Στα άστρα αναζητώ

Άνεμος από τα Δυτικά φυσάει δυνατός,
σκόνη λεπτή το φόντο κοκκινίζει,
και λίγο πριν χαθεί στου ορίζοντα το ίχνος,
τον ήλιο σαν αιμάτινη σταγόνα εμφανίζει.
Τ’ άστρα,
του σύμπαντος οι αφορμές,
το χάρτη των ονείρων ξεδιπλώνουν,
ακόμη μια φορά,
αστρόφως ελπίδας και διαφυγής εκπέμπουν,
ίδια παντού απ’ όπου και αν τα βλέπουν,
των ανθρώπων οι ανόμορφες,
ψυχές και καταστάσεις.

Τα ουρλιαχτά των σκύλων
φαντάσματα στο πουθενά,
στο μπαρ πίσω από του τραίνου τις γραμμές,
κάπου στο κόκκινο βράχο,
τη μοναξιά του αναβάτη συντροφεύουν,
στροφές χωρίς τέλος και αρχή,
μόνο η μυρωδιά της πίκρας,
η γεύση του σάλιου χωρίς φιλί,
η στοργή της μηχανής,
το μόνο που κάθε φορά μένει,
ροδιές, τα ίχνη της μοίρας, της ζωής.

Στης ξενιτιάς το αμπάρι
στο υπόγειο μιας πόλης των πιστών,
δίπλα στον υπόγειο σταθμό,
έσβησαν τα ουρλιαχτά των εντολών,
τα αναφιλητά σταμάτησαν,
και οι ψυχές ξάγρυπνες με τα μάτια ξεραμένα
από τους κυνηγούς αλαφιασμένες,
τσακισμένες καρδιές,
στοιβαγμένα κορμιά,
των αγαπημένων τους τα φυλακτά σφιχτά κρατούν,
με τα χείλια τα ψηλαφούν
και με αναστεναγμούς,
κραυγές ψυχής τα ψιθυρίζουν.

Σε κάποια φτυσμένη του κόσμου πλευρά,
πίσω από το όχημα της ενοχής,
η βοήθεια της ντροπής μας,
κορμιά συνωστισμένα, μάτια διαμαντένια
αθώες ψυχές με τα χέρια ψηλά,
πακεταρισμένες συγγνώμες στο αέρα γραπώνουν,
εκλιπαρούν,
έστω για λίγο τη ζωή να κερδίσουν,
ο χρόνος γι’ αυτούς, αντίστροφα μετρά,
η ενοχή μας για άλλη μια φορά,
μόνο αυτή μένει,
αλλά είναι αρκετή;
όταν ο χρόνος τους σε μια στιγμή μπορεί και να τελειώσει;

Στη τυραννισμένη πόλη,
τη κατεστραμμένη απ’ των ευσεβών τα πυρά,
στο σπίτι πίσω από την εκκλησία του θεού,
ο θρήνος του μικρού παιδιού,
το χρόνο κάνει και δακρύζει,
άδεια η πολυθρόνα στη γωνιά,
η αγκαλιά, η λατρεμένη,
των χαδιών η αγάπη δεν υπάρχει πια.
Αναφιλητά της ψυχής του αναβλύζουν,
κι απ’ το ημερολόγιο της μνήμης
τραγούδια που αγαπούσαν ψιθυρίζει.
Θέλει ο χρόνος πίσω να γυρίσει,
στις κοντινές και μακρινές,
τις μαγικές στιγμές,
στης ευτυχίας τις γαλήνιες περιστροφές,
αλλά το ξέρει, δεν μπορεί,
θέλει όμως το γιατί,
τη ζωή του στέρησαν με του όπλου τη δειλία,
θρηνούν τουλάχιστον αυτοί;
οι ζηλωτές;
της πίστης οι προσευχές πάλι θα τους συγχωρήσουν;

Της απαρχής του κόσμου δημιουργίες,
το παρελθόν εξιστορούν,
αστέρια,
του σύμπαντος λαμπερές ψυχές,
ύλη της ζωής,
της αρχής και τους τέλους.

Ιστορίες ανθρώπων,
από τη σχισμή της απελπισίας
και του πόνου τη δίνη,
την ελπίδα στα αστέρια αναζητούν,
οι ευχές τους,
κάλεσμα αρχέγονης καταγωγής,
σε γαλαξιακά πλοία ταξιδεύουν,
τις γραμμές των αστεριών ακολουθούν
ηχώ συναισθημάτων μεταφέρουν,
στα σύμπαντα των αστεριών,
πραγματικότητα για να γίνουν.

Ο άνεμος κόπασε τώρα,
σιώπησε από τους αναστεναγμούς το πόνο,
τα άτια του ουρανού,
αιθέριες οπτασίες,
με αναβάτες, των επιθυμιών τις προσδοκίες,
καλπάζουν και χάνονται,
στο βάθος, των αστεριών το φόντο,

-------
η μηχανή,
στο τέλος του δρόμου δεν φαίνεται,
τη φυγή της, στρόβιλοι αστρικής σκόνης τη κάλυψαν,

και ο ξενιτεμένος,
στο φτωχικό του στρώμα,
στο υπόγειο της ενοχής,
τη γαλήνη από την άλλη μεριά ζητά,
τα δάκρυα έχουν σβήσει,
γυρνά και αποκοιμάται.

Το πεινασμένο παιδί,
στη αγκαλιά του πονεμένου γονιού,
αφήνεται γλυκά και παραπονεμένα.
Όνειρα αθώας ζωής
από δαίμονες κυνηγημένα,
ίδια με του παιδιού,
που το γονιό του έχασε,
από άλλων γονιών τα βόλια.


AlexMil Ιούλιος 2009