Σχόλιο για τη μάστιγα των ναρκωτικών

Με αφορμή τους στίχους της προηγούμενης ανάρτησης: Η άσπρη σκόνη

Για αρκετά χρόνια όταν εργαζόμουν στην Αθήνα, συμμετείχα ενεργά σε σχήματα βοήθειας των χρηστών, στα πλαίσια των ιδεολογικών και πολιτικών μου καταβολών, αλλά και από μια αίσθηση αλληλεγγύης σε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους, εγκαταλελειμμένων σχεδόν από παντού.

Μέσα σε αυτή τη κόλαση έμαθα πολλά πράγματα, κυρίως αισθάνθηκα το χαρακτήρα μιας κοινωνίας που τότε τουλάχιστον (μετά το 1985) έβλεπε στο χρήστη έναν αλήτη, έναν απόβλητο, έναν εγκληματία.

Βέβαια από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά, οι νοοτροπίες επίσης, αλλά δυστυχώς, ακόμη υπάρχει πολύς δρόμος για να καταλάβουν πολλοί, πως, ο χρήστης είναι ασθενής, ένας βαριά ασθενής, με ανεξέλεγκτη συμπεριφορά όταν έχει το σύνδρομο της στέρησης. Η παραβατική συμπεριφορά του (κλοπές, πορνεία κλ.π.) οφείλονται σε αυτή τη στέρηση.

Δυστυχώς το σύστημα της πρέζας είναι μια πολύ επιτυχημένη οικονομική δραστηριότητα, με τεράστια κέρδη που εύκολα “ξεπλένονται” και επενδύονται σε νόμιμες δραστηριότητες, άφθονα χρήματα που τα έχουν όλοι ανάγκη, οι τράπεζες, το κράτος, οι επενδυτές, ο αθλητισμός.

Αυτονόητο δε, πως η οικονομική αυτή όσμωση των ναρκοευρώ μετατρέπεται σε πολιτική εξουσία, όχι μόνο ως σχέση πολιτικών και εμπόρων, αλλά ως καθαρή πολιτική εξουσία. Να μη ξεχνάμε πως οι μεγαλέμποροι είναι αθέατοι ευυπόληπτοι πολίτες – επιχειρηματίες που με τη βοήθεια κρατικών μηχανισμών και λειτουργών,
παράλληλα με τις νόμιμες δραστηριότητές τους, ασκούν και το εμπόριο πάσης φύσεως ναρκω ουσιών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε ένα σύστημα βοήθειας των χρηστών, κρατικής και εθελοντικής κατεύθυνσης. Σίγουρα, όλα αυτά τα σχήματα προσφέρουν πολλά, αλλά θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα.. Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα αυτό, κυρίως για τα κρατικά σχήματα βοήθειας που έχουν αποκτήσει μια υπαλληλική νοοτροπία, γιατί θα αδικήσω πολλούς που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, στη μάστιγα αυτή, αλλά είναι ένα μεγάλο θέμα που ίσως το θίξω κάποια στιγμή.

Το μόνο που θέλω να πω για όσους φίλους είναι μακριά από το θέμα πως μια κίνηση και μόνο θα είχε θεαματικά αποτελέσματα στη βοήθεια αυτών των παιδιών:

η δημιουργία κέντρων αποτοξίνωσης, μέσα σε νοσοκομεία, όπου θα γίνεται ιατρική παρακολούθηση τους ως ασθενών, με ψυχολογική υποστήριξη, χορήγηση υποκατάστατων (π.χ. μεθαδόνης), εύρεση εργασίας κ.λ.π.

Η ενέργεια αυτή θα είχε τρία σχεδόν άμεσα αποτελέσματα, την σταδιακή επανένταξη του χρήστη στη κοινωνία, την αποκοπή του από τον ντήλερ και την απομάκρυνση του κινδύνου να φυλακιστεί σαν μεταπωλητής.

Δυστυχώς όμως, παρότι γίνονται κάποιες προσπάθειες, δεν ξέρω είναι τόσο ανόητες μερικές φορές, τόσο ελλιπείς, που μπορείς να πεις πως γίνονται εσκεμμένα. Μερικά παραδείγματα:

Τα κέντρα αποτοξίνωσης δεν μπορούν να γίνονται μέσα σε οικιστικές περιοχές, η εμπειρία έχει δείξει, πως γίνονται πόλος των ντήλερ, των μεταπωλητών, εστίες πολλών προβλημάτων για τους κατοίκους. Ούτε βέβαια πρέπει να γίνονται μέσα σε ψυχιατρικά ιδρύματα, όπως πρόσφατα επιχειρήθηκε στο Δαφνί, όπου η γειτνίαση με τους ψυχιατρικά ασθενείς, είναι ότι πιο καταστρεπτικό για το χρήστη.

Τα υποκατάστατα και εδώ είναι το πιο εγκληματικό, ενώ θα μπορούσαν να δοθούν σε όλους τους χρήστες, είναι ιδιαιτέρως φθηνά, τα δίνουν με λίστες (ακούστε με λίστες) με αποτέλεσμα να αποκλείεται μεγάλος αριθμός χρηστών.

Η αποποινικοποίηση της χρήσης είναι ένα ακόμη σοβαρό θέμα. Γέμισαν οι φυλακές από χρήστες που το έγκλημά τους είναι τις περισσότερες φορές ότι διπλασίαζαν τη δόση που αγόραζαν νοθεύοντας την και πουλώντας τη μια για να εξασφαλίσουν την επόμενη. Σε αυτό το σκηνικό, οι μεγαλέμποροι βέβαια, να μη συλλαμβάνονται και όποτε γίνεται αυτό, σε λίγες μέρες να είναι πάλι ελεύθεροι με τη βοήθεια δικηγόρων, πληρωμένων με ναρκωευρώ.

Σε ότι με αφορά τώρα, δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια δεν συμμετέχω ενεργά στη βοήθεια χρηστών, για διαφόρους λόγους.
Αυτό με κάνει να έχω ενοχές , αλλά έχω και πολλές άλλες, από καιρό δεν κοιτώ κατάματα το είδωλό μου στο καθρέπτη, οπότε κάπως ισορροπώ μέσα στη ξεφτίλα της μικροαστικής μου ζωής

Αυτά προς το παρόν