Σε μια καρέκλα καθιστός

Σε μια καρέκλα καθιστός, λίγα μέτρα πιο πέρα από ένα δρόμο της συμφοράς, ιπτάμενους ελέφαντες παρατηρώ να τον περνούν, με αεροσυνοδούς και επιβάτες, πιλότους έχουν παπάδες όλων των θρησκειών και καύσιμα, χυλό πίστης και υποταγής, ειδικής μάρκας και κατασκευής.

Απέναντι, καθώς πρέπει μικροαστοί, αφηνιασμένοι ουρλιάζουν, πως έγινε, τα αυτοκίνητα ελέφαντες να γίνουν, κανείς δεν τους ενημέρωσε, ούτε η tv ούτε του κράτους οι αρμόδιες υπηρεσίες. Η εντολή έρχεται από ψηλά, τα ρούχα τους να βγάλουν και πίσω από τους βράχους να κρυφτούν, δεν πρέπει έτσι να τους δουν αυτοί που θα περάσουν.

Πιο πέρα, στ’ αριστερά, πρόσωπα γνωστά και διάσημα, της οθόνης καλλονές και της εξουσίας προστάτες, γονατισμένοι περπατούν, στη πλάτη τους φυτρωμένα φτερά μιας χρήσης έχουν, γι’ αυτό και δεν πετούν, φοβούνται να το κάνουν, γιατί αιώνια θα περπατούν, δια βίου εκτεθειμένα τα οπίσθια θα έχουν.

Στο βάθος, με φόντο το γαλακτερό βουνό λουσμένο από θεϊκό σπέρμα, εκεί στο μπαρ με τους αρρενωπούς συνοδούς, στοιχισμένοι μετανάστες, κάθε φυλής και χρώματος, με πρόσωπα διαφημιστικά, χαρωποί , επιταγές πλουσιοπάροχες κρατούν, σαν σημαιάκια φαίνεται να τις κουνούν, έρχονται προς τα εδώ, έχουν για αρχηγό, ένα φασίστα χρωματιστό, ξυρισμένο και τεκνό.

Πίσω τους νοικοκύρηδες, με φούστες ανδαλουσιανές και πολύχρωμα στρας, με δυσκολία περπατούν, στραβοπατημένες γόβες δέκα εκατοστών φορούν, πρέπει και να κουβαλούν τις νοικοκυρές στη πλάτη. Ευτυχώς γι’ αυτούς, ιπτάμενα τσιγάρα από πάνω τους περνούν, εντερικούς σωλήνες εκτοξεύουν με πιπίλες γονικές, για να ρουφούν και να μπορούν, στις διάφανες γόβες τους να ισορροπούν.

Μεγαλοδύναμε, θέλω να σηκωθώ, η καρέκλα μου από τη μια μεριά βουλιάζει, σε υπαίθρια περιττώματα με παράτησαν φίλοι, τους στίχους μου δεν άντεχαν ν' ακούν με στόμφο λυρικό να απαγγέλω, για αγάπες κατοικίδιων και μικροαστών, για κουνούπια που έγιναν πόρνες, για υδραυλικούς σταρ που έμαθαν να τραγουδάνε.

Πετάγομαι και παραλίγο να πέσω στα σκατά, από πίσω μια στρατιά από ανόητα παιδιά, πεινασμένα φαίνονται, πίνακες του Πικάσο του Νταλί, του Μιρό, όλων των λαμπρών σουρεαλιστών, πάνω σε πλατφόρμα προεκλογική, τους κουβαλούν, δεμένους έχουν πίσω χρωματιστούς ασβούς, διαβάζουν στοίχους του Ελυάρ και ποδοσφαιρικά σε κάθε ποιητική στροφή, με συνθήματα ουρλιάζουν.

Να φύγω αποφασίζω, από του παντελονιού μου τη τσέπη, μια μύγα βγάζω τραβεστί, ζευγαρωμένη κάποτε με πλούσιο πολιτικό, την καβαλώ και προς τ' ανατολικά πετώ, κάπου προς τα κει είναι οι φίλοι μου οι σεβαστοί, πάνω σε διονυσιακό φαλλό πιασμένοι .

Όμως τι βλέπω, από μακριά ένα χέρι, ένα γαλάζιο γιγάντιο χέρι τον ορίζοντα να τσαλακώνει. Για μια στιγμή, νόμιζα πως ήταν πάλι κόλπο της tv, σαν τη γρίπη τη μαζική, ίσως κόλπα διαφημιστικά αυτά που έβλεπα πιο πριν, αλλ’ όμως κάτι δεν πήγαινε καλά, αν όλα ήταν έτσι, γιατί από τα περιττώματα η μυρωδιά υπήρχε ακόμη;

Και πριν καλά – καλά ξανασκεφτώ, μήπως το τηλεκοντρόλ με σώσει, το γαλάζιο χέρι με φθάνει και με τσαλακώνει.

Αυτή είναι μια ιστορία αναρχίας, τρέλας και αγάπης, αν την πιστέψετε, τον ήρωα του Θερβάντες ακολουθήστε, σίγουρα στο ταξίδι όλοι μας, μια Δουλτσινέα / ο θα ονειροπολούμε.

AlexMil Ιούλιος 2009