Νο 256 (μετέωρες στιγμές)

Το μεγαλύτερο δράμα,
πάντοτε,
•οι μετέωρες στιγμές•
που τα ρεύματα του χρόνου,
συχνά και αναιτίως,
στο παρόν μου τις ξεχνούν,
ίσως,
πάγια εντολή εκτελούν,
για να αιμορραγώ,
όρθιος και αδάμαστος•
♥
Όνειρο
και πραγματικότητα,
σαγηνεύουν
τις παραδοχές μου:
ανάρμοστα παιγνίδια
του αρχαίου εγώ,
που στη ψυχή μου,
φράγμα στέρησης
δημιουργεί:
την επιθυμία της μορφής της•
♥
Παράδοξο,
στη βίωση των καθημερινών,
όπου ο πόνος
γίνεται υποφερτός
και η συνήθεια
μοιρολατρική επανάληψη,
η έλλειψή της,
κάνει το κενό ανυπόφορο
και η σιωπή ξερνά εχθρούς:
ανόητα φαντάσματα•
♥
δεν καταλαβαίνω,
πραγματικά,
διαβολεμένες οι φαντασιώσεις,
όμως, πέστε μου,
το άγχος της ζωής,
είναι μόνο η αγάπη;

AlexMil 05-05-2013