Εμμονές

 

Όταν το τατουάζ πήδηξε γελώντας απ’ το χέρι μου,
τότε κατάλαβα πως κάτι δεν μου πήγαινε καλά,
ο ξεπεσμός της ζωής μου σε αγώνα για τη τροφή,
την τρέλα της πραγματικότητας έκανε ορατή.

Όλα ξεκίνησαν όταν τη πόρτα άρχισα να φοβάμαι,
κόκκινη μορφή στο βάθος του στενού μονοπατιού,
που ποτέ δεν άνοιγε με των κλειδιών το γύρισμα,  
αλλά μόνο όταν οι δαίμονες, έδιναν την εντολή.

Σαν στυμφαλίδες όρνιθες οι χορτασμένοι εχθροί,
κρυμμένοι πίσω της, φάνταζαν φονικός στρατός ,
οπλισμένοι με τα κουρέλια της μοχθηρίας τους,
με τρομοκρατούσαν με αρρωστημένες εμμονές.

Με όλα αυτά, άλλο δεν άντεχα να ζω με το κακό,
το τατουάζ στο ταβάνι με μωβ σχοινιά κρέμασα,
τη πείνα μου με σούρεαλ σκέψεις τη χόρτασα,
ευτυχισμένος, τη πόρτα στο μυαλό μου καθαίρεσα. 

AlexMil 18-11-2012