Νο 238 (Ανοησία)

Αργή η στύση

στις σαραβαλιασμένες
ψυχές,
πλαστικές οι καρδιές,
δεν μπορούν
το μέταλλο του άγχους
να διαλύσουν:
διάλογοι ασυνάρτητοι,
τεμπέλικα τα μυαλά,
το κάρμα τους
έχουν σπαταλήσει· 

Κάπου κι εγώ,
αποστειρωμένος,
με νευρικές τις διαθέσεις,
να προσπαθώ
της ψυχής μου ν’ ανοίξω
το φινιστρίνι·
η διαπίστωση όμως
ένδοξη:
ψηλά βρίσκομαι,
στης ανοησίας
το πύργο μου ,
προδομένος,  
με τ αστέρια παρδαλά
τα δάκρυα να
φεγγίζουν·

Τελικά,
η προοπτική;
κάθε φορά
επαναπροσδιορίζω
την αφετηρία
του τέλους,
έχει πικρή
πλάκα:
κατ επανάληψη
ερεθισμένος 
από τη χρυσόσκονη
της ελπίδας, 
για ωτοστόπ ετοιμάζομαι, 
σε άγνωστους
προορισμούς. 


AlexMil 20-04-2013