O blogger

Κοιτάξτε με,

μέσα στη νύκτα,
στο καναπέ στριφογυρνώ,
με το να μάτι ορθάνοικτο
και γουρλωμένο,
φαίνεται πως ονειρεύομαι,
είμαι τρομοκρατημένος,
βλέπω αυτό που παίζεται,
πως είναι πολύ πεσμένο.

Όμορφη νύχτα,
ήχοι ανθρώπινοι από παντού,
με τη γριά από πάνω,
να της ξεφεύγουν ρυθμικά,
με το σταλινικό πιο δίπλα,
και το φασίστα του απέναντι,
παιχνίδια να παίζουν απαγορευμένα
και η μπιρμπιλομάτα από κάτω,
με τη φοιτήτρια του δεύτερου
για ακόμη μια βραδιά,
να γλείφονται 
και να ουρλιάζουν ρυθμικά.
Πράγματι, όμορφη νύκτα,
με καζανάκια εδώ και κει
να παίζουν αναρχικά .

Ξαφνικά,
μια μελωδία ακούστηκε
μούγκρισα,
και το δεξί μου μάτι μισάνοιξα,
το βόδι παραδίπλα απάντησε,
το ξύπνησα,
αλλά δεν ανταπάντησα,
ήμουν γυμνός και μου σηκώθηκε,
από ένστικτο την έξυσα,
αναστέναξα, λίγο μου έτσουξε
και παραπατώντας σηκώθηκα,
προς το laptop μου προχώρησα

Ένα μήνυμα έπαιρνα,
ο Παρμενίων, φίλος,
ένας δηλωσίας παιδαράς,
μου τα ρίχνε,
πριν λίγες ώρες ανέβασα
το θέμα που τον άναψε,
“τα λεοπαρδαλέ στριγκάκια μου”,
γιατί όπως στο μήνυμα έγραφε,
με τέτοια μέχρι τώρα με φανταζότανε
κι έκλεγε.
Τι να του πω, τον παρηγόρησα,
και απανωτά, μήνυμα έλαβα,
απ τη “ παρθενομπέμπα τη λοξή”
μια φίλη,
που τα χε με το Μπάμπη το σκαφτιά,
που και αυτή γούσταρε.
Με λόγια υγρά την ερέθισα
κι όταν τέλειωσε
μια φωτογραφία της ανέβασε,
δεν με έπεισε
και μου έπεσε.

Στο καναπέ γύρισα,
λίγο με τη γαργαλιέρα έπαιξα,
με μάγεψε,
και αφού με αποπλάνησε,
το μυστικό μου φανέρωσα,
εξήντα είμαι και πάνω χρονών,
ένας κωλόγερος φαλακρός,
blogger το παίζω,
παρθένα άβγαλτη
με τ’ όνομα “Άσπιλη”,
μια κοκκινομάλλα, άπειρη,
αλλά με πάθος για μάθηση
που για τους φίλους μου
τους bloggerς,
όλα τα κάνω,
με νάζι και κοκκινωπά τόπλες

Κι εγώ με κάποια,
τη “στραβοκάνα τσούλα”
κάτι μπορεί να παίζεται,
προχθές,
να της περιγράψω μου ζήτησε,
πως το στριγκάκι
από πίσω αισθάνομαι,
όμως υποψιάζομαι,
μουστακαλής μου φαίνεται,
γερό μπετατζής ασπρόμαυρος
με περουκίνι ξανθότριχο,
κάποιος ολομόναχος.
..........................................................

Ιστορίες της ζωής,
σε πειραματικούς ρυθμούς,
όπου όλοι το παίζουμε,
άλλωστε φίλοι δεν είμαστε;
bloggers ενωμένοι ποτέ πεινασμένοι.

 

AlexMil     Σεπτέμβριος 2009