Δεν έχω φαντασία ηθική

Ο χρόνος είναι το κτήνος,
με χαρακιές όλο και πιο βαθιές,
αμείλικτα σαβουρώνει το μυαλό,
με λόγχινες σκέψεις τον μισώ,
κόσμους φτιάχνω και τον πηδώ.

Στοιχειωμένα τα μάτια μου,
άγιους βλέπουν μαυροφόρους,
ρεμάλι γίνομαι, να φοβηθούν,  
τις ψυχές θέλουν να δακρύζουν
τους βρίζω και τους κυνηγώ.

Δεν έχω φαντασία ηθική,  
ολόγυμνη, άγρια κυκλοφορεί
σαν βαθύ λαρύγγι υποκρίνεται,
ανώτερο σκοπό έχει, ιερό,
υποκείμενο να γίνω, βρωμερό.

Δούλος μαζί και υποτακτικός,
τ’ αστέρια θολά παρατηρώ,
το σκοτάδι χυμένο και φιλικό,
σκέψεις βρωμίζει, τις δακρύζει
κι εγώ, στίχους φοβικούς ξερνώ.  

AlexMil  01-01-2012