Η σαλάτα

Το αγγούρι απ το ψυγείο έβγαλα,
κάτι δροσερό ήθελα, λαίμαργα,
για να το ξεφλουδίσω το πιασα,
φαντασιώθηκα κι έγινε θεόρατο. 

Απαλά τη χούφτα μου έκλεισα,
και σαν από ένστικτό το χάιδεψα,
διακριτικά τα δάκτυλα έτριψαν
και από άκρη σε άκρη το πέρασα.

Τότε συνήθως θυμάμαι βρώμικα,
παίδαρους και ντίβες αμέτρητους,
το Μήτσο, το Νίκο και  τη Ρουλα,
τη Ντινα, τον Κώστα και τον Αλέξη,

Είμαι τίμια αλλά κάπως λαίμαργη,
και όταν φοράω τις  παντούφλες
και το κομπινεζόν  της φίλης μου,
τότε γίνομαι μια γριά πεινασμένη.

Τις γόβες με τα σπιρούνια φόρεσα,
απ’ το  Μήτσο, το φαλακρό ράφτη,
φόρεσα και το καστόρινο παλτό μου,
απ τον Αλέξη το χούφταλο μηχανικό.

Έτσι, όμορφη σαν αναμμένη νύφη,
το αγγούρι έπιασα να το ζεστάνω
όμως αυτό, μαλάκωσε, μαράθηκε,
του Μήτσου θυμώνουν η ανόητη.

Το δυστυχισμένο όμως το γλύτωσα, 
σαλατικό το έκανα με κουνουπίδι,
μόρφαζα και τα χείλη μου έγλειφα,
ολόκληρο νόμιζα πως το έτρωγα. 

Η μαμά μου πάντα με δάκρυα έλεγε,
με τα μεγέθη μη παίζεις και πολύ,
νόστιμα είναι τ’ άτιμα, χορταστικά,
τσούζουν όμως, ενίοτε πονούν τρελά.

Όμως τη μητρική σοφία δεν άκουσα,
όπως βλέπετε, τ’ αγγούρια λάτρεψα,
τα βλέπω και τρελαίνομαι η πρόστυχη,
όλα τα τρώω ουρλιάζοντας ολόγυμνη.   

AlexMil  27-12-2012

Y.Γ. Αν οι στίχοι θυμίζουν κάποιους ή

       κάποιες είναι καθαρή σύμπτωση,
      ζητώ ένα μεγάλο συγγνώμη.
      Στη ζωή και σύμφωνα με τη θεωρία
      των παράλληλων κόσμων,
      πιθανόν όλα αυτά να συμβαίνουν
      σε ένα παράλληλο σύμπαν, όπου
      όλοι μας έχουμε το αντίγραφό  μας.