Πως σβήνει με δάκρυα η φωτιά;

Είναι οδυνηρό ο χρόνος να χλευάζει αναμνήσεις κάποιων στιγμών,

σκορπισμένων στην έρημο της απουσίας και του σκοτεινού φωτός,

ξεραμένα απομεινάρια στις άδειες φλέβες μιας ερωτικής αυταπάτης. 

Αισθάνθηκα συχνά την εκκωφαντική σιωπή σε πορείες αναρχικές,

όταν ματιές ελεύθερες και φοβισμένες, σαν σε συμφωνία μαγική,

με βήματα συγχρονισμένα, τη νέμεση των ιεραποστόλων προκαλούσαν

την αχρειότητα των αυλικών χλεύαζαν, τη λαδωμένη τους ομοιομορφία.

Ερωτεύθηκα τη μέθη της ζωής στο παγωμένο σκοτάδι της καταστολής

όπου λυκάνθρωπου κοινοί, πόρνοι σαδιστές από μαυσωλεία διαστροφής,

με τη θεολογία τους με ακροβατούσαν στη αυτοκαταστροφή,

για την ελευθερία τους που δεν υπηρετούσα, γιατί αθέιζα στη ουσία της ζωής.

Έγινα μάρτυρας της απόγνωσης, να πετρώνω από ντροπή,

να θέλω θρύψαλα να γίνω, όταν έβλεπα με κραυγές τη ζωή να φεύγει,

μη μπορώντας ν’ αντιδράσω για τους αδικαίωτους νεκρούς,

ούτε ακόμη τη τιμή τους να χαράξω σε σάρκινη μνήμη για να εξιλεωθώ.

Έκλαψα για χθεσινές στιγμές, χαμένες σε διαδρομές του τώρα,

που σαν παρανοϊκά φαντάσματα ρομαντικά με κυνηγούν

και σε σκοτεινές στοές με οδηγούν, σε εκτοπλάσματα ερωτημάτων,

επικήδειες επιγραφές, στοιβαγμένες στο υπόγειο της φθοράς μου.

Σαν σκιά αναζήτησα στο λυκόφως των αρχέτυπων συναισθημάτων,

στο κενοτάφιο του μυαλού μου, την ακονόπετρα της ελπίδας,

έγινα φορές, ακροβολιστής ερωτικών δαιμονικών φαντασιώσεων

με Καφκική ακουαρέλα μαύρες γραμμές έσυρα, τενεκεδένιων ιαχών.

Διαπίστωνα συχνά, όταν στη χοάνη της μετριότητας έπεφτα,

πως η ζωή, είναι καραβάνι σε ζωγραφισμένο χρόνο, κάδρο άδοξου θανάτου,

όπου η αγάπη η πραγματική, ο πόθος των βουβών αναμνήσεων,

βρίσκεται σε παρατημένες γκραβούρες, στο παζάρι των αναστεναγμών.

Τώρα, πέπλα χρονικά έχουν θολώσει το βλέμμα της ψυχής μου,

οι μύστες των παθών μου, στις αποβάθρες του αγοραίου βυθίστηκαν,

μοιχευμένες οι αναμνήσεις, ταλαντεύονται στους ανέμους του κόκκινου ήλιου,

αντικατοπτρισμοί παράλογοι σαν βλήματα που εκτοξεύουν ερινύες.

Τώρα στην αόρατη πόλη των ψυχών, η τραγικότητα σαν στάχτη γνωστική,

τη σιωπή κάνει ορατή σε σκέψεις που δεν αγγίζουν την ελπίδα,

και η ζωή, τραχύ άγγισμα αφής σε ρυτιδιασμένο σώμα,

χωρίς να θέλει απαντήσεις, πως σβήνει με δάκρυα η φωτιά αναρωτιέται. 

AlexMil Νοέμβριος 2009