Ο εχθρός μου ο χρόνος

Είσαι ο εχθρός μου χρόνε, ίσως ο χειρότερος,
οι αυλακιές στο σώμα μου έγιναν προς τιμή σου,
φαίνεται όμως δεν έφταναν, ήθελες και τη ψυχή μου.

Την άρπαξες, δεν σου τη πρόσφερα, στη παρέδωσα,
χρονομαχητής στα υπόγεια της ζωής, σε αψήφησα,
μ’ αφόπλισες, όμως σε γέρασα στο τέλος και σε νίκησα.

Στα χρόνια της όταν ήμουνα, στα τέλη του ογδόντα,
περπάτησα στους δρόμους που τώρα περπατά,
τ’ αχνάρια μου άφησα, να περιμένουν τα δικά της.

Την περίμενα, δεν το επέτρεψες, με κορόιδεψες,
ονειροκλέφτης της ομορφιάς της έγινες,
οπτασία μες στο σήμερα , με μάγια για να με πλανέψει.

Ω θεοί των αστεριών, δεν άντεξα, παραδόθηκα,
στην αλαβάστρινη μορφή της, γονάτισα και ορκίστηκα
θυσίες της πρόσφερα, τη καρδιά και τη ψυχή μου.

Όμως άθλιε, το ξέρες, με τι να μονομαχήσω,
αόρατος έγινα, μουτζούρωσες και τη μορφή μου,
αδιάφορα έκανες, τα λόγια και τις προσφορές μου.

Δράκοι αλαζόνες, με τα κύματά σου έπαιζαν,
δεν άντεχα , στις ερήμους της σιωπής δραπέτευα,
και στο κόκκινο ήλιο της υποταγής ζητιάνευα.

Κι όταν του ανεκπλήρωτου οι ανεμοστρόβιλοι ,
τα ερείπιά μου, στη άκρη του γκρεμού παρέσυραν,
στη άβυσσο με σαδισμό τα σπρώξες και πέσαν.

Όμως, δεν περίμενες πως θα σε νικούσα,
ο εαυτός σου χρόνε, είναι ο απόκρυφος εχθρός σου,
κάθε στιγμή της πτώσης μου, ήταν και η χαραυγή μου.

Δίπλα απ’ το πορνείο των ψυχών, στο μπαρ με τις κοπέλες
ξέρεις, εκεί που εξορκίζουν τα κόλπα σου με ηδονής ενέσεις,
σ’ άφησα απ’ έξω να γερνάς, ώσπου να με παρατήσεις.

Αμέτρητες νύχτες ροκάριζα,
νοερά τη χόρευα, τη χάιδευα και τη φιλούσα,
διάβολε, τ’ ανταπέδιδε
και κάποια μεσάνυκτα υγρά, την απαρνήθηκα,
με λυγμούς,
την εικόνα της κάρφωσα, την έκαψα,
και σαν ύστατη τιμή στην αγάπη που χάθηκε,
κοπέλες πρόθυμες ζήτησα και με σκότωσαν.

Τώρα, στους δρόμους της σκοτεινής πόλης περπατώ,
μόνος, το είδωλό μου στις αντανακλάσεις αναζητώ,
σ’ ένα ταξίδι της ζωής, αιματηρό, ολοένα και ποιο αιχμηρό.


AlexMil Αύγουστος 2009


Το επόμενο ποίημα: H άσπρη σκόνη