Θα μπορούσα να κρίνω με τη σιωπή της υπομονής,
στις αποχρώσεις του σκοταδιού κρυμμένος,
ματωμένος να περπατώ στους δρόμους της υποταγής,
ανώνυμος, με καλοσχεδιασμένες δόσεις υποβολής,
με νομίσματα φορτωμένος, μετάλλια ηθικής.
Παρότι με κυνηγούν μαύροι μανδύες της πληρωμής,
για την αφθονία που αγόρασα της μιας στιγμής,
στη σοφίτα της μοναξιάς αγριεμένος παραμονεύω,
τα κόλπα της παρηγοριάς των ισχυρών να αγνοήσω,
απ’ τα κρυφά χέρια που με βαστούν να δραπετεύσω.
Φυλακισμένη η ελπίδα στο χρήμα της ανταλλαγής
απ’ τους αγρίους δανειστές σε τρόμο μετατρέπεται,
είναι που τη ψυχή μας θέλουν χωρίς αναπνοές,
αφαιρώντας τους κτύπους μας με απειλητικές σκιές,
τις ανάγκες μας λεηλατώντας με κερδοφόρες ηθικές.
Τα δάκρυα της οργής είναι για την επιδημία της σιωπής,
που τη δικαιολογούν μηχανήματα ηρωικής παραγωγής,
για το θέαμα που θρέφει πολέμους με κανόνες λογικής,
είναι για τις άσπρες μπλούζες με γνώσεις διαμορφωτή,
που τις ανάγκες κάνουν ένδειξη σε οθόνη μετρητή.
Ερημίτες στην ενότητα της αθλιότητας μας θέλουν,
τα κέρδη τους όμως τη ψυχή μου δεν θα τη στεγνώσουν,
στους δρόμους βρίσκομαι για τα όνειρα που δεν έγιναν ζωή,
για των ανθρώπων τις ιστορίες που έχουν καταστραφεί,
το αύριο για ν’ απαλλάξω από το έλεος της ελίτ.
AlexMil
Ιούνιος 2011
