Χιλιάδες χρόνια μετά...

Στο όνειρο μιας παράδοξης πραγματικότητας,
σαν από ενορατική παράσταση βγαλμένη
στο πουθενά του χρόνου, χιλιάδες χρόνια μετά,
το σήμερα, σε παράδοξες εκδοχές σμιλεύω,
αναμνήσεις ορφανών αναστεναγμών
σε στιγμιότυπα ζωής από σκέψεις στοιχειωμένα.

Είναι φορές που το χθες στο  μακρινό αύριο
την αιτιότητα του σήμερα χλευάζει,    
κι γω σε χρονική αδράνεια εγκλωβισμένος,
να προσπαθώ των συναισθημάτων τις εικόνες,
σε φαντασία συμβιωτική  να διαλύσω,
σε σώματα αγαπημένα να τη δώσω.

Στη σκόνη του χρόνου τις κραυγές τους εξορίζω,
σε νότες συμπαντικές να τις μετατρέψω
στις  στοιχειωμένες ψυχές να δώσω τη πνοή μου,
ένα βραχνό συγνώμη για μένα και γι αυτές,
το  όνειρο που δεν μπόρεσα να αναστήσω,
την ανυπαρξία που δεν ξέρω να αμφισβητήσω.

Το τελευταίο καιρό οι σκέψεις μου φαίνονται,
γεννήτριες σκηνικών άλλων κόσμων να είναι,
σαν η πραγματικότητα τη θλίψη σε προοπτική,
σε ύποπτες, χωρίς νόημα εικόνες να προβάλει,
πτερωτοί δράκοι θλιβερά στο να κοιτούν,    
όντα με τους δαίμονες στις μάχες για τη πίστη.

To ξέρω, σύντομα, μια μέρα θα τους ξαναβρώ
στα κοσμικά  σταυροδρόμια των ψυχών,  
αυτούς που στο παρόν μου με ίχνη μπερδεμένα,
το αύριο αλαζονικά φυλάκισαν στο χθες,
που την αγάπη, σαν αφίσα άλλης εποχής
σε σοφίτα ενοχών παράτησαν να ξεθωριάζει. 

Χθες, στο δρόμο περπατούσα των εχθρών,
τις παραστάσεις επίπεδες τις είχαν ξανακάνει,
στο σούρουπο αναζητούσα γι ακόμη μια φορά,
τα όνειρα που δεν μπόρεσαν να γίνουν πράξη,
σκόνη μιας ιστορίας που σημειώνεται ξανά,
στο κόσμο των ψυχών, αμέτρητα χρονιά μακριά.

AlexMil  ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010