Ξεφλουδισμένες σκέψεις, σπασμένες

Αρχίζω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου,
ο χρόνος με τη σαλιωμένη φάτσα του,
στο κορμί φτύνει λεκέδες και ρυτίδες,
αλίμονο, άρχισε και με τη ψυχή μου,
με τρυπάει με λόγχες στομωμένες.

Πύρινος ο ήλιος καίει τη λογική μου,
ξεφλουδισμένες σκέψεις, σπασμένες,
ακολουθούν το δρόμο της μοίρας μου,
κολασμένη πορεία με μάτια σπαρμένη,
που ορθάνοικτα ικετεύουν για σκοτάδι.   

Μόνος  έμεινα, άνυδρος, φθαρμένος,
του τέλους να κουβαλώ  τη κληρονομιά,
μοναχική ζωή σαν κλαδί σκελετωμένο,
 που ο χρόνος με τα δόντια γράπωσε,
και σαν κανίβαλος καταβροχθίζει.
  
Τους αγγέλους  της εποχής ζήτησα,
δεν ήρθαν, σε  θεούς ήταν νοικιασμένοι,
έτσι κι εγώ  στο κουρασμένο σπιτικό,
τις παλιές μου φωτογραφίες  ξεκρεμώ ,
στόρια κατεβάζω, καλώντας το σκοτάδι .

AlexMil   29-12-2012