Νο 265 (μέχρι το τέλος)

•Έλα να παίξουμε μου πες•
και τα μάτια σου,
απ τα λόγια περισσότερο
το ζητούσαν,
λέξεις αδυνατισμένες,
σαν φτερουγίσματα ψυχής
και η τρυφερότητα δειλή,
ξεχασμένη στις πτυχές
του ανελέητου χρόνου,
να προσπαθεί,
στα τρεμάμενα
και κρύα χέρια σου,
απεγνωσμένα και βουβά
τις αναμνήσεις να νοιώσει•
Σταθερά σε κρατώ,
μη φοβάσαι,
πάμε να παίξουμε,
πάμε να πετάξουμε
στην άκρη του ξύλινου φράχτη,
μέχρι το τέλος της μέρας,
κι ας το κάνουμε
κάθε μέρα,
εγώ και συ αγαπημένη•
και τα βράδια,
εδώ στο πέτρινο γηροκομείο
ας αγναντεύουμε τ άστρα,
το σκοτάδι,
τις ψυχές λαμπιρίζει,
κι όλα, ευκολότερα τα κάνει•

AlexMil 09-05-2013