Νο 347 (χίμαιρα)

… Ήθελα
να σου το πω
αλλά ξέφυγε η στιγμή,
ήμουν άδειος μέχρι τη ψυχή
και άφωνος•
μου γύρισες τη πλάτη,
και χάθηκες,
έσβησαν οι πατημασιές
και η μορφή σου,
στο βάθος
πίσω απ τους αλαβάστρινους
οβελίσκους•

… Σε γνώρισα
στις εσχατιές του σύμπαντος,
του γήινου,
του κόσμου μας:
εκείνο το βράδυ
είχαμε την αίσθηση του απόκοσμου,
έφταιγε και ο ρυθμός
των αναπνοών μας,
συγχρονισμένος,
για να αισθάνεται
μόνο τη δεσποτεία των ηδονών:
παρθήκαμε με αγριότητα,
ματώσαμε, ρουφήξαμε
τις εκπνοές μας:
οχλαγωγία των ορμών
στο βάραθρο των οπών:

… η σκοτεινιά τότε,
στοιχειωμένη,
τάιζε τις καταραμένες σκέψεις,
πότιζε τις προθέσεις
με αρρωστημένη γενναιότητα
και είχαμε την αίσθηση
αγέλης ποντικιών
και όχι άδικα,
κελευστές που τους μετέφεραν
γιγάντιες σκιές
έδωσαν εντολές:
αγριάνθρωποι γίναμε
λεηλατήσαμε και συνεχίσαμε
και η ζωή μας;
σε άλικο μισόφωτο,
παράξενο και καταθλιπτικό,
στράγγισε γρήγορα τις αντοχές·

… o χωρισμός είχε σπασμούς
και της στάχτης τη μυρωδιά:
σε φόντο
από βυσσινί βελούδο
που κάλυπτε
τις σκοτωμένες ψυχές,
τις κάνες στρέψαμε,
στοχεύσαμε και κλειδώσαμε,
μέχρι που οι ραβδούχοι
του πρωινού
μας λογίκευσαν,
απάχηδες,
ακόμη και στα αισθήματα·

… Tώρα,
στον άδειο ορίζοντα,
πικραμένες οι σκέψεις μου,
αλαφιασμένες,
στους οβελίσκους
τη μοίρα τους σκάλισαν,
αγναντεύουν την ελπίδα,
χίμαιρα όμως:
δεν πρόκειται να ξαναγυρίσεις,
έμεινε μόνο
η αδύνατη στιγμή,
που δεν πρόλαβα να πω,
πως, παντοτινά θα σε αγαπώ …

AlexMil 30-06-2013