Την επανάσταση θα κάνουμε ρεμάλια χωρίς το μάγκα το θεό

Ακούστε το Uprising από τους Muse

Χρόνια πριν,
τον είδα σε εκστρατεία προεκλογική,
να μιλά σ’ αλλοδαπούς υδραυλικούς,
το λάτρεψα,
γιατί μου βγάλε το ηλίθιο εγώ,
το στυλίστα μου εαυτό,
μ’ έκανε ένα αγαθό τεκνό, 
αυτός που ήμουν αληθινά,
ένας υδραυλικός χιπ χοπ,
με αισθήματα πρόστυχης γυναικός.

Από τότε,
τον ακολουθώ ως μαλάκας οπαδός, 

είναι ο κόθορνος, ο μέγας αρχηγός, 

έχει βλέπετε και χάρισμα κληρονομικό, 

είναι αυτό που το κάνει πιο τρανό, 

μοιάζει σαν ένα κινέζο ζιγκολό. 

Σαν πωλητής κάποιας λαϊκής,

  σατανικός σε μοσχαρίσια εκδοχή,  
αλεξιπτωτιστής,
  με φουντωτό μελιτζανί μαλλί, 

φεγγαροπερπατά, 

κουνά το σώμα από δω κι από κει,  

για να τριπλάρει αυτούς που συναντά.
Προτιμά ενδύματα  σινιέ,
όμως απ την εξέδρα όταν μιλά, 

φορά τα ρούχα της δουλειάς,
διαφανές σορτσάκι της σειράς 
και στο λαιμό κρεμά, 
ένα τριαντάποντο σταυρό,
super παρδαλό και φωτεινό. 

Φορά παπούτσια πλαστικά,
στο χρώμα του φρέσκου τραχανά, 

με τακούνια στα πενήντα εκατοστά, 

που ανεβοκατεβαίνουν δυναμικά,
αυτόματα και ρυθμικά. 

Έχει για μασκότ,

ένα χρυσοκάνθαρο βοηθό,
έναν απίθανο κοντό, 

μια ξεφτίλα κομματική 
με γαϊδουρίσια υπομονή, 

που όταν ρητορεύει,
με μια κλωτσά κάθε τόσο,
στο αγριεμένο πλήθος εκτοξεύει. 

Γι αυτό και τον  φωνάζουνε μουρλό, 

όμως είναι απλά, 
ένας ταλαντούχος πολιτικός.

Έχει πρόγραμμα φανταστικό,
είναι και δημοκρατικό, 

οι αντίπαλοι το θεωρούν παρανοϊκό, 

θέλει να καταργήσει το στρατό, τις τράπεζες και  το θεό, 

θέλει  το καλοκαίρι, όλοι να φοράνε τα στριγκάκια, τα μαγιό
και το χειμώνα, φουστανέλες οικολογικές από διαφανές πλαστικό. 

Θέλει να καταργήσει τη δουλειά

και τη ξάπλα να κηρύξει ως νέα επουράνια θεά, 

θέλει να βάλει τους υπόλοιπους θεούς, 

να κάνουνε  στριπτίζ σε μπάρα στο σπίτι μιας ευσεβούς  πουριτανής. 

Λέει κι άλλα πολλά, πως θα έχουν όλοι τζάμπα τα κρεατικά
και πως  για κάθε κατεστραμμένη tv
θα υπάρχει δώρο ένα ταξίδι στη Καραϊβική.  

Πράγματι, είναι καταπληκτικός.  

Ήμασταν πολλοί
σ’ αυτή τη συγκέντρωση τη προεκλογική,
αγαπητικοί, αλλά και γεροδεμένοι  τραβεστί,
μπατίρηδες μικροαστοί,
θεραπευμένοι πιστοί και  νταλικέρηδες παθητικοί,
όλοι με τη μασκότ στο χέρι, 
το ξεφτίλα το κοντό  σε ομοίωμα σεξουαλικό.       

Φωνάζαμε τσιριχτά, 
είχαμε συνθήματα  ρεαλιστικά,
ανεμελιάς και δημιουργικής βλαχιάς.

Κι όταν ο σέξι αρχηγός,
στη εξέδρα εμφανίστηκε λυγερός και κουνιστός, 
τότε τη μασκότ σηκώσαμε ψηλά
και κτυπώντας τα πόδια ρυθμικά, φωνάζαμε με βογγητά.
Κι αυτός, με τα τακούνια τα ψηλά, λεβεντόκορμος και τριχωτός,
τη δαχτυλιδένια μέση του, κουνώντας μπρος και πίσω ρυθμικά,
ούρλιαξε, πετώντας μας το λεχρίτη το κοντό,
“την επανάσταση θα κάνουμε ρεμάλια χωρίς το μάγκα το θεό” 
και με τη μπάντα του φαλακρού ακτιβιστή, 
άρχισε να απαγγέλει  στίχους, του  φίλου, του ψηλού σοσιαλιστή.
Να τελειώσει δεν άργησε,
μήνυμα διάβασε απ το γνωστό, το χονδρό το δεξιό,
που καλούσε τις  λεσβίες τις  γριές,
σε όργια με μπουγάτσες αφροδισιακές 
και πετώντας γι άλλη μια φορά το ξεφτίλα το κομματικό, 
έσκισε το σορτσάκι το ριγωτό 
και  χωρίς αιδώ κουνώντας τους γοφούς σαν οργασμικό τεκνό, 
από τη εξέδρα πέταξε σαν αποδημητικό πτηνό.

Ήταν το σόου το προεκλογικό,
του κόμματος των “ Μιζαδόρων Ανανεωτών”,
που ελπίζει στη Βουλή, να εκλέξει το τεκνό,
το λαίμαργο και φαλακρό θεό,
τον ένα και μοναδικό, τον αρχηγό.

AlexMil   Σεπτέμβριος 2009

Και να μπορούσα, δεν θέλω

Γιατί;

είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις,

είσαι τροφή σερνόμενων διακορευτών,

σε τρώνε, σε ξερνούν, σε ξανατρώνε,

κι συ τι κάνεις άνθρωπε,

προσκυνάς, υμνείς, χειροφιλάς,

και ξαναζητάς,

του εκφοβισμού το ρόπαλο.

Δεν το καταλαβαίνεις ε;

Όλα και τίποτα,
είναι  το βασίλειο της κυριαρχίας,
τόσο πολύ έχεις παραμυθιαστεί
με prozac  ανοησίας,
που δεν μπορείς μεσ’ απ τα σκατά
της καθωσπρέπει μαλακίας,
στο δρόμο με τις πλαστικές ασπίδες,
των ερπετών να δεις τη κυριαρχία.

Παράσιτα της  εξουσίας,
σηψαιμικές ορμές,
στους  δερματικούς σου πόρους,
έρπουν σε μαύρες διαδρομές,
τη φυλακή σου εκκρίνουν,   
με σταυρωτές  σφραγίδες
την επικυρώνουν
και συ αποχαυνωμένος
από ένστικτα καταναλωτικά,
δεν μπορείς να καταλάβεις,
τόσο ηλίθιος είσαι,
των παιδιών,
δίπλα, παραδίπλα,
και ακόμη πιο πέρα
απ’ το στόμα τους, με ιαχές
τη ζωή τους αρπάζεις.

Έχεις πλάκα,
όταν το θυμό σου διοχετεύεις,
δειλέ, όπου σε παίρνει,
έχεις στεγάσει,
στο παράπηγμα της ζωής σου,
τη ξεφτίλα της ψυχής σου, 
κι έχεις το νου,
μόνο για φανέλες με αριθμούς,
και άντε το πολύ,
για οικολογία της tv.
Και όταν η προσταγή,
των  αφεντικών η εντολή,
τη ψήφο σου ξαναζητά,
αισθάνεσαι super star,
για μια στιγμή, γιατί μετά,

κρανία σπασμένα,
χυμένοι νευρώνες
στης πίστης τους υπόνομους
και σώματα διαμελισμένα
από τις ερπύστριες της ελίτ,
υπολείμματα κατά συρροή,
τα δικά σου, εμείς,
τοιχοκολλημένα.

Να ξέρεις,
δεν  θα απολογηθώ για σένα,
τη ζωή σου τρέιλερ την έχεις κάνει,
και τα γονίδια του νου,
στα εργαστήρια του κέρδους   
σε λοβοτομή  συνεχώς τα υποβάλεις.

Έτσι, να σε βοηθήσω δεν μπορώ,
και θέλω κάτι να σου πω, 
και να μπορούσα,
δεν θέλω να το κάνω ανθρωπάκι,
η αγάπη σου,
σαν εικόνα θεϊκή
σε βασανιστηρίων φυλακή,
με αηδιάζει.


AlexMil   Σεπτέμβριος 2009

Η ακμή της υποκρισίας

Πάλι γι αυτούς μιλώ,
τους κρυμμένους μες τη  λησμονιά,
τους ανθρώπους της σκιάς,
αυτούς που η ζωή τους προσπερνά,
χωρίς τίποτα να τους προσφέρει,
που όλοι εμείς,
των ισχυρών υποτακτικοί,
εύκολα και ανέξοδα ξεχνάμε.

Οι σκέψεις μου,
συνεχίζουν να ναι  οι εχθροί μου,
όταν η  ενοχή με κυριεύει
και  μέσα σε κόκκινο ατσάλι
τη ψυχή  μου  φυλακίζει,
τότε  αισθάνομαι να περπατώ
δίπλα σε τοίχους εφιαλτικούς,
παιδαγωγών κατασκευές,
όπου στην ακμή του τέλους,
ένα συμβόλαιο με περιμένει,
με ητημένη υπογραφή,
της υποκρισίας η υποταγή.

Απαντήσεις θα ήθελα,
απ όλους εμάς, τους τυχερούς,
μήπως οι εικόνες της tv,
είναι το matrix  στην αρχή,
που με ανίκητους κανόνες,
τις ζωές μας,
βιογραφίες όμοιες τις κάνει;
Μήπως η ηδονή της σιγουριάς
είναι τα καθιστικά δεσμά, 
της μοίρας μας το φύλλο πορείας,
που στης οθόνης τη προβολή
είμαστε εμείς η εκπομπή;

Μήπως όλα αυτά,

μας κάνουν και δεχόμαστε,

της υποκρισίας,

πίστη και υποταγή,

συνήθειες πιο επικίνδυνες

από των ισχυρών τη βία;

Έστω,
νυκτερινοί ταξιδιώτες,
να γίνουμε, μπορούμε;
και ας μη βγούμε από τη βροχή,
έτσι πιο εύκολα θ’ αντισταθούμε,
στις δόσεις της υποταγής,
που σαν όρνεο μας κατατρώει
δώρο κι αυτό των πλανευτών,
που όλα τα έχουν πάρει,
αλλά που δε μπόρεσαν,
να σταματήσουν ευτυχώς,
τη καρδιά μας να πετάει. 

Έστω,
τους κανόνες τους,
να πολεμήσουμε μπορούμε;
να συντονίσουμε καρδιές,
στης ψυχής και του μυαλού,
τον ίδιο ρυθμό,
τα παλιά μας τα παιγνίδια,
της ειλικρίνειας  ασκήσεις,
να επαναλάβουμε; 

Μπορούμε;
κι άλλες ζωές ας δοκιμάσουμε,
ίσως,
για τα πεινασμένα μάτια,
την υποκρισία της λύπης,
ν’ αντικαταστήσουμε,
με τη φωτιά της αγαθής ψυχής
που οι εχθροί του είδους μας,
στα πρέπει και τα όχι,
των δικών τους αναγκών,
φυλάκισαν. 

Γιατί ξέρετε,
τα τελευταία φεγγάρια
είναι μόνο γι αυτούς,
που το απόκοσμο βιώνουν
με θρησκευτική ευλάβεια.

AlexMil   Σεπτέμβριος 2009

O blogger

Κοιτάξτε με,

μέσα στη νύκτα,
στο καναπέ στριφογυρνώ,
με το να μάτι ορθάνοικτο
και γουρλωμένο,
φαίνεται πως ονειρεύομαι,
είμαι τρομοκρατημένος,
βλέπω αυτό που παίζεται,
πως είναι πολύ πεσμένο.

Όμορφη νύχτα,
ήχοι ανθρώπινοι από παντού,
με τη γριά από πάνω,
να της ξεφεύγουν ρυθμικά,
με το σταλινικό πιο δίπλα,
και το φασίστα του απέναντι,
παιχνίδια να παίζουν απαγορευμένα
και η μπιρμπιλομάτα από κάτω,
με τη φοιτήτρια του δεύτερου
για ακόμη μια βραδιά,
να γλείφονται 
και να ουρλιάζουν ρυθμικά.
Πράγματι, όμορφη νύκτα,
με καζανάκια εδώ και κει
να παίζουν αναρχικά .

Ξαφνικά,
μια μελωδία ακούστηκε
μούγκρισα,
και το δεξί μου μάτι μισάνοιξα,
το βόδι παραδίπλα απάντησε,
το ξύπνησα,
αλλά δεν ανταπάντησα,
ήμουν γυμνός και μου σηκώθηκε,
από ένστικτο την έξυσα,
αναστέναξα, λίγο μου έτσουξε
και παραπατώντας σηκώθηκα,
προς το laptop μου προχώρησα

Ένα μήνυμα έπαιρνα,
ο Παρμενίων, φίλος,
ένας δηλωσίας παιδαράς,
μου τα ρίχνε,
πριν λίγες ώρες ανέβασα
το θέμα που τον άναψε,
“τα λεοπαρδαλέ στριγκάκια μου”,
γιατί όπως στο μήνυμα έγραφε,
με τέτοια μέχρι τώρα με φανταζότανε
κι έκλεγε.
Τι να του πω, τον παρηγόρησα,
και απανωτά, μήνυμα έλαβα,
απ τη “ παρθενομπέμπα τη λοξή”
μια φίλη,
που τα χε με το Μπάμπη το σκαφτιά,
που και αυτή γούσταρε.
Με λόγια υγρά την ερέθισα
κι όταν τέλειωσε
μια φωτογραφία της ανέβασε,
δεν με έπεισε
και μου έπεσε.

Στο καναπέ γύρισα,
λίγο με τη γαργαλιέρα έπαιξα,
με μάγεψε,
και αφού με αποπλάνησε,
το μυστικό μου φανέρωσα,
εξήντα είμαι και πάνω χρονών,
ένας κωλόγερος φαλακρός,
blogger το παίζω,
παρθένα άβγαλτη
με τ’ όνομα “Άσπιλη”,
μια κοκκινομάλλα, άπειρη,
αλλά με πάθος για μάθηση
που για τους φίλους μου
τους bloggerς,
όλα τα κάνω,
με νάζι και κοκκινωπά τόπλες

Κι εγώ με κάποια,
τη “στραβοκάνα τσούλα”
κάτι μπορεί να παίζεται,
προχθές,
να της περιγράψω μου ζήτησε,
πως το στριγκάκι
από πίσω αισθάνομαι,
όμως υποψιάζομαι,
μουστακαλής μου φαίνεται,
γερό μπετατζής ασπρόμαυρος
με περουκίνι ξανθότριχο,
κάποιος ολομόναχος.
..........................................................

Ιστορίες της ζωής,
σε πειραματικούς ρυθμούς,
όπου όλοι το παίζουμε,
άλλωστε φίλοι δεν είμαστε;
bloggers ενωμένοι ποτέ πεινασμένοι.

 

AlexMil     Σεπτέμβριος 2009

Σχόλιο για τη μάστιγα των ναρκωτικών

Με αφορμή τους στίχους της προηγούμενης ανάρτησης: Η άσπρη σκόνη

Για αρκετά χρόνια όταν εργαζόμουν στην Αθήνα, συμμετείχα ενεργά σε σχήματα βοήθειας των χρηστών, στα πλαίσια των ιδεολογικών και πολιτικών μου καταβολών, αλλά και από μια αίσθηση αλληλεγγύης σε όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους, εγκαταλελειμμένων σχεδόν από παντού.

Μέσα σε αυτή τη κόλαση έμαθα πολλά πράγματα, κυρίως αισθάνθηκα το χαρακτήρα μιας κοινωνίας που τότε τουλάχιστον (μετά το 1985) έβλεπε στο χρήστη έναν αλήτη, έναν απόβλητο, έναν εγκληματία.

Βέβαια από τότε μέχρι σήμερα άλλαξαν πολλά, οι νοοτροπίες επίσης, αλλά δυστυχώς, ακόμη υπάρχει πολύς δρόμος για να καταλάβουν πολλοί, πως, ο χρήστης είναι ασθενής, ένας βαριά ασθενής, με ανεξέλεγκτη συμπεριφορά όταν έχει το σύνδρομο της στέρησης. Η παραβατική συμπεριφορά του (κλοπές, πορνεία κλ.π.) οφείλονται σε αυτή τη στέρηση.

Δυστυχώς το σύστημα της πρέζας είναι μια πολύ επιτυχημένη οικονομική δραστηριότητα, με τεράστια κέρδη που εύκολα “ξεπλένονται” και επενδύονται σε νόμιμες δραστηριότητες, άφθονα χρήματα που τα έχουν όλοι ανάγκη, οι τράπεζες, το κράτος, οι επενδυτές, ο αθλητισμός.

Αυτονόητο δε, πως η οικονομική αυτή όσμωση των ναρκοευρώ μετατρέπεται σε πολιτική εξουσία, όχι μόνο ως σχέση πολιτικών και εμπόρων, αλλά ως καθαρή πολιτική εξουσία. Να μη ξεχνάμε πως οι μεγαλέμποροι είναι αθέατοι ευυπόληπτοι πολίτες – επιχειρηματίες που με τη βοήθεια κρατικών μηχανισμών και λειτουργών,
παράλληλα με τις νόμιμες δραστηριότητές τους, ασκούν και το εμπόριο πάσης φύσεως ναρκω ουσιών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπτύχθηκε ένα σύστημα βοήθειας των χρηστών, κρατικής και εθελοντικής κατεύθυνσης. Σίγουρα, όλα αυτά τα σχήματα προσφέρουν πολλά, αλλά θα μπορούσαν να προσφέρουν πολύ περισσότερα.. Δεν θέλω να επεκταθώ στο θέμα αυτό, κυρίως για τα κρατικά σχήματα βοήθειας που έχουν αποκτήσει μια υπαλληλική νοοτροπία, γιατί θα αδικήσω πολλούς που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους, στη μάστιγα αυτή, αλλά είναι ένα μεγάλο θέμα που ίσως το θίξω κάποια στιγμή.

Το μόνο που θέλω να πω για όσους φίλους είναι μακριά από το θέμα πως μια κίνηση και μόνο θα είχε θεαματικά αποτελέσματα στη βοήθεια αυτών των παιδιών:

η δημιουργία κέντρων αποτοξίνωσης, μέσα σε νοσοκομεία, όπου θα γίνεται ιατρική παρακολούθηση τους ως ασθενών, με ψυχολογική υποστήριξη, χορήγηση υποκατάστατων (π.χ. μεθαδόνης), εύρεση εργασίας κ.λ.π.

Η ενέργεια αυτή θα είχε τρία σχεδόν άμεσα αποτελέσματα, την σταδιακή επανένταξη του χρήστη στη κοινωνία, την αποκοπή του από τον ντήλερ και την απομάκρυνση του κινδύνου να φυλακιστεί σαν μεταπωλητής.

Δυστυχώς όμως, παρότι γίνονται κάποιες προσπάθειες, δεν ξέρω είναι τόσο ανόητες μερικές φορές, τόσο ελλιπείς, που μπορείς να πεις πως γίνονται εσκεμμένα. Μερικά παραδείγματα:

Τα κέντρα αποτοξίνωσης δεν μπορούν να γίνονται μέσα σε οικιστικές περιοχές, η εμπειρία έχει δείξει, πως γίνονται πόλος των ντήλερ, των μεταπωλητών, εστίες πολλών προβλημάτων για τους κατοίκους. Ούτε βέβαια πρέπει να γίνονται μέσα σε ψυχιατρικά ιδρύματα, όπως πρόσφατα επιχειρήθηκε στο Δαφνί, όπου η γειτνίαση με τους ψυχιατρικά ασθενείς, είναι ότι πιο καταστρεπτικό για το χρήστη.

Τα υποκατάστατα και εδώ είναι το πιο εγκληματικό, ενώ θα μπορούσαν να δοθούν σε όλους τους χρήστες, είναι ιδιαιτέρως φθηνά, τα δίνουν με λίστες (ακούστε με λίστες) με αποτέλεσμα να αποκλείεται μεγάλος αριθμός χρηστών.

Η αποποινικοποίηση της χρήσης είναι ένα ακόμη σοβαρό θέμα. Γέμισαν οι φυλακές από χρήστες που το έγκλημά τους είναι τις περισσότερες φορές ότι διπλασίαζαν τη δόση που αγόραζαν νοθεύοντας την και πουλώντας τη μια για να εξασφαλίσουν την επόμενη. Σε αυτό το σκηνικό, οι μεγαλέμποροι βέβαια, να μη συλλαμβάνονται και όποτε γίνεται αυτό, σε λίγες μέρες να είναι πάλι ελεύθεροι με τη βοήθεια δικηγόρων, πληρωμένων με ναρκωευρώ.

Σε ότι με αφορά τώρα, δυστυχώς εδώ και αρκετά χρόνια δεν συμμετέχω ενεργά στη βοήθεια χρηστών, για διαφόρους λόγους.
Αυτό με κάνει να έχω ενοχές , αλλά έχω και πολλές άλλες, από καιρό δεν κοιτώ κατάματα το είδωλό μου στο καθρέπτη, οπότε κάπως ισορροπώ μέσα στη ξεφτίλα της μικροαστικής μου ζωής

Αυτά προς το παρόν