Τα μάτια σου με πόνεσαν, απεγνωσμένες οι ματιές,
κραυγές αποτυπωμένες στις τρυπημένες φλέβες σου,
ματωμένες διαδρομές μιας πορείας, αποτρόπαιης, θανατικής.
Στην είσοδο σε συνάντησα, κάποιου έντιμου σπιτιού,
κομματιασμένη εικόνα , στα σκαλιά σκορπισμένα κομμάτια,
μια κουρνιασμένη ζωή, αγριεμένη, σκελετωμένη χωρίς ψυχή.
Το αίμα σου έσταζε, τη άσπρη σκόνη είχε δεχθεί
δάκρυα μολυσμένα, που τρόμαζαν των περαστικών τα βήματα,
έτρεμες σαν μικρό παιδί, είχες το φόβο ενός μεγάλου.
Τα βλέφαρα κλειστά, τρεμόπαιζαν άρρυθμα στον εφιάλτη,
της πρέζας η επιδρομή, ξαναγυρνούσε αδιάντροπα,
τότε στο πρώτο σου φιλί, στη παντοτινή σου αγάπη.
Πόνεσα παιδί μου, όλων μας έπρεπε να είσαι το παιδί,
πόνος θηριώδης, πατρικός όταν σε φαντάστηκα,
μικρό, ανέμελο, όταν των γονιών σου ήσουν το καμάρι.
Που είναι ο θεός ρε, πως το επιτρέπει,
είσαι μήπως και γι’ αυτόν του ντίλερ το πρεζόνι
πρόστυχα όπως σε αποκαλεί, ο συφερτός των ζόμπι.
Σηκώνεσαι, καμπουριασμένη ζωή, αργοπερπατάς,
μ’ ενοχλεί που οι ανόητοι λοξοδρομούν όταν σε βλέπουν,
δεν σκέπτονται, μπορεί, το δικό τους παιδί να ήσουν.
Στο βάθος χάνεσαι της στροφής, νομίζω πως γυρνάς,
και με κοιτάς, τι να μου πεις, το αίμα αναζητά την επόμενη δόση,
οι δαίμονες ψάχνουν να σε βρουν, είναι οι μόνοι σου φίλοι.
Αχ και να μπορούσαν, τα δάκρυα της ψυχής μου, σφαίρες να γίνουν,
να εξαφάνιζαν αυτούς, τους δυνατούς, τους ευυπόληπτους,
αυτούς που πλούτισαν μέσα από τη δικιά σου εκατόμβη.
Δεν σε ξεχνώ, να ξέρεις,
η αδιαφορία μου θα ήταν συνενοχή,
AlexMil 31 Αυγούστου 2009
κραυγές αποτυπωμένες στις τρυπημένες φλέβες σου,
ματωμένες διαδρομές μιας πορείας, αποτρόπαιης, θανατικής.
Στην είσοδο σε συνάντησα, κάποιου έντιμου σπιτιού,
κομματιασμένη εικόνα , στα σκαλιά σκορπισμένα κομμάτια,
μια κουρνιασμένη ζωή, αγριεμένη, σκελετωμένη χωρίς ψυχή.
Το αίμα σου έσταζε, τη άσπρη σκόνη είχε δεχθεί
δάκρυα μολυσμένα, που τρόμαζαν των περαστικών τα βήματα,
έτρεμες σαν μικρό παιδί, είχες το φόβο ενός μεγάλου.
Τα βλέφαρα κλειστά, τρεμόπαιζαν άρρυθμα στον εφιάλτη,
της πρέζας η επιδρομή, ξαναγυρνούσε αδιάντροπα,
τότε στο πρώτο σου φιλί, στη παντοτινή σου αγάπη.
Πόνεσα παιδί μου, όλων μας έπρεπε να είσαι το παιδί,
πόνος θηριώδης, πατρικός όταν σε φαντάστηκα,
μικρό, ανέμελο, όταν των γονιών σου ήσουν το καμάρι.
Που είναι ο θεός ρε, πως το επιτρέπει,
είσαι μήπως και γι’ αυτόν του ντίλερ το πρεζόνι
πρόστυχα όπως σε αποκαλεί, ο συφερτός των ζόμπι.
Σηκώνεσαι, καμπουριασμένη ζωή, αργοπερπατάς,
μ’ ενοχλεί που οι ανόητοι λοξοδρομούν όταν σε βλέπουν,
δεν σκέπτονται, μπορεί, το δικό τους παιδί να ήσουν.
Στο βάθος χάνεσαι της στροφής, νομίζω πως γυρνάς,
και με κοιτάς, τι να μου πεις, το αίμα αναζητά την επόμενη δόση,
οι δαίμονες ψάχνουν να σε βρουν, είναι οι μόνοι σου φίλοι.
Αχ και να μπορούσαν, τα δάκρυα της ψυχής μου, σφαίρες να γίνουν,
να εξαφάνιζαν αυτούς, τους δυνατούς, τους ευυπόληπτους,
αυτούς που πλούτισαν μέσα από τη δικιά σου εκατόμβη.
Δεν σε ξεχνώ, να ξέρεις,
η αδιαφορία μου θα ήταν συνενοχή,
AlexMil 31 Αυγούστου 2009
Σημειώσεις:
- Οι στίχοι αυτοί σε 300 περίπου αντίτυπα, μοιράστηκαν τις προηγούμενες μέρες, στο κέντρο της πόλης και σε μέρη που συχνάζουν νέοι. Αυτό έγινε από μένα στα πλαίσια της φιλοσοφίας μου πως η ποίηση αλλά και κάθε μορφής τέχνη, πρέπει να πλησιάζει το κόσμο, εκεί που ζει που δουλεύει, που σπουδάζει, που διασκεδάζει. Μόνο έτσι αυτή μπορεί να γίνει κοινωνός αυτών που πρεσβεύει.
- Οι στίχοι αυτοί σε 300 περίπου αντίτυπα, μοιράστηκαν τις προηγούμενες μέρες, στο κέντρο της πόλης και σε μέρη που συχνάζουν νέοι. Αυτό έγινε από μένα στα πλαίσια της φιλοσοφίας μου πως η ποίηση αλλά και κάθε μορφής τέχνη, πρέπει να πλησιάζει το κόσμο, εκεί που ζει που δουλεύει, που σπουδάζει, που διασκεδάζει. Μόνο έτσι αυτή μπορεί να γίνει κοινωνός αυτών που πρεσβεύει.
- Οι εικόνες είναι του Palle Nielse, που έργα του τις μέρες αυτές φιλεξενούνται στο μουσείο Κυκλαδικής τέχνης στην Αθήνα.
- Η επόμενη ανάρτηση θα είναι ένα μικρό κείμενο για τη μάστιγα των ναρκωτικών
- Η επόμενη ανάρτηση θα είναι ένα μικρό κείμενο για τη μάστιγα των ναρκωτικών
45 σχόλια:
Πολύ καλά έκανες μπράβο σου
Μια καλημερα να εχουμε ολοι μας
άνευ σχολίου
(καθώς συχνά περιττεύουν οι λέξεις μπρος το συναίσθημα)
αξιέπαινη πρωτοβουλία! και πλήρως διεισδυτική. να 'σαι πάντα καλά!
καλό σου απόγευμα!
καί όταν κατάλαβε ότι αυτό μόνο μαγκιά δέν είναι ή ασπρη σκόνη τόν είχε ήδη μπλέξει ...
Είναι εδώ πού τά λέμε καί λίγο κολόπαιδα όσα μπλέκουν μέ τέτιες ουσίες γιατί τό αληθινό φιλότιμο στόν άνθρωπο σέ ότι ηλικία καί νά βρίσκεται αυτός δέν επιτρέπει τέτιου είδους δοκιμασίες[λέω]
Οσο γιά τόν αγώνα πού κάνεις ενάντια σέ όλα αυτά σού αξίζουν συγχαρητήρια!
Καλά έκανες και μοίρασες το πνευματικό σου πόνημα, με τον τρόπο που το μοίρασες. Είναι μια ενέργεια που δεν θα την έκαναν πολλοί (κι ίσως κανένας)...
Καλό σου βράδυ...
Alex, είσαι αξιέπαινος. Είναι μια σημαντική προσπάθεια. Ένας στίχος μπορεί να μιλήσει πολύ πιο άμεσα, απ' ότι ένα ενημερωτικό φυλλάδιο.
αγαπητή Μαρία,
ευχαριστώ,
καλό βράδυ
Λάκη,
γεια σου, ευχαριστώ για το πέρασμα, στην επόμενη ανάρτηση εξηγώ καλύτερα τα πράγματα
καλό βράδυ
b|a|s|n\i/a
αγαπητέ, η ποίηση πρέπει να μπαίνει μέσα στη κοινωνία, στα προβλήματα, στις φαντασίες της, στα αισθήματά της. Πρέπει να έχει πάθος, να καταγγέλει, να σατιρίζει, να βρίσκεται στις γκρίζες πλευρές, να πονά αλλά και να αγαλιάζει, να διηγείται ιστορίες ..........
κάπως έτσι, ο ποιητής στα σαλόνια του κόσμου του, είναι όπως οι σύγχρονοι στάρ, πουλάνε το προιόν τους και συγχρόνως κινούνται με ιδιωτικό αεροπλάνο, με ferrari....
καλό βράδυ
Ελλη, κσλησπέρα,
δεν συμφωνώ με το χαρακτηρισμό σου, δεν είναι κολόπαιδα, θύματα είναι.
Καλό βράδυ
Υ.Σ
Αν μπορέσεις διάβασε το επόμενο σχόλιό μου όταν το ανεβάσω
diatton
Σίγουρα είναι ένας άμεσος και ιδιαίτερα ενεργητικός τρόπος διάδοσης της τέχνης σου, αλλά και αυτών που πρεσβεύεις μέσα από αυτή.
Για να το κάνεις όμως αυτό πρέπει να έχεις ένα κοινωνκό - ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλοιώς θα είναι σαν να μοιράζεις διαφημιστικά.
Πάντως είναι ένας τρόπος που τον συνιστώ σε πολλούε φίλους. Πιστεύετε στον εαυτό σας, βγείτε έξω, πλησιάστε τους άλλους, κάντε τους κοινωνούς της δουλειάς.
Η κοινωνικοποιημένη τέχνη, όρο που χρησιμοποιώ για τη ποιηση κυρίως, είναι ο μόνος αυθεντικός τρόπος μετάδοσής της.
καλό βράδυ
demi,
όπως ακριβώς τα λες. Περνάς το θέμα σου εύκολα, προβληματίζεις, χρησιμοποιούνται οι στίχοι σου ελευθεριακά.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό κάνουν σε κάποιους. Η τέχνη ηρεμεί, ανακουφίζει, φέρνει δάκρυα εξαγνίζει, δεν θεραπεύει, αλλά μπορεί να βάλει στόχους, να βοηθήσει.....
καλό βράδυ
η πρώτη μου φορά στη Θεσσαλονίκη ήταν για να δώ τον κολλητό μου φίλο, που είχαμε μεγαλώσει μαζί, στην πρώτη του έξοδο-άδεια από την "Ιθάκη".
Τριγυρίσαμε την πόλη από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, που έπρεπε να πάρει το λεωφορείο για τη Σίνδο, μιλώντας για τη ζωή στην κοινότητα, για τα παλιά και για το μέλλον. Μου έδειξε στέκια και νταραβέρια που αν δεν ήξερα ίσως να μην τα έπαιρνα ποτέ χαμπάρι.
Μ' αυτό το παιδί μεγαλώσαμε μαζί και μέσα από τη φιλία μας, δίπλα του, γνώρισα τον θάνατο, την αναγέννηση αλλά και την μόνιμη βλάβη στην υγεία του.
Ξέρω πολύ καλά τι σημαίνει η ζωή παρέα με την άσπρη.
Τον μαζέψαμε πολλές φορές από υπόγεια πολυκατοικιών κι από πλατείες, τον είδαμε στο χείλος του θανάτου μέσα στο νοσοκομείο, να χαροπαλεύει να κρατηθεί από μια κλωστή και στο τέλος να τα καταφέρνει.
Ομως δεν τα καταφέρνουν όλοι και ξέρουμε πολύ καλά, οτι αυτό το παιδί είχε και έχει σαν ώριμος άντρας πια, έναν φύλακα άγγελο στο πλάι του...
Έτσι απλά ήθελα να καταθέσω αυτήν την εμπειρία σ' αυτήν την πολύ ανθρώπινη ανάρτησή σου
καλό βράδυ
Αγαπητή logia,
μια ιστορία συγκινητική, αλλά δυστυχώς πολύ συνηθισμένη. Χαίρομαι που ο φίλος σου τα καταφέρνει μέχρι τώρα. Ευχομαι να συνεχίσει έτσι.
Στην επόμενη ανάρτηση μου θέτω απλά και επιγραμματικά το θέμα αυτό, μέσα από την έμπρακτη βοήθειά μου σε παρελθόντα χρόνια στα παιδιά αυτά.
καλό βράδυ
Εκπληκτικό το ποίημά σου, εκπληκτική κι η πράξη σου. Οτι και να πώ είναι΄λίγο.
Πολύ καλό βράδυ σου εύχομαι
Επανέρχομαι γιατί είδα τώρα και την ανάρτηση για την κόρη σου. Συγχαρητήρια και πάντα χαρές και επιτυχίες η ζωή της.
αγαπητή ipolliti,
ευχαριστώ για τις ευχές για τη κόρη μου, στέλνω ανάλογες ευχές σε σένα και τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Για την "άσπρη σκόνη" τώρα, τα ποιήματα αλλά και κάθε άλλη μορφή τέχνης, πρέπει να κατευθύνονται προς το κόσμο. Εδώ στο ψηφιακό κόσμο μας, κατά κανόνα, όλοι μας. του δικού μας περίγυρου, γράφουμε, στίχους, πεζογραφήματα, κείμενα κ.λ.π. δηλαδή είμαστε ένα κοινό, εξιδικευμένο κατά μια έννοια, περίκλειστο, που πιθανόν δεν υποβάλλεται εύκολα στις ιδέες, τις εικόνες, τα συναισθήματα των πονημάτων μας.
Το "πρόβλημα" αυτό προσπαθώ να λύσω με μοίρασμα στο κόσμο των ποιημάτων μου, όταν βέβαια αυτά έχουν κάτι να πούνε, από δρόμο σε δρόμο, απο μπαράκι σε μπαράκι, από πανεπιστήμιο σε πανεπιστήμιο.
Ευχαριστώ για το πέρασμα.
τα λέμε.
Καλό μήνα Alex!
Βρίσκω την τελευταία στροφή του ποιήματος πολύ δυνατή! Μεγάλο θέμα τα ναρκωτικά.
Συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία σου να μοιράσεις τους στίχους σου. Συγχαρητήρια και για την κόρη σου. Εύχομαι να πάρει την ευαισθησία σου!
ikor,
καλό μήνα και σε σένα
Ευχαριστώ για τις ευχές για τη κόρη μου. Εύχομαι και εγώ ότι επιθυμείς εσύ και οι αγαπημένοι σου.
Για το ποίημα, και πολλά άλλα, πρέπει να βγαίνουμε, έστω δειλά - δειλά έξω από το καβούκι μας, δεν γίνεται άλλο, όσο "κρυβόμαστε" μας κάνουν ότι θέλουν.
Αυτό δυστυχώς δεν το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε θεατές, ακόμη και κριτικοί θεατές, γιατι για το σύστημα είναι ένα και το αυτό.
καλό ξημέρωμα,
τα λέμε
Η αδιαφορία είναι συνενοχή. Μεγάλη αλήθεια... και μεγάλο βάρος για τον καθένα μας.
Νάσαι καλά Alex.
ruth_less
και όχι μόνο για το θέμα που αναφέρομαι, αλλά και για πάρα πολλά άλλα.
καλημέρα
Μπράβο Αλεξ. Σπουδαία κίνηση.
Με ταρακούνησες όταν διάβασα ότι μοίρασες αντίτυπα. Δεν πίστευα οτι υπάρχουν ακόμα τέτοιοι άνθρωποι. Μπράβο σου, πραγματικά:)
Κι εγώ γνωρίζω περιπτώσεις παιδιών που πήγαν χαμένα και, μάλιστα, έχω γράψει ένα ποίημα για τον θάνατο από ναρκωτικά. Συμφωνώ λοιπόν με τις θέσεις σου και σε συγχαίρω για την πρωτοβουλία σου.
Μόνο με συνειδητοποιημένους και μαχόμενους πολίτες μπορεί να έχει ελπίδα αυτός ο τόπος.
bubbles,
όπως έχω προαναφέρει σε άλλους φίλους, το να γνωρίζουν τη δουλειά σου περισσότερος κόσμος, από αυτό του μικρόκοσμου των blogs είναι το ζητούμενο για τους περισσότέρους νομίζω.
Οταν δε η τέχνη σου έχει και μηνύματα τότε ακόμη πιο αναγκαία η ευρύτερη δημοσιοποίηση τους.
Τέχνη μόνο για τον εαυτό μας νομίζω πως είναι υποκρισία.
Ευχαριστώ για το πέρασμα
τα λέμε
zekia,
αγαπητή,
υπάρχουν, αλλά δεν μου ήρθε έτσι ξαφνικά.
Πριν αρκετά χρόνια όταν ζούσα στην Αθήνα, είταν στη ζωή μου κάτι συνηθισμένο, σε πολιτικό κείμενο συνήθως, αλλά είναι το ίδιο.
Πάντως υπάρχουν και εδώ αλλά και έξω άνθρωποι, που δημοσιοποιούν τις δουλειές με διαφόρους τρόπους, έξυπνους, ενίοτε θεαματικούς, προβοκατόρικους (με τη καλή έννοια)
Στο κοντινό μέλλον έχω σκοπό να βγω ή να βγουμε αρκετοί μαζί προς τα έξω με χαπενινγκ ποίησης, γενικά με δραστηριότητες δρόμου.
Προς το παρόν, ευχαριστώ για το πέρασμα και τα λέμε.
poet,
καλημέρα, ευχαριστώ γισ τα καλά σου λόγια, σίγουρα οι συνειδητοποιημένοι
πολίτες, είναι οι πολίτες, δυστυχώς όμως πολύ λίγοι ενδιαφέρονται να προσφέρουν έστω και ελάχιστο στο σύνολο.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι τρομακτικό, στην επόμενη ανάρτηση, μιλώ γισυτό, σε ένα σύντομο κείμενο.
Από το τρόπο που γράφεις δεν με εκπλήσει που έγραψες για τα ναρκωτικά.
τα λέμε
Εύγε!
Μου αρέσει τρομερά ο τρόπος που γράφεις, είναι καθαρά υποκειμενική κρίση, είναι κοντά στη δική μου, άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν εκείνο που τους ταιριάζει.
Πολύ σωστά. Οπως είχε πει και ο Νερούντα η ποίηση είναι για να τη μοιράζεσαι, αλλιώς γίνεται εγωιστική.
Την Καλημέρα μας.
Αστρο - Συμμορίτες,
πράγματι η ρήση του Π. Νερούντα, πιστεύω ότι πρέπει να είναι το μότο όλων αυτών που ασχολούνται με τη ποίηση και οι περισσότεροι το κάνουμε, με τα blog μας.
Για να βγεις προς τα έξω τώρα είναι άλλη ιστορία, δεν αρκεί μόνο η τέχνη, αλλά και άλλα πολλά. Κάνω μια τέχνη δεν σημαίνει πως είμαι και συνειδητοποιημένος, έτσι;
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, τα λέμε.
καλημέρα σου Αλέξη!!!!!
ειλικρινά χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα μεσα απ΄τους στίχους σου....δεν έχω λόγια !!!!!!!!!!!!
και δεν ξέρω αν σε φωνάζουν Αλέξη ή Αλέξανδρε αλλά πιστεύω το Αλέξη είναι πιο κοντά στην παιδική σου ψυχή........μόνο ένα παιδί θα το σκεφτόταν αυτό......κανείς με γερασμένο μυαλό!!!!!
Ενδιαφέρον κείμενο.
Εξαιρετική ενέργεια.
Ελλη,
καλησπέρα, όλοι όσοι γράφουμε στις οθόνες μας παιδιά είμαστε, ολοι και το πιστεύω αυτό, ό καθένας με το τρόπο του, τον ψηφιακό του χαρακτήρα που σε γενικές γραμμές είναι ίδιος με το πραγματικό.
Με φωνάζουν και με τον ένα και τον άλλο τρόπο.
Σε ευχαριστώ, τα λέμε
τα
wert01gf,
αγαπητέ μου, ευχαριστώ για τα ενθαρυντικά σου λόγια, σίγουρα σαν πράξη πιστεύω ότι θα έχει συνέχεια, ελπίζοντας και άλλοι φίλοι να ακολουθήσουν με παρόμοιες ενέργειες.
Ευχαριστώ για το πέρασμα,
τα λέμε
To να έχεις τη δύναμη στους καιρούς που ζούμε να μοιράζεις κομμάτια της ψύχης σου δείχνει πολλά... Καλό σου μήνα!Και μην σταματάς να δίνεις...
..ένα μεγάλο μπράβο σε σένα AlexMil!!...για να γράψεις ποίημα για ένα τόσο καυτό και σκληρό θέμα,όντος σ'άγγιξε πολύ...η αδιαφορία μας τους σκοτώνει πιο πολύ απ'οτι η "άσπρη σκόνη"όπως την αποκαλείς...
Αza,
αγαπητή μου,
πρέπει να δίνουμε, όπως μας υπενθύμισε ο φίλος μας Αστρο - Συμμορίτες με τα λόγια του Π. Νερούντα πως " η ποίηση είναι για να τη μοιράζεσαι, αλλιώς γίνεται εγωιστική"
καλό μήνα και σε σένα
να τα λέμε
evantik
γεια σου, πράγματι η αδιαφορία μας γενικά σε πολλά θέματα είναι ένας από τους σοβαρότερους λόγους για την αδυναμία μας να αντιδράσουμε.
Βέβαια όλοι μας έχουμε άλλοθι, αλλά σοβαρά, αλλά έωλα, του να μη κάνουμε τίποτα, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να αρχίσουμε να κινούμαστε γιατί χαθήκαμε, αν όχι εμείς τα παιδιά μας σίγουρα.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη,
τα λένε
καλημερα σου, σε εναν κόσμο αψυχο εσυ καταθετεις ψυχη
με αγαπη και παραμυθενια φιλια
Sykaki
sykaki,
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όπως είπα και πρίν η ποίηση είναι για να τη μοιραζόμαστε αλλοιώς γίνεται εγωιστική.
καλή μέρα
τα λέμε
Ενα ποίημα, ένα δυνατό συναίσθημα και μια καταπληκτική πράξη.. Μπράβο σου...
Και πιο πολύ μπράβο σου για την "μαγκιά" της πράξης σου.. Μακάρι όλοι να θέλαμε να ξεφύγουμε από την αδιαφορία μας για τον συνάνθρωπό μας και από τις ταμπέλες της κοινωνίας μας...
Καλό μήνα!!!!
Λερναία Υδρα,
όταν αυτά που γράφω είναι εστιασμένα σε κοινωνικά προβλήματα, στο παρελθόν τουλάχιστον τα δημοσιοποιούσα με παρόμοιους τρόπους.
Εδώ στο διαδίκτιο βλέποντας τις αδυναμίες της μετάδοσης, ξαναμπήκα στη λογική αντί να περιμένω να έρθουν σε μένα, (μερικές φορές αισθάνομαι σαν πουτάνα, συγγνώμη για την έκφραση), να πάω εγώ σ' αυτούς, έτσι απλά.
Ευχαριστώ για τα λόγια σου και παρεπιπτώντος στο blog σου, το παιχνιδάκι που ανέβασες με τις τελείες, διασκεδασικό, αλλά βασανιστικό. Παιδεύομαι εδώ και λίγη ώρα.
τα λέμε και καλό μήνα.
καλε μου Αlex ακόμα ενα στοιχείο που σε αναδείχνει.EMPATHY* γι αυτο μπορείς να δεις την ουσία.
μωβ-μωβ
ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
η ουσία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι άκρως επικύνδυνη.
τα λέμε
AlexMil,
μ΄αρέσει αυτή η ποίηση...
η ποίηση-δράση
αντίδωρο οι λέξεις σου
στα πικρά χείλη αυτών των παιδιών...
μωβ,
με αρέσει ο χαρακτηρισμός ποίηση - δράση. Βέβαια η ποίηση μόνο δράση μπορεί να είναι.Είναι ο κορυφαίος αφυπνιστής της συνείδησης, άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο ανάλογα,
με τις στιγμές, την ιστορία, τις αναγκαιότητες.
χάρηκα για την επίσκεψη,
Δημοσίευση σχολίου