Και να μπορούσα, δεν θέλω

Γιατί;

είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις,

είσαι τροφή σερνόμενων διακορευτών,

σε τρώνε, σε ξερνούν, σε ξανατρώνε,

κι συ τι κάνεις άνθρωπε,

προσκυνάς, υμνείς, χειροφιλάς,

και ξαναζητάς,

του εκφοβισμού το ρόπαλο.

Δεν το καταλαβαίνεις ε;

Όλα και τίποτα,
είναι  το βασίλειο της κυριαρχίας,
τόσο πολύ έχεις παραμυθιαστεί
με prozac  ανοησίας,
που δεν μπορείς μεσ’ απ τα σκατά
της καθωσπρέπει μαλακίας,
στο δρόμο με τις πλαστικές ασπίδες,
των ερπετών να δεις τη κυριαρχία.

Παράσιτα της  εξουσίας,
σηψαιμικές ορμές,
στους  δερματικούς σου πόρους,
έρπουν σε μαύρες διαδρομές,
τη φυλακή σου εκκρίνουν,   
με σταυρωτές  σφραγίδες
την επικυρώνουν
και συ αποχαυνωμένος
από ένστικτα καταναλωτικά,
δεν μπορείς να καταλάβεις,
τόσο ηλίθιος είσαι,
των παιδιών,
δίπλα, παραδίπλα,
και ακόμη πιο πέρα
απ’ το στόμα τους, με ιαχές
τη ζωή τους αρπάζεις.

Έχεις πλάκα,
όταν το θυμό σου διοχετεύεις,
δειλέ, όπου σε παίρνει,
έχεις στεγάσει,
στο παράπηγμα της ζωής σου,
τη ξεφτίλα της ψυχής σου, 
κι έχεις το νου,
μόνο για φανέλες με αριθμούς,
και άντε το πολύ,
για οικολογία της tv.
Και όταν η προσταγή,
των  αφεντικών η εντολή,
τη ψήφο σου ξαναζητά,
αισθάνεσαι super star,
για μια στιγμή, γιατί μετά,

κρανία σπασμένα,
χυμένοι νευρώνες
στης πίστης τους υπόνομους
και σώματα διαμελισμένα
από τις ερπύστριες της ελίτ,
υπολείμματα κατά συρροή,
τα δικά σου, εμείς,
τοιχοκολλημένα.

Να ξέρεις,
δεν  θα απολογηθώ για σένα,
τη ζωή σου τρέιλερ την έχεις κάνει,
και τα γονίδια του νου,
στα εργαστήρια του κέρδους   
σε λοβοτομή  συνεχώς τα υποβάλεις.

Έτσι, να σε βοηθήσω δεν μπορώ,
και θέλω κάτι να σου πω, 
και να μπορούσα,
δεν θέλω να το κάνω ανθρωπάκι,
η αγάπη σου,
σαν εικόνα θεϊκή
σε βασανιστηρίων φυλακή,
με αηδιάζει.


AlexMil   Σεπτέμβριος 2009