Η ακμή της υποκρισίας

Πάλι γι αυτούς μιλώ,
τους κρυμμένους μες τη  λησμονιά,
τους ανθρώπους της σκιάς,
αυτούς που η ζωή τους προσπερνά,
χωρίς τίποτα να τους προσφέρει,
που όλοι εμείς,
των ισχυρών υποτακτικοί,
εύκολα και ανέξοδα ξεχνάμε.

Οι σκέψεις μου,
συνεχίζουν να ναι  οι εχθροί μου,
όταν η  ενοχή με κυριεύει
και  μέσα σε κόκκινο ατσάλι
τη ψυχή  μου  φυλακίζει,
τότε  αισθάνομαι να περπατώ
δίπλα σε τοίχους εφιαλτικούς,
παιδαγωγών κατασκευές,
όπου στην ακμή του τέλους,
ένα συμβόλαιο με περιμένει,
με ητημένη υπογραφή,
της υποκρισίας η υποταγή.

Απαντήσεις θα ήθελα,
απ όλους εμάς, τους τυχερούς,
μήπως οι εικόνες της tv,
είναι το matrix  στην αρχή,
που με ανίκητους κανόνες,
τις ζωές μας,
βιογραφίες όμοιες τις κάνει;
Μήπως η ηδονή της σιγουριάς
είναι τα καθιστικά δεσμά, 
της μοίρας μας το φύλλο πορείας,
που στης οθόνης τη προβολή
είμαστε εμείς η εκπομπή;

Μήπως όλα αυτά,

μας κάνουν και δεχόμαστε,

της υποκρισίας,

πίστη και υποταγή,

συνήθειες πιο επικίνδυνες

από των ισχυρών τη βία;

Έστω,
νυκτερινοί ταξιδιώτες,
να γίνουμε, μπορούμε;
και ας μη βγούμε από τη βροχή,
έτσι πιο εύκολα θ’ αντισταθούμε,
στις δόσεις της υποταγής,
που σαν όρνεο μας κατατρώει
δώρο κι αυτό των πλανευτών,
που όλα τα έχουν πάρει,
αλλά που δε μπόρεσαν,
να σταματήσουν ευτυχώς,
τη καρδιά μας να πετάει. 

Έστω,
τους κανόνες τους,
να πολεμήσουμε μπορούμε;
να συντονίσουμε καρδιές,
στης ψυχής και του μυαλού,
τον ίδιο ρυθμό,
τα παλιά μας τα παιγνίδια,
της ειλικρίνειας  ασκήσεις,
να επαναλάβουμε; 

Μπορούμε;
κι άλλες ζωές ας δοκιμάσουμε,
ίσως,
για τα πεινασμένα μάτια,
την υποκρισία της λύπης,
ν’ αντικαταστήσουμε,
με τη φωτιά της αγαθής ψυχής
που οι εχθροί του είδους μας,
στα πρέπει και τα όχι,
των δικών τους αναγκών,
φυλάκισαν. 

Γιατί ξέρετε,
τα τελευταία φεγγάρια
είναι μόνο γι αυτούς,
που το απόκοσμο βιώνουν
με θρησκευτική ευλάβεια.

AlexMil   Σεπτέμβριος 2009