Ν’ αγαπά μπορεί ακόμη

Πεινούσε,
σε σκουπίδια σκάλιζε απεγνωσμένα,  
στη νεκρή ζώνη μιας πόλης,
στη χωματερή εδέμ της,

ίσως της δικής σου φίλε,   

τη παραμονή του διεκδικούσε,
τη θλιβερή ζωή του,  
που επιδειξίες της αδιαφορίας
ανίατα δαιμονολογούσαν

και τη σκεπτόταν,
πεινασμένη ήταν κι αυτή,
ρουφηγμένη εικόνα χωρίς πνοή,   
κορμί με χαραγμένους λυγμούς
από σκόνη  χωρίς δάκρυα,
που λίγο πιο πέρα  ανακάτευε λαχανιασμένα,
το πολύτιμο να βρει
στων χορτάτων τ’ αποφάγια.

Ανθρώπινες ψυχές βασανισμένες,
σαν βγαλμένες,
από εγχειρίδιο απρόβλεπτων λαθών
το τρόμο της ψυχής τους,
μέσα απ’ την αγάπη διαλύουν,
σκουπιδόμορφους θεούς
κατ εικόνα τη ζωής τους
στο μυαλό τους φτιάχνουν,  
για να μπορούν όταν ψηλά κοιτούν
να απαντούν χωρίς υπεκφυγές,
με τα βασανισμένα εγώ τους.

Σε αγαπώ της ψιθυρίζει τρυφερά,
και τα εξορισμένα δάκρυα,
αιμάτινα απ’ το πολύ καιρό,
ξανάρχονται με αποχρώσεις οργισμένες,   
στη βίβλο των ανθρωπόμορφων θεών
κατρακυλούν,
κάτω από τα σκουπίδια
ακόμη πιο βαθειά τη σπρώχνουν.

Με τα ξεραμένα χείλια της,
ένα φιλί του δίνει αμοιβαίο,
να  αγαπά μπορεί ακόμη
κι αυτή του ψιθυρίζει,
στο χαροπάλεμα των σκουπιδιών,
αυτό μόνο την κάνει ευτυχισμένη

Κι άλλοι πολλοί,
στα σκουπίδια άγρια αναζητούν,
εκτοπισμένα σκυφτά σώματα,
του λαίμαργου πολιτισμού θυσίες,
σε τελετουργικά θανάτου καθημερινού,   
με πολλαπλούς κοφτερούς πόνους,
ψυχικά σπέρματα κατεστραμμένα,
και σωματικά αρρωστημένα,
λιγδωμένα από δαίμονες και εφιάλτες,
σκονισμένες στιγμές,
όλοι τους σε μια αισχρή πορεία,
μιζέριας και επιτρεπτού θανάτου.   

Στα πεινασμένα τους όνειρα,
η νέμεση των χορτασμένων,
σε λαϊκή αχόρταγων βρικολάκων
την αγάπη τους εκθέτει,  
από οριζόντια λαιμητόμο τη περνά,
ένα με τα σκουπίδια να τη κάνει θέλει,
όμως, κανείς δεν ζει χωρίς αγάπη,

και στης χωματερής τη θρηνωδία,  
όπου το άχρηστο στάζει θολωμένο αίμα,
ο έρωτας με μαγικούς τρόπους ανθίζει,
το χάδι σαν χρήσιμο σκουπίδι,
έστω για λίγο τη πείνα εκφυλίζει,
και τις ψυχές τους από το άλγος,
με δάκρυα αγάπης  ανακουφίζει.

AlexMil   Οκτώβριος 2009

Υ.Γ. Ο πρώτος πίνακας είναι του Rene Magritte με τίτλο "the lovers" και ο δεύτερος του De Chirico με τίτλο "The Nostalgia of the infinite", αφιερώνονται εξαιρετικά και αντίστοιχα στις  φίλες Patatula και Penthesileia.
 Βέβαια,  αφιερώνονται επίσης,  σε όλους τους φίλους και φίλες μου μπλόκερς με πολύ -πολύ αγωνιστική αγάπη.