Οπτικοποίηση του ποιήματός μου "Ο γέρος" με μουσική υπόκρουση από το έργο "Enfer la double vie de Veronique" (H διπλή ζωή της Βερόνικα) του Πολωνού συνθέτη Zbigniew Preisner.
Είναι μια πρώτη απόπειρα, θα ακολουθήσουν κατά καιρούς και άλλες, βελτιωμένες σίγουρα με κάποιες ιδέες που έχω. Πιστεύω πως η ποίηση εκτός από τους στίχους της θα πρέπει να ανακαλύπτει και νέους δρόμους απόδοσης , χρησιμοποιώντας σύγχρονες τεχνικές και μέσα.
Χρησιμοποιήθηκαν για την υλοποίηση, το After Effects, το plugin Particular της Trapcode και τριάντα περίπου εικόνες.
Για τους στίχους κλικ εδώ
13 σχόλια:
Ο μόνος πιστός σύντροφος,
η σκιά,
εγκαταλείπει κι αυτή
και το αχώριστο ζευγάρι
θα χωρίσει
κι ο ένας θα μείνει μόνος
'ο άνθρωπος χωρίς σκιά'
κι έτσι θα είναι πια ορατός
για όσο
στους δίπλα του
στους γύρω του
και πιο πολύ
σ'αυτούς που έρχονται..
πολύ όμορφή οπτικο-ακουστικο-ποίηση
πρώτα μου βήματα εδώ
καλή σας μέρα !
Mακάρι να μπορούσαμε να δικάσουμε κι ακόμη και να καταδικάσουμε το χρόνο.
Κι οχι μονο αυτον...
Υπέροχο το βίντεο για τα μάτια...
Μοναδική η μουσική για την ψυχή...
Σ ευχαριστώ
Aγαπητέ Hypericum Perforatum,
Βέβαια ο άνθρωπος χωρίς σκιά, ως αξιοπερίεργος, θα είναι επιτέλους ορατός.
Ευχαριστώ για τη κρίση σου
θα τα ξαναπούμε
Αγαπητή Μαρία,
Το δικάζουμε και τον καταδικάζουμε καθημερινά όλοι εμείς που με τους στίχους μας ταξιδεύουμε πέρα απ' αυτόν.
Ευχαριστώ για τα λόγια σου και θα υπάρξει συνέχεια. Γνωρίζω το τρόπο για να βελτιώσω τη παρουσίαση, αλλά απαιτείται πολύς χρόνος και κόπος.
Τα λέμε
Σάν έρημες ακτές μοιάζουνε οί γέροι καί ανήμποροι άνθρωποι...
Ακτές πού τά κύμματα ξεβράζουνε χρόνων αναμνήσεις...
Αυτοί στέκονται καί τίς κοιτούν μέ τα απολιθωμένα τους μάτια...
[Μού άρεσε αυτό πού άκουσα καί είδα]
Κουράστηκα,
τα δάκρυα αρχίζω ν’ ακούω,
είναι στιγμές.
ειναι στιγμες....
ειναι στιγμες....
με αγαπη και παραμυθενια φιλια\
Sykaki
Αγαπητή Elis
Σαν έρημες ακτές,
όμορφο αλλά και μελαγχολικό,
σαν πίνακας με μοναχικές γκρίζες γραμμές, όπου οι αναμνήσεις είναι συντρίμια του πλοίου της ζωής.
Ευχαριστώ για το πέρασμα καιτα λόγια σου
τα λέμε
Αγαπητή sykaki,
είναι στιγμές,
που στο μυαλό μου,
σαν ερινύες έρχονται
οι παλιές μου αγάπες
για να με τιμωρήσουν
τα λέμε
Καλέ μου Alex ταλαντούχος οπως πάντα.Με μαγεύει αυτό το είδος μουσικής,μου έφερε μια γλυκιά θλίψη, αυτό που λέμε ζωη είναι ενα θεμελιώμα πολλών πραγμάτων. Μακάριοι αυτοί που γερνούν και θυμοσοφούν το ταξίδι της ζωής.τα φιλιά μου.
Μωβ,
σίγουρα, όπως τα λες, το ταξίδι της ζωής δεν πρέπει να το φοβόμαστε μέχρι το τέλος, αλλά όσο είμαστε ακόμη απ' έξω όλα φαίνονται μακρινά, δυσκολονόητα.
Πιστεύω πως ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να ζούμε μέχρι τη τελευταία μας στιγμή γελώντας και τραγουδώντας,ομως είναι όλα τόσο δύσκολα, πόνος, αρρώστιες, μνήμες,
που κάτι τέτοιο δύσκολα θα μπορούσε να γίνει, τουλάχιστον στους περισσότερους.
Τα φιλιά μου
Αlex δεν φοβάμαι τα γερατιά ,ουτε τα πρόσωπα που αλλάζουν΄.Απλά ολούς μας τρομάζει τι μάσκα θα φορά ο θάνατος.Γι αυτο είπα μακάριοι αυτοί που εχουν συμβιβαστή.
Καλησπέρα..
όταν χάνεται η σκιά, ίσως σημαίνει πως.. μεσημέριασε..
άρα, έχεις άλλο τόσο δρόμο να διαβείς..
μιά και το μεσημέρι ο ήλιος είναι πάνω στο κέντρο.. ε;
τα λέμε Αλεξ..
Ευρύνοε γεια σου,
έξυπνος ο σχολιασμός σου, μακάρι να ήτν έτσι η ζωή, αλλά η σκιά χάνεται όταν γίνεσαι αόρατος στους άλλους.
Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.
Οσους και αν έχεις γύρω σου, τους βαστάει το συμφέρον, η υποχρέωση, η αγάπη, αλλά στην ουσία είσαι μόνος σου προς το τέλος του δρόμου.
τα λέμε
Δημοσίευση σχολίου