No 172 (Ψεύτης)

Όλα είχαν τρελαθεί,

τα σπίτια με βρώμικες μπογιές,
σαν γριές πουτάνες
φαίνονταν: μόνο τα παλιά,  
και τα καινούργια, αγαπητικοί, 
μάγκες με σιδερικά
και φουσκωμένα τα βρακιά,
όλα, κουνιόντουσαν
σαν μπάντα θρησκευτική,
και με καλούσαν, με ύμνους
προκλητικούς, πανδαιμόνιο
σαν τρελαμένη λαϊκή που πουλά:
ληγμένη, αποξηραμένη ηδονή.

Έμοιαζαν πραγματικά σκατά,
κι εγώ ένας ψεύτης και δειλός,  
να περπατήσω προσπαθώ,
σέρνω πτώματα μεταλλικά,
σε δρόμους: τσουλήθρες
με καρφιά και τρύπες ζωντανές,
σαν ρουφήχτες με χείλια παχιά.

Είναι της τιμωρίας μου ο κόσμος,
σάλια στάζουν από παντού,
σαν να βρίσκομαι σε κοιλιά
ανθρωπόμορφου ζωντανού,
την ανοησία μου σαν εφιάλτη,
στα όνειρα γαντζωμένη
κουβαλώ, το ψέμα
να αποτινάξω προσπαθώ,
φοβάμαι, ο κόσμος μου γίνεται
όλο και πιο παράλογος:
να εμφανίζονται άρχισαν,
απ τα σύννεφα να κατεβαίνουν
άγιοι χάρτινοι, με μάτια νεκρικά.  

AlexMil  28-02-2013 (8.00 μμ)

Νο 170 (Η παράσταση)

Σκυθρωποί

κλόουν,
μοιρολογούν
για το τέλος
της παράστασης:
ερωτευμένοι
πυροβολήθηκαν
απ μανιασμένους
θεατές,
τα σώματά τους
έπεσαν:
ολόγυμνα
και διάφανα,
ποδοπατήθηκαν,
με άρρωστες
λέξεις
βρίστηκαν.

Άψυχο μέρος,
κίτρινη
η ατμόσφαιρα,
στη μεταλλική
πόλη με τους
χάλκινους
δρόμους:
το θέατρο φαντάζει
εφιαλτικό,
αόρατα σφυριά
στο ρυθμό
του θανάτου,
τους ανθρώπους  
στη παράσταση
οδηγούν,
είναι οι
νέοι θεατές. 

AlexMil  27-07-2012 (8.00 μμ)

No 169 (Η αγγελία)

Άνεργος

εδώ και καιρό,
στην αγγελία
τη σωτηρία μου είδα,
η γαμημένη κρίση
με κατέστρεψε,
μου άρπαξαν
το σπίτι,
με χώρισε
και η γυναίκα,
τα παιδιά πήρε
κι εξαφανίστηκε, 

Με άλλους

πολλούς βρέθηκα,
τη θέση
να διεκδικώ,
και μετά τη
βάναυση επιλογή,
δύο παραμείναμε:
Ήταν όμορφη,
με ντοκτορά
κι εμπειρία,
ένα κορμί θεϊκό,
ανίκητη. 

Τώρα,  για το
κόκκινο πλανήτη
ταξιδεύω,
σε bar τη έπεισα
για ντόπιο φαγητό
κι όταν για τη
τουαλέτα σηκώθηκε,
δηλητήριο θανάσιμο
στο ποτό της έριξα:
έφυγα χαρούμενος, 
την πρόσληψη
σιγούρεψα.

 Alexmil 27-02-2013 (18.00 μμ)

Νο168 Πέντε αναστεναγμοί (Τέταρτος) η ευγνωμοσύνη

Όλα
τα πράγματα
που έκανες
για μένα,
δεν είχα χρόνο
να στα
ανταποδώσω,
δυστυχώς
ο χρόνος είναι
ο φονιάς μου,
θα ήθελα
αιώνες για να
σου προσφέρω
αυτά
που απλόχερα,
όλο και πιο
συχνά
μου ψιθύριζες:
σ’ αγαπώ,
σ’ αγαπώ πολύ. 
Άκου μωρό μου,
ο κόσμος μας
θα είναι
στη ψυχή μας,
τα χρόνια
και για τους
δυο μας
θα τελειώσουν,
όμως,
το τατουάζ
που δεν χαράξαμε,
ας μείνει
παντοτινά
μες στο
μυαλό μας.    



AlexMil 27-02-2013  (1.30 πμ)


Υ.Γ  Είναι τεράστια ηθική μου υποχρέωση να ολοκληρώσω τους πέντε αναστεναγνούς που διηγούνται μια ανεπανάληπτη ιστορία αγάπης στην εποχή μας......

Οι παρόντες στίχοι είναι ο τέταρτος αναστεναγμός. Τους προηγούμενους τρεις μπορείτε να τους διαβάσετε στα επόμενα link:

 Πρώτος αναστεναγμός

http://www.alex-mil.blogspot.gr/2013/02/blog-post_17.html

Δεύτερος αναστεναγμός

http://www.alex-mil.blogspot.gr/2013/02/blog-post_3173.html

Τρίτος αναστεναγμός

http://www.alex-mil.blogspot.gr/2013/02/blog-post_21.html 

Νο 167 (Υποκρισία πάλι)

Στο σκοτάδι περπατούσε,  

κουρασμένα,
σκέψεις ανήμπορες
ακολουθούσαν βασανιστικά,
εξώκοσμες  φαντασιώσεις ,
όχλος από νάνους,
ένας συμφερτός
από κωλαράδες  φρικαρισμένους:
η τιμωρία του,
τα αισθήματα θέλησε,
στη λογική να ξαναφέρει,  
απ τη σπατάλη να τα γλυτώσει.

Βροχή τα μικρόβια
της υποκρισίας,
το σκοτάδι κάνουν δύσοσμο,
παρασιτικά εκτρώματα
τα αθώα ψέματα,
κρυφογελούν,
θορυβούν σαν τενεκέδες:
διαβρώνουν τη αγάπη
και σαν γλύφτες καμαρότοι
δουλικά τον άνθρωπο
καθοδηγούν,
στο τέλος  του δρόμου. 

Ξενιστές οι αμφιβολίες,
αρουραίοι παρανοϊκοί,
τη αθωότητα κατέφαγαν,
κατέστρεψαν
τις οθόνες του μυαλού,
κι ο θανατηφόρος ιός
της σιωπής, σαν
επαγγελματίας δολοφόνος,
τη καρδιά του διάβρωσε,
το σώμα του ξυλοκόπησε,
μισοπεθαμένο
έξω απ το δρόμο τον πέταξε.

AlexMil  27-02-2013