαζε:
ο εφιάλτης μου,
ερχόταν,
όταν η απογοήτευση
γινόταν αβάσταχτη μιζέρια•

AlexMil 17-06-2013