Με αρέσω, θα σας περιγράψω πως είμαι και σίγουρα θα αρέσω και σε σας, περίπου 169 εκατοστά ύψος , με βάρος πάνω από το μέσο, μακρύ μαλλί που φτάνει μέχρι τους ώμους. Ενίοτε, το κτενίζω εξεζητημένα, με αρέσει να παίζω με τις τρίχες, σήμερα πάντως ξεχύνονται ελεύθερα απ’ όλες τις πλευρές με χάρη, με άσπρες ανταύγειες εδώ και κει.
Τα χαρακτηριστικά μου θα έλεγα είναι όμορφα, μέσης ηλικίας κοιλιά, μύτη μεγαλούτσικη, μάγουλα λίγο κρεμασμένα, μάτια υπέροχα με έμφυτη γοητεία και ανίκητο μαγνητισμό.
Στο ντύσιμο δεν ακολουθώ τη μόδα, φοράω παντελόνι βέβαια, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω το θέλω πάντοτε ιδιαίτερα στενό και λίγο παλιομοδίτικο, με καμπάνα κάτω, έχω και εμμονή στο μωβ. Παπούτσια ψηλοτάκουνα, δέκα εκατοστών και πάνω, χειμώνα και καλοκαίρι φοράω σακάκι σταυρωτό, ριγωτό ή εμπριμέ συνήθως.
Αυτό πού κάνει το στυλ μου ιδιαίτερο είναι πως, κάτω από το σακάκι είμαι γυμνός, το τριχωτό μου στήθος, μια ωραία εικόνα, εκπλήσσει θετικά, άνδρες και γυναίκες.
Γενικά θα έλεγα για να μη σας κουράσω άλλο, ότι είμαι όμορφος, βασανιστικά όμορφος, τα έκπληκτα μάτια των περαστικών το βεβαιώνουν, αλλά και τα σφυρίγματα κυρίως νεαρών αγοριών που ενθουσιασμένα με χαιρετάνε.
Γυαλιά δεν φορώ συνήθως, κρύβουν το μαγνητισμό μου και πολλές φορές φοβίζουν. Έχω όμως πάντοτε, κρεμασμένα σκουλαρίκια και στα δυο αυτιά, προτιμώ δε μεγάλα, κρίκους και συνήθως χρυσά.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά, πράγματι, στην ιστορία μου δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, θέλω απλά να περιγράψω το χαρακτήρα μου και η εμφάνιση είναι ένας καλός τρόπος. Είμαι ντόμπρος, τσαχπίνης, παιγνιδιάρης, αθλητικός, πολιτικά ανένταχτος – παλιά ήμουν οπαδός του Χότζα και σίγουρα καλός χριστιανός.
Δίπλα μου το φυτό, στέλνει ένα περίεργο άρωμα. Κάθομαι σε ένα μπαρ στη παραλιακή, συχνάζω εδώ και περιμένω να φέρουν το τοματόζουμο, χυμός που με αρέσει πολύ. Συνήθως κάνω τα ίδια όπως κάθε φορά, εστιάζω το βλέμμα μου στους γύρω με ένα δικό μου τρόπο, σηκώνω τα φρύδια σουφρώνω τα χείλια σαν να φιλώ, κουνάω το κεφάλι αριστερά και δεξιά, όλα αυτά στιγμιαία για να νομίζουν πως τα έχουν φανταστεί.
Δεν έχω έτσι μπλεξίματα αλλά και εξασκούμε. Σκέπτομαι κάποια στιγμή να βελτιώσω το στυλ βγάζοντας ήχο από μηχανισμό που θα έχω κρυμμένο, σαν ψαλμωδία βυζαντινή, κάτι τέτοιο, αλλά το αφήνω για αργότερα.
Θα σας πω τώρα δυο μυστικά μου, σήμερα έχω διάθεση να μιλήσω, συμβαίνει αυτό όταν ετοιμάζομαι να βοηθήσω. Κατ’ αρχάς με αρέσει να γράφω ποιήματα, θεωρώ τον εαυτό μου ένα μεγάλο ποιητή, γράφω όταν ρουφώ το τοματόζουμο, δεν ξέρω η γλυκιά γεύση της ντομάτας με εμπνέει, όπως τώρα:
Πάντα θα σε αγαπώ,
από αγάπη το κάνω,
η κίνηση μου είναι τόσο απλή,
όμως είναι τελετουργική.
Από κοντά σε ακουμπώ
και έτσι απλά με μια
από την άλλη πλευρά σε στέλνω,
πόσο μ’ αρέσει να σε βοηθώ,
τα χρέη της ζωής σου με μιας να σβήνω.
Έτσι και συ δωρεάν μετακομίζεις
κι εγώ σαν καλός χριστιανός,
το χρέος μου στη πίστη ξεπληρώνω,
γι ακόμη μια φορά.
Σύντομα ποιηματάκια, ρομαντικά, λυρικά θα έλεγα, με ευαισθησία ψυχής. Τα γράφω γρήγορα με μια πνοή, όπως τώρα σε ένα μικρό μπλοκάκι. Όταν τελειώνω, σκίζω το φύλο, το διπλώνω προσεκτικά τέσσερεις φορές, το δαγκώνω, το ρίχνω κάτω δυο φορές, μια ιεροτελεστία που συνηθίζω εδώ και χρόνια για το κακό μάτι και στη συνέχεια το βάζω σε ένα μικρό βαζάκι με αρωματικά που κουβαλάω μαζί μου.
Το άλλο μου μυστικό είναι λιγότερο ρομαντικό, παραμένει όμως γοητευτικό, με αρέσει να φτιάχνω μηχανισμούς. Χρησιμοποιώ μοχλούς, βίδες παξιμάδια, καθρεφτάκια, ελατήρια, μεταλλικές αρθρώσεις, κουμπιά και άλλα πολλά, για να φτιάχνω κατασκευές που βοηθούν τη τέχνη μου και τη κάνουν μοναδική. Σήμερα έχω μαζί μου δυο απ’ αυτές που θα τις χρησιμοποιήσω αργότερα. Είναι απλές αλλά εκεί βρίσκεται η μεγαλοφυΐα μου.
Η μια, είναι μια σφυρίχτρα, της έχω προσαρμόσει ένα σωληνάκι που βγαίνει διακριτικά από το πέτο του σακακιού μου και την έχω περασμένη στη ζώνη μου, χωρίς υπερβολή η σφυρίχτρα αυτή είναι το εξάσφαιρό μου.
Ο άλλος μηχανισμός είναι περασμένος στο πόδι μου σταθερά, στο ύψος του αστράγαλου, το καλύπτει η καμπάνα του παντελονιού μου, είναι ένα έμβολο, που ελευθερώνεται πατώντας ένα κουμπί που βρίσκεται στο μανίκι μου κοντά στη παλάμη του δεξιού μου χεριού. Το κουμπί είναι συνδεδεμένο με ένα καλώδιο στο έμβολο και το ελευθερώνει χρησιμοποιώντας το ρεύμα μιας μπαταρίας.
Τον εξοπλισμό αυτό χρειάζομαι σήμερα, όμως ανάλογα με τις ανάγκες μου χρησιμοποιώ και άλλους, όπως τη προηγούμενη φορά που φόρεσα ένα καπέλο, ένα μαύρο ημίψηλο, που είχε μέσα ένα μηχανισμό που το έκανε να χοροπηδά σαν χαρούμενο σκυλί. Ή την άλλη, θυμάμαι και γελάω, που είχα στο στόμα μια βέρα, την είχα προσαρμόσει ανάλογα, για να πετά τη μαστίχα που μασούσα με ταχύτητα, σαν σφαίρα από καουτσούκ προς τα εκεί που κοιτούσα.
Απέναντι μου μια παρέα από μεσήλικες νοικοκυρές με κοιτούν επίμονα, πάντα με ενοχλεί αυτό, είμαι πολύ ταπεινός, παρότι ξέρω τα προσόντα μου. Γελάνε κάθε τόσο και με δείχνουν με θαυμασμό. Δεν μπορώ, γυρνώ από την άλλη πλευρά και ανοίγω την εφημερίδα, το διάβασμα με κρατά ενήμερο, βελτιώνει και τα ανακλαστικά μου.
Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση, τα διαβάζω όλα, στέκομαι όμως πάντα λίγο περισσότερο σε περίεργες ιστορίες, όπως τώρα, έχει ένα άρθρο με τίτλο: ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα. Γράφει πως, περαστικοί είδαν ένα καπέλο ημίψηλο να διασχίζει το δρόμο χοροπηδώντας, αναβοσβήνοντας με έντονο πορτοκαλί χρώμα. Μια μηχανή με ταχύτητα, την οδηγούσε εβδομηντάχρονος με συνεπιβάτη συνομήλικη εντυπωσιακή ξανθιά, τρόμαξαν από το καπέλο, παρέκλιναν της πορείας τους και συγκρούστηκαν με ανάπηρο μετανάστη στην απέναντι γωνιά. Τραυματίστηκαν θανάσιμα και οι τρεις.
Τι να πω τώρα, κρίμα, έπρεπε να πρόσεχαν περισσότερο, οι δρόμοι στην εποχή μας είναι πολύ επικίνδυνοι.
Κοίταξα την ώρα στο απέναντι ρολόι, έπρεπε να φύγω σκέφθηκα, νύχτωνε και ήθελα να κάνω ένα τελευταίο έλεγχο. Σηκώθηκα και προχώρησα προς τις τουαλέτες, κατέβηκα τα πράσινα σκαλιά, δεξιά ήταν οι αντρικές, μπήκα στο προθάλαμο, δεν ήταν κανείς, μύριζε όμορφα, λίγο βρώμικος, με τρίχες κολλημένες στα υγρά πλακάκια δίπλα στους νεροχύτες, σε διάφορα είδη και μεγέθη. Καλός οιωνός ψιθύρισα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι τρίχες ανεβάζουν την αδρεναλίνη μου στα ύψη, ξαφνικά, τρέμω και κοκκινίζω, πιστεύω ότι έχει σχέση με τη πίστη μου, γι αυτό όπως τώρα γυρνάω προς το καθρέπτη προσκυνάω τρεις φορές και κάνω το σταυρό μου, ευτυχώς όμως, δεν είχα κρίση.
Μπήκα στη τελευταία πόρτα αριστερά, δεν κλείδωνε, ακούμπησα με τη πλάτη στη πόρτα, σήκωσα τη καμπάνα του παντελονιού και ήλεγξα το μηχανισμό στο πόδι, ενοχλούσε λίγο η κάλτσα, γι αυτό προτίμησα να τη βγάλω. Θα έμενα με μια αλλά δεν πείραζε. Δυσκολεύτηκα να βγάλω το παπούτσι, είχε περίπου 10 εκατοστά τακούνι, μου ήταν και στενό, δεν μπορούσα και να σκύψω, έτσι, έβγαλα εύκολα το καπάκι της τουαλέτας και με τη άκρη του σπρώχνοντας το παπούτσι από τη πίσω πλευρά, με λίγη προσπάθεια το έβγαλα. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα, τη κάλτσα την άφησα εκεί αφού πρώτα την έβρεξα για να φύγει η μυρωδιά, τη μυρωδιά μου δεν θέλω να τη γνωρίζει κανείς. Με ελαφρύ φύσημα από το σωληνάκι δοκίμασα και τη σφυρίχτρα, έβγαλε με κομψότητα τον ήχο που επιθυμούσα, λειτουργούσε άψογα.
Ανέβηκα τα σκαλιά γρήγορα και με κέφι, ήμουν έτοιμος, είχα κάνει και μια χορευτική φιγούρα με το χέρι ψηλά, μπροστά στο καθρέπτη λίγο πιο πριν, μια συνήθεια από παλιά. Έπρεπε να δείτε πως κυμάτισε η καμπάνα στη περιστροφή.
Έφυγα από το μπαρ και ανηφόρησα προς το μεγάλο κεντρικό δρόμο που οδηγεί έξω από τη πόλη, στα Ανατολικά. Ο δρόμος αυτός με αρέσει πολύ, έχει τα στοιχεία εκείνα που βοηθούν πολύ το έργο μου, έχει στο μέσο του μια στενή νησίδα, που χωράει ίσα – ίσα δυο ανθρώπους στο πλάτος της, τα αυτοκίνητα τρέχουν γρήγορα, είναι κακοφωτισμένος, και δεν υπάρχει κόσμος στα πεζοδρόμια, κάπου κάπου κάποιος το διασχίζει, ιδανικός.
Ξαφνικά, σε κάποια στιγμή της ζωής μου αρκετά χρόνια πριν, εμφανίστηκε η ανάγκη μου να βοηθώ, ξεκίνησε απλά, μια ηλικιωμένη που δυσκολευόταν να κουβαλήσει τα ψώνια της, ένας νεαρός που ζητούσε ένα ευρώ για εισιτήριο στο αστικό, ένας ηλικιωμένος που έψαχνε τις τουαλέτες στο ΙΚΑ της γειτονιάς του, μια νοικοκυρά που έκλαιγε τη χαμένη ομορφιά της……Με τα χρόνια εξελίχθηκα, βελτιώθηκα, ερμήνευσα καλύτερα τη πίστη μου στο θεό και έφθασα στη σημερινή τελειότητα.
Κρίνετε σεις τη κομψότητα και τον ανθρωπισμό μου. Περιμένω στην νησίδα, υπάρχει ένα πλάτωμα , κάνω πως μιλώ στο κινητό, μην εκπλήσσεστε έχω κινητό, παλιό μεν, μεγάλο, δεν λειτουργεί, αλλά κάνει τη δουλειά του. Εδώ και λίγη ώρα, από την άλλη άκρη της νησίδας έρχεται κάποιος, περπατάει αργά, απέχει περίπου πενήντα μέτρα, προετοιμάζομαι….
Όλα είναι θέμα συντονισμού, τη στιγμή που θα βοηθήσω θα πρέπει να είμαι ακριβώς δίπλα του από τη μέσα πλευρά και συγχρόνως να πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο.
Οι μηχανισμοί είναι έτοιμοι, στο στόμα μου έχω το σωληνάκι της σφυρίχτρας, και το δάχτυλο έτοιμο για να πατήσει το κουμπί του εμβόλου. Είναι η στιγμή που αποκαλύπτεται η τέχνη μου, η αγάπη μου. Το ένστικτο λειτουργεί με ακρίβεια, τη κατάλληλη στιγμή, όταν με φθάνει και είναι σχεδόν δίπλα μου, σφυρίζω και πατάω το κουμπί.
Με τον καιρό έχω εξασκηθεί, δεν κοντοστέκομαι καν, βαδίζω φυσιολογικά και στρίβω στην άλλη πλευρά. Τα μάτια πάντα δακρύζουν ευγενικά, τους πονώ γι αυτό και τους βοηθώ.
Ο ήχος της σφυρίχτρας τον τρόμαξε και το έμβολο με ευκολία κτυπώντας το πόδι του τον ώθησε στο δρόμο. Το περαστικό αυτοκίνητο τον πέταξε μέτρα μακριά.
Βρίσκομαι στο αγαπημένο μου στέκι και πίνω τοματόζουμο με αλάτι και πιπέρι. Διαβάζω την εφημερίδα και η μυρωδιά του διπλανού φυτού συνεχίζει να με ενοχλεί. Όπως ξέρετε ήδη, με αρέσουν τα παράξενα νέα, υπάρχει ένα με τίτλο, ο πρώην παπάς και οι παπαδιές, σας το μεταφέρω: ηλικιωμένος, πρώην κληρικός, ανύπαντρος, εντελώς ξαφνικά πετάχτηκε στο δρόμο και παρασύρθηκε από διερχόμενο με μεγάλη ταχύτητα αυτοκίνητο που το οδηγούσαν, δυο φίλες παπαδιές……
Είχε περάσει η ώρα, νύκτωνε, σηκώθηκα για τη τουαλέτα, έπρεπε να κάνω το τελευταίο έλεγχο, οι μηχανισμοί ήταν καινούργιοι και θα τους χρησιμοποιούσα για πρώτη φορά…………..
AlexMil Ιούλιος 2009
Επόμενη παράξενη ιστορία
Ο καπνιστής
Τα χαρακτηριστικά μου θα έλεγα είναι όμορφα, μέσης ηλικίας κοιλιά, μύτη μεγαλούτσικη, μάγουλα λίγο κρεμασμένα, μάτια υπέροχα με έμφυτη γοητεία και ανίκητο μαγνητισμό.
Στο ντύσιμο δεν ακολουθώ τη μόδα, φοράω παντελόνι βέβαια, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω το θέλω πάντοτε ιδιαίτερα στενό και λίγο παλιομοδίτικο, με καμπάνα κάτω, έχω και εμμονή στο μωβ. Παπούτσια ψηλοτάκουνα, δέκα εκατοστών και πάνω, χειμώνα και καλοκαίρι φοράω σακάκι σταυρωτό, ριγωτό ή εμπριμέ συνήθως.
Αυτό πού κάνει το στυλ μου ιδιαίτερο είναι πως, κάτω από το σακάκι είμαι γυμνός, το τριχωτό μου στήθος, μια ωραία εικόνα, εκπλήσσει θετικά, άνδρες και γυναίκες.
Γενικά θα έλεγα για να μη σας κουράσω άλλο, ότι είμαι όμορφος, βασανιστικά όμορφος, τα έκπληκτα μάτια των περαστικών το βεβαιώνουν, αλλά και τα σφυρίγματα κυρίως νεαρών αγοριών που ενθουσιασμένα με χαιρετάνε.
Γυαλιά δεν φορώ συνήθως, κρύβουν το μαγνητισμό μου και πολλές φορές φοβίζουν. Έχω όμως πάντοτε, κρεμασμένα σκουλαρίκια και στα δυο αυτιά, προτιμώ δε μεγάλα, κρίκους και συνήθως χρυσά.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λέω όλα αυτά, πράγματι, στην ιστορία μου δεν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο, θέλω απλά να περιγράψω το χαρακτήρα μου και η εμφάνιση είναι ένας καλός τρόπος. Είμαι ντόμπρος, τσαχπίνης, παιγνιδιάρης, αθλητικός, πολιτικά ανένταχτος – παλιά ήμουν οπαδός του Χότζα και σίγουρα καλός χριστιανός.
Δίπλα μου το φυτό, στέλνει ένα περίεργο άρωμα. Κάθομαι σε ένα μπαρ στη παραλιακή, συχνάζω εδώ και περιμένω να φέρουν το τοματόζουμο, χυμός που με αρέσει πολύ. Συνήθως κάνω τα ίδια όπως κάθε φορά, εστιάζω το βλέμμα μου στους γύρω με ένα δικό μου τρόπο, σηκώνω τα φρύδια σουφρώνω τα χείλια σαν να φιλώ, κουνάω το κεφάλι αριστερά και δεξιά, όλα αυτά στιγμιαία για να νομίζουν πως τα έχουν φανταστεί.
Δεν έχω έτσι μπλεξίματα αλλά και εξασκούμε. Σκέπτομαι κάποια στιγμή να βελτιώσω το στυλ βγάζοντας ήχο από μηχανισμό που θα έχω κρυμμένο, σαν ψαλμωδία βυζαντινή, κάτι τέτοιο, αλλά το αφήνω για αργότερα.
Θα σας πω τώρα δυο μυστικά μου, σήμερα έχω διάθεση να μιλήσω, συμβαίνει αυτό όταν ετοιμάζομαι να βοηθήσω. Κατ’ αρχάς με αρέσει να γράφω ποιήματα, θεωρώ τον εαυτό μου ένα μεγάλο ποιητή, γράφω όταν ρουφώ το τοματόζουμο, δεν ξέρω η γλυκιά γεύση της ντομάτας με εμπνέει, όπως τώρα:
Πάντα θα σε αγαπώ,
από αγάπη το κάνω,
η κίνηση μου είναι τόσο απλή,
όμως είναι τελετουργική.
Από κοντά σε ακουμπώ
και έτσι απλά με μια
από την άλλη πλευρά σε στέλνω,
πόσο μ’ αρέσει να σε βοηθώ,
τα χρέη της ζωής σου με μιας να σβήνω.
Έτσι και συ δωρεάν μετακομίζεις
κι εγώ σαν καλός χριστιανός,
το χρέος μου στη πίστη ξεπληρώνω,
γι ακόμη μια φορά.
Σύντομα ποιηματάκια, ρομαντικά, λυρικά θα έλεγα, με ευαισθησία ψυχής. Τα γράφω γρήγορα με μια πνοή, όπως τώρα σε ένα μικρό μπλοκάκι. Όταν τελειώνω, σκίζω το φύλο, το διπλώνω προσεκτικά τέσσερεις φορές, το δαγκώνω, το ρίχνω κάτω δυο φορές, μια ιεροτελεστία που συνηθίζω εδώ και χρόνια για το κακό μάτι και στη συνέχεια το βάζω σε ένα μικρό βαζάκι με αρωματικά που κουβαλάω μαζί μου.
Το άλλο μου μυστικό είναι λιγότερο ρομαντικό, παραμένει όμως γοητευτικό, με αρέσει να φτιάχνω μηχανισμούς. Χρησιμοποιώ μοχλούς, βίδες παξιμάδια, καθρεφτάκια, ελατήρια, μεταλλικές αρθρώσεις, κουμπιά και άλλα πολλά, για να φτιάχνω κατασκευές που βοηθούν τη τέχνη μου και τη κάνουν μοναδική. Σήμερα έχω μαζί μου δυο απ’ αυτές που θα τις χρησιμοποιήσω αργότερα. Είναι απλές αλλά εκεί βρίσκεται η μεγαλοφυΐα μου.
Η μια, είναι μια σφυρίχτρα, της έχω προσαρμόσει ένα σωληνάκι που βγαίνει διακριτικά από το πέτο του σακακιού μου και την έχω περασμένη στη ζώνη μου, χωρίς υπερβολή η σφυρίχτρα αυτή είναι το εξάσφαιρό μου.
Ο άλλος μηχανισμός είναι περασμένος στο πόδι μου σταθερά, στο ύψος του αστράγαλου, το καλύπτει η καμπάνα του παντελονιού μου, είναι ένα έμβολο, που ελευθερώνεται πατώντας ένα κουμπί που βρίσκεται στο μανίκι μου κοντά στη παλάμη του δεξιού μου χεριού. Το κουμπί είναι συνδεδεμένο με ένα καλώδιο στο έμβολο και το ελευθερώνει χρησιμοποιώντας το ρεύμα μιας μπαταρίας.
Τον εξοπλισμό αυτό χρειάζομαι σήμερα, όμως ανάλογα με τις ανάγκες μου χρησιμοποιώ και άλλους, όπως τη προηγούμενη φορά που φόρεσα ένα καπέλο, ένα μαύρο ημίψηλο, που είχε μέσα ένα μηχανισμό που το έκανε να χοροπηδά σαν χαρούμενο σκυλί. Ή την άλλη, θυμάμαι και γελάω, που είχα στο στόμα μια βέρα, την είχα προσαρμόσει ανάλογα, για να πετά τη μαστίχα που μασούσα με ταχύτητα, σαν σφαίρα από καουτσούκ προς τα εκεί που κοιτούσα.
Απέναντι μου μια παρέα από μεσήλικες νοικοκυρές με κοιτούν επίμονα, πάντα με ενοχλεί αυτό, είμαι πολύ ταπεινός, παρότι ξέρω τα προσόντα μου. Γελάνε κάθε τόσο και με δείχνουν με θαυμασμό. Δεν μπορώ, γυρνώ από την άλλη πλευρά και ανοίγω την εφημερίδα, το διάβασμα με κρατά ενήμερο, βελτιώνει και τα ανακλαστικά μου.
Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση, τα διαβάζω όλα, στέκομαι όμως πάντα λίγο περισσότερο σε περίεργες ιστορίες, όπως τώρα, έχει ένα άρθρο με τίτλο: ψευδαίσθηση ή πραγματικότητα. Γράφει πως, περαστικοί είδαν ένα καπέλο ημίψηλο να διασχίζει το δρόμο χοροπηδώντας, αναβοσβήνοντας με έντονο πορτοκαλί χρώμα. Μια μηχανή με ταχύτητα, την οδηγούσε εβδομηντάχρονος με συνεπιβάτη συνομήλικη εντυπωσιακή ξανθιά, τρόμαξαν από το καπέλο, παρέκλιναν της πορείας τους και συγκρούστηκαν με ανάπηρο μετανάστη στην απέναντι γωνιά. Τραυματίστηκαν θανάσιμα και οι τρεις.
Τι να πω τώρα, κρίμα, έπρεπε να πρόσεχαν περισσότερο, οι δρόμοι στην εποχή μας είναι πολύ επικίνδυνοι.
Κοίταξα την ώρα στο απέναντι ρολόι, έπρεπε να φύγω σκέφθηκα, νύχτωνε και ήθελα να κάνω ένα τελευταίο έλεγχο. Σηκώθηκα και προχώρησα προς τις τουαλέτες, κατέβηκα τα πράσινα σκαλιά, δεξιά ήταν οι αντρικές, μπήκα στο προθάλαμο, δεν ήταν κανείς, μύριζε όμορφα, λίγο βρώμικος, με τρίχες κολλημένες στα υγρά πλακάκια δίπλα στους νεροχύτες, σε διάφορα είδη και μεγέθη. Καλός οιωνός ψιθύρισα. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι τρίχες ανεβάζουν την αδρεναλίνη μου στα ύψη, ξαφνικά, τρέμω και κοκκινίζω, πιστεύω ότι έχει σχέση με τη πίστη μου, γι αυτό όπως τώρα γυρνάω προς το καθρέπτη προσκυνάω τρεις φορές και κάνω το σταυρό μου, ευτυχώς όμως, δεν είχα κρίση.
Μπήκα στη τελευταία πόρτα αριστερά, δεν κλείδωνε, ακούμπησα με τη πλάτη στη πόρτα, σήκωσα τη καμπάνα του παντελονιού και ήλεγξα το μηχανισμό στο πόδι, ενοχλούσε λίγο η κάλτσα, γι αυτό προτίμησα να τη βγάλω. Θα έμενα με μια αλλά δεν πείραζε. Δυσκολεύτηκα να βγάλω το παπούτσι, είχε περίπου 10 εκατοστά τακούνι, μου ήταν και στενό, δεν μπορούσα και να σκύψω, έτσι, έβγαλα εύκολα το καπάκι της τουαλέτας και με τη άκρη του σπρώχνοντας το παπούτσι από τη πίσω πλευρά, με λίγη προσπάθεια το έβγαλα. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα, τη κάλτσα την άφησα εκεί αφού πρώτα την έβρεξα για να φύγει η μυρωδιά, τη μυρωδιά μου δεν θέλω να τη γνωρίζει κανείς. Με ελαφρύ φύσημα από το σωληνάκι δοκίμασα και τη σφυρίχτρα, έβγαλε με κομψότητα τον ήχο που επιθυμούσα, λειτουργούσε άψογα.
Ανέβηκα τα σκαλιά γρήγορα και με κέφι, ήμουν έτοιμος, είχα κάνει και μια χορευτική φιγούρα με το χέρι ψηλά, μπροστά στο καθρέπτη λίγο πιο πριν, μια συνήθεια από παλιά. Έπρεπε να δείτε πως κυμάτισε η καμπάνα στη περιστροφή.
Έφυγα από το μπαρ και ανηφόρησα προς το μεγάλο κεντρικό δρόμο που οδηγεί έξω από τη πόλη, στα Ανατολικά. Ο δρόμος αυτός με αρέσει πολύ, έχει τα στοιχεία εκείνα που βοηθούν πολύ το έργο μου, έχει στο μέσο του μια στενή νησίδα, που χωράει ίσα – ίσα δυο ανθρώπους στο πλάτος της, τα αυτοκίνητα τρέχουν γρήγορα, είναι κακοφωτισμένος, και δεν υπάρχει κόσμος στα πεζοδρόμια, κάπου κάπου κάποιος το διασχίζει, ιδανικός.
Ξαφνικά, σε κάποια στιγμή της ζωής μου αρκετά χρόνια πριν, εμφανίστηκε η ανάγκη μου να βοηθώ, ξεκίνησε απλά, μια ηλικιωμένη που δυσκολευόταν να κουβαλήσει τα ψώνια της, ένας νεαρός που ζητούσε ένα ευρώ για εισιτήριο στο αστικό, ένας ηλικιωμένος που έψαχνε τις τουαλέτες στο ΙΚΑ της γειτονιάς του, μια νοικοκυρά που έκλαιγε τη χαμένη ομορφιά της……Με τα χρόνια εξελίχθηκα, βελτιώθηκα, ερμήνευσα καλύτερα τη πίστη μου στο θεό και έφθασα στη σημερινή τελειότητα.
Κρίνετε σεις τη κομψότητα και τον ανθρωπισμό μου. Περιμένω στην νησίδα, υπάρχει ένα πλάτωμα , κάνω πως μιλώ στο κινητό, μην εκπλήσσεστε έχω κινητό, παλιό μεν, μεγάλο, δεν λειτουργεί, αλλά κάνει τη δουλειά του. Εδώ και λίγη ώρα, από την άλλη άκρη της νησίδας έρχεται κάποιος, περπατάει αργά, απέχει περίπου πενήντα μέτρα, προετοιμάζομαι….
Όλα είναι θέμα συντονισμού, τη στιγμή που θα βοηθήσω θα πρέπει να είμαι ακριβώς δίπλα του από τη μέσα πλευρά και συγχρόνως να πλησιάζει με μεγάλη ταχύτητα ένα αυτοκίνητο.
Οι μηχανισμοί είναι έτοιμοι, στο στόμα μου έχω το σωληνάκι της σφυρίχτρας, και το δάχτυλο έτοιμο για να πατήσει το κουμπί του εμβόλου. Είναι η στιγμή που αποκαλύπτεται η τέχνη μου, η αγάπη μου. Το ένστικτο λειτουργεί με ακρίβεια, τη κατάλληλη στιγμή, όταν με φθάνει και είναι σχεδόν δίπλα μου, σφυρίζω και πατάω το κουμπί.
Με τον καιρό έχω εξασκηθεί, δεν κοντοστέκομαι καν, βαδίζω φυσιολογικά και στρίβω στην άλλη πλευρά. Τα μάτια πάντα δακρύζουν ευγενικά, τους πονώ γι αυτό και τους βοηθώ.
Ο ήχος της σφυρίχτρας τον τρόμαξε και το έμβολο με ευκολία κτυπώντας το πόδι του τον ώθησε στο δρόμο. Το περαστικό αυτοκίνητο τον πέταξε μέτρα μακριά.
Βρίσκομαι στο αγαπημένο μου στέκι και πίνω τοματόζουμο με αλάτι και πιπέρι. Διαβάζω την εφημερίδα και η μυρωδιά του διπλανού φυτού συνεχίζει να με ενοχλεί. Όπως ξέρετε ήδη, με αρέσουν τα παράξενα νέα, υπάρχει ένα με τίτλο, ο πρώην παπάς και οι παπαδιές, σας το μεταφέρω: ηλικιωμένος, πρώην κληρικός, ανύπαντρος, εντελώς ξαφνικά πετάχτηκε στο δρόμο και παρασύρθηκε από διερχόμενο με μεγάλη ταχύτητα αυτοκίνητο που το οδηγούσαν, δυο φίλες παπαδιές……
Είχε περάσει η ώρα, νύκτωνε, σηκώθηκα για τη τουαλέτα, έπρεπε να κάνω το τελευταίο έλεγχο, οι μηχανισμοί ήταν καινούργιοι και θα τους χρησιμοποιούσα για πρώτη φορά…………..
AlexMil Ιούλιος 2009
Επόμενη παράξενη ιστορία
Ο καπνιστής
