Συμπαντικές γραμμές, άπειρες, κάποτε στο παρελθόν κτίρια σκιτσάρισαν και τη σκοτεινή πόλη των ψυχών, με διαστάσεις θανάτου, στο κέντρο της κόκκινης γης δημιούργησαν. Το τέλος των γραμμών μουτζουρώθηκε, και τα όρια της σκοτεινής πόλης υψώθηκαν. Οι λάμψεις των αστεριών, μέρα και νύκτα την φώτιζαν, αέρας υγρός και σκόνη από αφανισμένους γαλαξίες , τις γραμμές της θάμπωσαν, τις λέρωσαν, τις δάκρυσαν...
Σε ηλιακή φλόγα κλεισμένη, στην αιωνιότητα παρατημένη, θεούς αναζητούσε και πίστευε , ώσπου, οι διάβολοι έγιναν αρχάγγελοι με θεία εντολή και τη φωτιά πάγωσαν, κατέκτησαν την πόλη των ψυχών και έγιναν οι θεοί της . Από τότε, στον αέρα της, αερικά με λευκά φτερά πετούν, τις ζωές φυλακισμένες τις κρατούν και με ανικανοποίητες επιθυμίες τις βασανίζουν.
Το κόσμο τους επέβαλλαν, το κόσμο της σιωπής και τις ψυχές στα όρια του πεπρωμένου, στα όρια της σκοτεινής πόλης έσυραν, με θνητές γραμμές τη ζωή τους οριοθέτησαν. Τις εκπόρνευσαν, με αγγελικά τεχνάσματα την ηθική τους έχασαν και με της πίστης τατουάζ τις τιμώρησαν, το σώμα τους σημάδεψαν.
Εκτοτε, η ζωή φοβισμένη, στα μουτζουρωμένα όρια όταν πλησιάζει, τις ψυχές της σε ψιθύρους μεταμορφώνει, από τις φυλακές τους, καρικατούρες αρρωστημένης προοπτικής, τις ελευθερώνει και όλες μαζι τις ενώνει.
Ένας θόρυβος στη σκοτεινή πόλη ακούγεται, είναι των ψυχών οι παράλληλες ζωές, οι ψίθυροι. Αναμνήσεις απατηλές, θαμπωμένες εικόνες, παρόμοιες μέσα στο χρόνο σκηνές, φθαρμένα όλα από τη σκόνη και τις χλωμές πνοές της αστροφεγγιάς, μέσα από ευθείες και στροφές, στάσεις και αναμονές, το θόρυβο, εκκωφαντικό κάνουν. Ρυθμικοί ήχοι, βηματικοί, με τύμπανα τους κτύπους των καρδιών, στους αδιέξοδους δρόμους οδηγημένοι, στα όρια της πόλης ξεψυχούν.
Το μουτζουρωμένο όριο, η κατάρα της ζωής, της μιας ζωής, της μιας νιότης, τους θορύβους σταματά, ψιθύρους και πάλι τους κάνει, τους σβήνει στη αρχέγονη σιωπή, στην άλλη πλευρά τους συνοδεύει.
Και οι ψυχές, στο μαρμάρινο τοίχο, στο μουτζουρωμένο όριο, γκράφιτι γίνονται, αμέτρητες μαύρες γραμμές, στοιχισμένα ανθρώπινα ονόματα.
…………….
Μια γραμμή από το κέντρο του κόσμου ξεκινά, είναι η θεϊκή εντολή, μια στιγμή ή άπειρες στιγμές μετά, ο κόσμος από την άλλη πλευρά ζωτανεύει. Μια γυναίκα και δυο παιδιά, σ’ ένα σημείο το μαρμάρινο τοίχο κλαίγοντας χαϊδεύουν, τα δάκρυα δεν μπορούν την απώλεια να απαλύνουν, φιλούν και ξαναφιλούν το όνομα το αγαπημένο.
Πρέπει να φύγουν, όμως όπως κάθε φορά, από μακριά, ένα αντίο θέλουν να πουν, κοντοστέκονται και το μαρμάρινο τοίχο από μακριά ξαναφιλούν. Ένας ψίθυρος σαν του ανέμου τη πνοή, τις ψυχές τους με μια γλυκιά ανατριχίλα ταράζει, και τα δακρυσμένα μάτια που το μαρμάρινο τοίχο δύσκολα διακρίνουν, που σαν μια μουτζούρα από μακριά τον βλέπουν, βλεφαρίζουν και λίγα δάκρυα αφήνουν.
Τα δάκρυα στο χώμα πέφτουν και από τη γη παιρνούν, άπειρες γραμμές και πάλι γίνονται και ξανα σκιτσάρουν, σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποιο άλλο κόσμο, τη πόλη των ψυχών, τη πόλη των ανθρώπων ............
AlexMil Αύγουστος 2009
Σε ηλιακή φλόγα κλεισμένη, στην αιωνιότητα παρατημένη, θεούς αναζητούσε και πίστευε , ώσπου, οι διάβολοι έγιναν αρχάγγελοι με θεία εντολή και τη φωτιά πάγωσαν, κατέκτησαν την πόλη των ψυχών και έγιναν οι θεοί της . Από τότε, στον αέρα της, αερικά με λευκά φτερά πετούν, τις ζωές φυλακισμένες τις κρατούν και με ανικανοποίητες επιθυμίες τις βασανίζουν.
Το κόσμο τους επέβαλλαν, το κόσμο της σιωπής και τις ψυχές στα όρια του πεπρωμένου, στα όρια της σκοτεινής πόλης έσυραν, με θνητές γραμμές τη ζωή τους οριοθέτησαν. Τις εκπόρνευσαν, με αγγελικά τεχνάσματα την ηθική τους έχασαν και με της πίστης τατουάζ τις τιμώρησαν, το σώμα τους σημάδεψαν.
Εκτοτε, η ζωή φοβισμένη, στα μουτζουρωμένα όρια όταν πλησιάζει, τις ψυχές της σε ψιθύρους μεταμορφώνει, από τις φυλακές τους, καρικατούρες αρρωστημένης προοπτικής, τις ελευθερώνει και όλες μαζι τις ενώνει.
Ένας θόρυβος στη σκοτεινή πόλη ακούγεται, είναι των ψυχών οι παράλληλες ζωές, οι ψίθυροι. Αναμνήσεις απατηλές, θαμπωμένες εικόνες, παρόμοιες μέσα στο χρόνο σκηνές, φθαρμένα όλα από τη σκόνη και τις χλωμές πνοές της αστροφεγγιάς, μέσα από ευθείες και στροφές, στάσεις και αναμονές, το θόρυβο, εκκωφαντικό κάνουν. Ρυθμικοί ήχοι, βηματικοί, με τύμπανα τους κτύπους των καρδιών, στους αδιέξοδους δρόμους οδηγημένοι, στα όρια της πόλης ξεψυχούν.
Το μουτζουρωμένο όριο, η κατάρα της ζωής, της μιας ζωής, της μιας νιότης, τους θορύβους σταματά, ψιθύρους και πάλι τους κάνει, τους σβήνει στη αρχέγονη σιωπή, στην άλλη πλευρά τους συνοδεύει.
Και οι ψυχές, στο μαρμάρινο τοίχο, στο μουτζουρωμένο όριο, γκράφιτι γίνονται, αμέτρητες μαύρες γραμμές, στοιχισμένα ανθρώπινα ονόματα.
…………….
Μια γραμμή από το κέντρο του κόσμου ξεκινά, είναι η θεϊκή εντολή, μια στιγμή ή άπειρες στιγμές μετά, ο κόσμος από την άλλη πλευρά ζωτανεύει. Μια γυναίκα και δυο παιδιά, σ’ ένα σημείο το μαρμάρινο τοίχο κλαίγοντας χαϊδεύουν, τα δάκρυα δεν μπορούν την απώλεια να απαλύνουν, φιλούν και ξαναφιλούν το όνομα το αγαπημένο.
Πρέπει να φύγουν, όμως όπως κάθε φορά, από μακριά, ένα αντίο θέλουν να πουν, κοντοστέκονται και το μαρμάρινο τοίχο από μακριά ξαναφιλούν. Ένας ψίθυρος σαν του ανέμου τη πνοή, τις ψυχές τους με μια γλυκιά ανατριχίλα ταράζει, και τα δακρυσμένα μάτια που το μαρμάρινο τοίχο δύσκολα διακρίνουν, που σαν μια μουτζούρα από μακριά τον βλέπουν, βλεφαρίζουν και λίγα δάκρυα αφήνουν.
Τα δάκρυα στο χώμα πέφτουν και από τη γη παιρνούν, άπειρες γραμμές και πάλι γίνονται και ξανα σκιτσάρουν, σε κάποια άλλη διάσταση, σε κάποιο άλλο κόσμο, τη πόλη των ψυχών, τη πόλη των ανθρώπων ............
AlexMil Αύγουστος 2009
24 σχόλια:
Και η πιο σκοτεινή πόλη όταν βγαίνει ο ήλιος φωτίζεται.:-)
Πολύ ωραίο το κείμενο
Καλησπέρα
Ευχαριστώ για τη επίσκεψη
Στη σκοτεινή πόλη της ζωής ο ήλιος ποτέ δεν βγαίνει γιατί είναι το υποσυνείδητό μας με την υπαρξιακή μοναξιά του, υποχείριο των κάθε λογής υποσχέσεων.
θα υα ξαναπούμε
Προσεγγίζεις με ιδιαίτερο τρόπο τα θέματά σου. Το ύφος σου είναι πλούσιο...
Μπράβο
Πήρε πάλι να βρέχει...
Oλοι τήν βιώνουμε τελικά...Συνηδειτά και ασυνήδειτα τήν υπαρξιακή μας μοναξιά...
Harry γεια σου
Απλά μεταφέρω τους εφιάλτες μου στο χαρτί. Δυστυχώς βρέχει συνεχώς και ο γκρίζος ουρανός, τα συναισθήματα ποιο έντανα τα κάνει.
ευχαριστώ, τα ξαναλέμε
Ελλη,
Η σκοτεινή πόλη της ζωής μας είναι η πραγματικότητά μας δυστυχώς, είναι αυτό που όλοι μας τη βιώνουμε, όπως γράφεις, με διαφορετικό ο καθένας τρόπο.
Ευχαριστώ για το πέρασμα.
Πως πάει η ζωγραφική;
και σημερα την ειδα ομορφη....δεν θελω να την δω ξανα σκοτεινη.....
με στεναχωρεσες τωρα....ελπιζω να την δω κι αυριο ομορφη....το ιδιο και συ......
Αγαπητή,
τη πόλη μου /μας δεν τη βλέπω σχεδόν ποτέ σκοτεινή, γκρίζα ναι, αρκετές φορές. Πάντως είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος άνθρωπος, παρότι η γραφή μου είναι πολλές φορές σκοτεινή, βλέπεις το πάθος για τη ζωή είναι ιδιαίτερα δυνατό.
Η σκοτεινή πόλη είναι η άλλη πλευρά μας, που καθημερινά δίνουμε μάχη συνειδητά ή ασυνείδητα για να την έχουμε κρυμμένη.
Οπωσδήποτε θα την δεις αύριο πιο όμορφή, στο υπόσχομαι, γιατί:
Το διακόπτη της σκοτεινής πόλης θα γυρίσω.
και με τις λευκές ακτίνες του ήλιου θα τη φωτίσω.
Με χρώματα pop art, τα κτίρια θα χρωματίσω,
για να μπορούν οι φίλοι μου στους δρόμους της,
με τους αγαπημένους τους,
χαρούμενοι να περπατήσουν.
Γεια σου
γι αυτη τη σκοτεινη πλευρα μιλησα κι εγω.....σημερα δεν υπηρχε για μενα....την φωτισα.....οσο για την πολη μας παντα την βλεπω ομορφη!!!!
οι διάβολοι έγιναν αρχάγγελοι με θεία εντολή και τη φωτιά πάγωσαν, κατέκτησαν την πόλη των ψυχών και έγιναν οι θεοί της...
Πολύ ωραίες εικόνες,...Πολύ καλή δουλεία..!Συνέχισε έτσι,και ποτέ μην πάψεις να ονειρεύεσαι...Την σκέψη μας μπορεί να την κατευθύνουν , τα όνειρα μας όμως ποτέ...
Ευχαριστώ,
Προσπαθούν και θα προσπαθούν, στο χέρι μας είναι να μη τους αφήσουμε, τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο.
Γεια σου
Μιλώντας για την σκέψη μας..
Δεν είναι τόσο στο χέρι του καθενός όσο κυρίως σε μαζικό επίπεδο...Αυτό το πιστεύω γιατί έχω τρομοκρατηθεί από το μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ ,1984..Πιστεύω ότι από την στιγμή που θα μπορέσουν να ελέγξουν εντελώς την γνώση,τότε η πορεία πάυει να ναι αντιστρέψιμη...!
Όσο για τα όνειρα μας...
Βασικά αν δεχτούμε ότι τα όνειρα είναι προβολές του υποσεινήδητου σε συνδυασμό με πιθανές εικασίες που κάνει το μυαλό μας,τότε μπορούμε να πούμε ότι μπορούν και αυτά να τα ελέγξουν σε ένα ποσοστό..Αλλά μέχρι στιγμής είμαστε ελεύθεροι να ονειρευόμαστε..(Βασικά δεν είμαστε και τόσο ελεύθεροι γιατί οι γρήγοροι γυθμοί ζωής ,μας αφήνουν ελάχιστο χρόνο για να ονειρευτούμε)...
Τέλοςπάντων ο κόσμος των ονείρων που είναι τεράστιο θέμα,πιστεύω ότι είναι θέμα το οποίο δεν συμβαδίζει με την μεσημεριανή ώρα,οπότε καλύτερα να συζητούσαμε για αυτό στην επόμενη αφορμή..
Σε αφήνω τώρα.
Καλό μεσημέρι!
Μιλάς πολύ ώριμα,
πράγματι ο έλεγχος της γνώσης είναι το ζητούμενο της κάθε εξουσίας, σε κάθε εποχή. Πράγματι ο Οργουελ με το 1984 προείδε το έλεγχο όπως το γράφεις. Σε συνιστώ επίσης να διαβάσεις το Νευρομάντη του Γκιμπον, διαπραγματεύεται το ίδιο περίπου θέμα από άλλη σκοπιά.
Τα όνειρα μας δεν τα ελέγχουν άμεσα, αλλά έμμεσα με τις προβολές που το κυρίαρχο σύστημα κατευθύνει στο υποσυνείδητό μας δια μέσου των αισθήσεών μας. Δεν είναι πάντως μακριά ο καιρός που θα πετύχουν και τον άμεσο έλεγχο των ονείρων μας αν δεν κάνουμε κάτι.
Μη ξεχνάς πως η συνείδησή μας κατά ένα μεγάλο μέρος είναι συνείδηση των πραγμάτων. Και τα πράγματα αυτά να είσαι σίγουρος δεν είναι δικά μας, νομίζουμε πως είναι.
Σίγουρα να τα ξαναπούμε.
Αληθινά ποιητικός και εντυπωσιακός ο λόγος σου Alex.
Στο σκοτάδι δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε, αλλά αυτό που νιώθουμε.
Η ψυχή μας ζει στο σκοτάδι ή, μάλλον, είναι πιο ευδιάκριτη στο σκοτάδι.
(Γι' αυτό, φαίνεται, φοβόμαστε το σκοτάδι).
Αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να διακρίνουμε το φως με το οποίο τροφοδοτεί το είναι μας.
Καλό σου βράδυ.
Βασιλική γεια
Δεν ξέρω αν είναι άσχημο που η ψυχή μας ζει στο σκοτάδι. Πάντως αν ήταν στο φως θα είχει σίγουρα τρομοκρατηθεί.
Πρέπει να έχουμε τα μάτια μας στη πραγματικότητα, για να φωτίσουμε το είναι μας όπως λες, αν θέλουμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες της ψυχής μας στο σκοτάδι.
Σε ευχαριστώ, τα ξαναλέμε
Σαν να μου ταιριαζει τουτος ο χώρος...
Τουτος ο τόπος της φωτογραφίας και του λόγου...
Καλη σου μερα ...
Πολυ φιλοσοφημενο το ποιημα σ και ολο το μπλογκ σ και ομολογω οτι θελει πολυ ωρα για να δεις το κρυμενο νοημα του αλλα οκ δικαιουτε ο καλλιτεχνης να εχει ανυσηχιες ειδικα εσυ που ολα τα μπορεις
στον τομεα της αρχιτεκτονικης που λες εκανα πολλααααααααααα βηματα μονο τον κηπο του χωριου μου σχεδιασα και εφτιαξα μετα απο πολυ διαβσμα και δεν ξερω κανα αν τα καταφερα αλλα μονο διαβαζω πλεον σχετικα με τα φυτα παντα γιατι αλλιως θελουν μονο αγορια μαθαινω ομως γρηγορα ενα καλο μου αλλα επειδη εψαξα για δουλεια στην θεσσαλονικη σχετικα με κηπους αλλα ολοι μου την επεσαν τα παρατησα τοση κοροιδια δεν ανεχετε
οσο και να εψαξα για μεταπτυχιακο στο απθ εκει να δεις τι κονε θελει
για αυτο ειπα να μην ασχοληθω αλλα να την θαυμαζω απλα εχω αδικο???????????
Μαρία,
διαβάζω τους στίχους σου "δεν αντέχω" εξαιρετικοί, σαν η πνοή από ψυχή στη σκοτεινή πόλη.
Ευχαριστώ για το πέρασμα, τα ξαναλέμε
Ιωάννα,
Καταλαβαίνω την απογοήτευση, σίγουρα η εύρεση δουλειάς αυτή την εποχή είναι ότι πιο δύσκολο, ειδικά για νέους ανθρώπους,
Η συμβουλή μου, αποκρυστάλλωσε, το τι θέλεις να κάνεις σε επίπεδο γνώσης, δηλαδή σε τι θέλεις ή μπορείς να εξειδικευτείς στο τομέα σου, κυνήγησε ένα μεταπτυχιακό, αν και συμφωνώ ότι είναι δύσκολο αν δεν έχεις κονέ. Μπορείς ακόμη να ασχοληθείς με την ψηφιακή απεικόνιση στο τομέα σου, με animation κ.λ.π. ακόμη και με τη διακόσμηση.
Όλα πάντως χρειάζονται, δουλειά, κυνηγητό, απογοητεύσεις, γιατί μη ξεχνάς που ζούμε, σε μια χώρα όπου όλα, μα όλα, έχουν ξευτιλιστεί.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
να τα ξαναπούμε οπωσδήποτε.
ανθρωπε των γραμματων και των τεχνων χαλαρωσε
πηρες φορα και....τρεχεις
ειμαι σε μια σχολη τοσο χαζη και γενικη που πρεπει ν βρω το τοπ μεταπτυχιακο να το χρυσοπληρωσω και αν θα βρω κατι
και που βρηκα τι με αρεσει ξερεις τι σφαλιαρα εφαγα σε ολους τους τομεις που εψαξα???
αστο γιατι και κατι αγγελιες που ειδα στον ασεπ και δημοιο και ιδιωτικο ειανι εικονικες αστο σε λεωωω ειμαι χαλιαα
για αυτο γραφω τις σκεψεις μου εδω μπας και ηρεμησω
Κι αν οι ψυχές θέλουν να μείνουν σε αυτήν την πόλη σαν φαντάσματα στοιχειωμένα; Αν όλα τριγυρίζουν γύρω από τους κατοίκους αυτής της πόλης για να πάρουν και να ζήσουν όσα δεν έζησαν;
Το σήμερα συναντιέται με το χθες. Το αύριο άραγε τί μας επιφυλάσει;
Καλό ξημέρωμα :-)
Σίγουρα οι ψυχές τριγυρίζουν για κάποιο διάστημα μέσα στη σκοτεινή πόλη, μέχρι να φύγουν σε μια άλλη διάσταση, σε ένα άλλο κόσμο, σε έναν άλλο χρόνο.
Καλή σου μέρα Υάδα,
τα ξαναλέμε
Διάβασα προσεκτικά ανάμεσα από τα μουτζουρωμένα όρια των γραμμών αυτής της πόλης.
Σωστά η ετικέτα αναφέρει ποίηση σ' αυτό το κείμενο.
Εναλλάσσοντας πολλά επίπεδα της ψυχής, βλέποντας μέσα από παραμορφωτικούς φακούς ή απλό τζάμι, ψάχνοντας ή ξορκίζοντας την αλήθεια. Όπως συμβαίνει στα όνειρα αλλά και στην πραγματικότητα.
Ήταν η πρώτη ανταποδοτική επίσκεψη, αλλά θα ξανάρθω.
Αγαπητή Αστρια,
Κρατάω το τελευταίο, γράφεις, "όπως συμβαίνει στα όνειρα και στη πραγματικότητα". Πιστεύω πως και οι δυο καταστάσεις ενυπάρχουν η μια μέσα σην άλλη, στη ζωή μας, το "είναι" καθεαυτό δεν είναι τίποτα αλλο παρα ο φανταστικός κόσμος στη πραγματικότητα αλλά και το αντίστροφο.
Ευχαριστώ,
να τα ξαναπούμε.
Δημοσίευση σχολίου