Το παρόν μοντάρω με δάκρυα

Στο δρόμο των κουρασμένων ψυχών,

τυχαίες ματιές με προσπερνούν,

πρόσωπα σε αλησμόνητες εκφράσεις,

που το χρόνο κουβαλούν ανέκφραστα,

το παρελθόν σε ρυτίδες ραγισμένο.

Στις μαύρες τρύπες της στιγμής,

όπου τα ορατά γίνονται πέτρινα,

είναι που η ύπαρξη αναζητά,

το σημαντικό που είναι έρημο, 

της νόησης τις σβησμένες εικόνες.

Μέσα στη σκόνη της διαδρομής,

τα ίχνη, σαν σκοτάδι στη σιωπή,

την απόγνωση συνοψίζουν,

στη μοναξιά της νοσταλγίας

 τις επιθυμίες σε ανάδυση οδηγούν.

Σαν να μεταπηδώ φαίνεται,

στις οδύνες αυτών που συναντώ,

μήπως είναι η μηχανική της ψυχής,

με στιγμιότυπα της μιας στιγμής,

σε άλλες ζωές να διαφεύγει;

Όλα όμως δεν έχουν σημασία,

αιχμάλωτος στο πόνο του εφήμερου,

απομονωμένος στη λήθη του αύριο,

το παρόν μοντάρω με δάκρυα,

και προχωρώ, κι άλλους για να βρω.

ΑlexMil