No 277 (η τελευταία φορά)

Από το φινιστρίνι
το φως διάχυτο,
σε μαυρόασπρη απόχρωση,
είναι του βροχερού
μεσημεριού,
στη ζωγραφισμένη
με τέμπερες
σοφίτα των επιθυμιών μου
και απέναντί μου εσύ,
μισόγυμνη,
με τα μαλλιά
σαν ο άνεμος των άστρων
να τα έχει
ανακατώσει,
με το κοκκινόμαυρο
εσώρουχο,
μόνο,
χαμηλωμένο
στο ύψος της κόλασης
και να με κοιτάς,
στη σιωπή της ηδονής,
με την απέραντη
λαγνεία
του αρχέγονου
θηλυκού•

στο χαμήλωσα,
και νοιώσαμε
τη υγρή επιθυμία
να μας πλημμυρίζει,
ήταν η πρώτη σου φορά
και για μένα,
δεν το ήξερα τότε
αγαπημένη,
δυστυχώς η τελευταία.

AlexMil 13-5-2013