Τους αγγέλους πυροβολώ

Αργά από πάνω μου πετάς,
ρομποτικός διάβολος,
ανθρακόχρωμος και τουρμπινοφόρος
φορτωτής σωμάτων και ψυχών,
ένας διεκπεραιωτής συμβολαίων ζωής,
σαν αυτό που υπέγραψα
με τους συμπαντικούς θεούς,
πουλώντας τη ψυχή μου,
αντάλλαγμα,
τη ζωή τους για να σώσω.

Σε βλέπω,
θαμπωμένες οι στιγμές,
απ' του καταραμένου ανέμου τη σκόνη,
ακολουθώ,
με μανία και ματωμένες κραυγές,
το δρόμο με τις πεντάπλευρες πλάκες,
χαραγμένες με θεικές εντολές,
κάποτε,
από πολύποδες ρέπλικες.

Κατεύθυνση,
λόφοs οξύμορφος, βράχια γρανιτένια,
χρονισμένα λίγο πριν το τέλος της ζωής,
σε μια συνάντηση,
στη κορυφή,
με άγγελους μονόπτερους
να με ακολουθούν,
ιπτάμενους,
σε πυρηνοκίνητες μηχανές,
με βέλη ιερά,
υποσχέσεων και θαυμάτων,
να εκτοξεύουν τηλεπαθητικά.

Λουριά έχω ζωστεί
και σέρνομαι,
τη ατσάλινη κάψουλα κουβαλώ,
τους απογόνους, τα παιδιά μου,
ταγμένα,
τα δάκρυά μου να κάνουν πυρά
και όταν έρθει η στιγμή,
στους κυνηγούς μου να τα στρέψουν.

Πρώτα όμως,
να τα σώσω πρέπει.....



Στη κορυφή βρίσκομαι,
γονατισμένος,
στα χέρια όπλα κρατώ,
θα τα χρειαστώ,
κάποιες φορές τα πράγματα,
πιο εύκολα γίνονται μέσα στη σκόνη.

Με λόγχες προτεταμένες,
το ιπτάμενο κατεβαίνει,
ακτίνες εκπέμπει
και τη κάψουλα,
σε ασημένιους δακτυλίους αιχμαλωτίζει.
Και αμέσως μετά,
με κολασμένη ορμή,
βρυχάται και στριφογυρνά,
μια μαύρη τρύπα γίνεται,
και στα κύματα του χρόνου,
βυθίζεται, χάνεται.

Μόνος πια,
από το πόνο τρελαμένος,
πίσω απ' τους βράχους κρύβομαι,
τους αγγέλους ακροβολώ,
στοχεύω και τους πυροβολώ,
τις υποσχέσεις και τα θαύματα
που ακόμα εκτοξεύουν,
θρυμματίζω.

Κι έπειτα, σε μια στιγμή,
όλα χάνονται,
κι εγώ, στην άλλη,
κάπου στο σύμπαν βρίσκομαι,
το συμβόλαιο που υπόγραψα,
καλή συμφωνία είναι,
λίγα χρόνια μόνο στη κόλαση θα βρίσκομαι,
σε κάποιο πλανήτη.




Το είδος που το κατοικεί,
έχει νόηση,
γη νομίζω τον ονομάζει.


AlexMill Αύγουστος 2009